Πάνε 28 χρόνια, αλήθεια πόσο γρήγορα περνά ο καιρός, από τις 30 Ιανουαρίου του 1996, τη νύχτα των Ιμίων. Μια νύχτα που η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία της χώρας μας κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια κρίση, από τις πολλές μακροχρόνια με τους γείτονες και εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε πως απέτυχε οικτρά. Έμεινε ως ανάμνηση αυτών των ημερών η άσκοπη θυσία 3 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους μέσα σε ένα ελικόπτερο, υπό περίεργες συνθήκες που για πολλούς ακόμα και σήμερα δεν έχουν διασαφηνιστεί. Τρεις στρατιωτικοί που τους αποκαλούμε ήρωες και που τους θυμόμαστε αν και όχι με την ίδια ένταση κάθε χρόνο τέτοια μέρα.

Το 1996 ήμουν νέος υπολοχαγός, Διοικητής Λόχου στο 221ΤΕ που είχε την έδρα του στη Βαρειά. Οι Μονάδες  τότε ήταν γεμάτες φαντάρους θητείας διότι ελάχιστοι έπαιρναν αναβολή, ακόμα λιγότεροι απέφευγαν με κάθε δυνατό τρόπο να υπηρετήσουν, χώρια που η θητεία κρατούσε περισσότερους μήνες. Ο Λόχος μου είχε δύναμη περίπου 60 στρατιώτες και μόνιμοι είμασταν μονάχα 2 εγώ και ένας Αρχιλοχίας.

Το απόγευμα των Ιμίων μας ειδοποίησαν από νωρίς να μπούμε στη Μονάδα και σαν φτάσαμε ο Διοικητής μας ενημέρωσε πως η κατάσταση με τους απέναντι ήταν κρίσιμη και υπήρχε η περίπτωση να ξεσπάσει σύρραξη. Έπρεπε λοιπόν να φορτώσουμε πυρομαχικά και όπλα από τις αποθήκες, να βγούμε από το Στρατόπεδο και να πάρουμε θέσεις μάχης ο καθένας Λόχος εκεί που ήταν ο τομέας άμυνας του, να είμαστε πανέτοιμοι για οποιοδήποτε πιθανό ενδεχόμενο. Αξίζει για τους νεότερους να ειπωθεί πως τότε δεν υπήρχαν κινητά και ίντερνετ όπως σήμερα, έτσι μετά από αυτή την αρχική ενημέρωση, όλοι βρισκόμασταν στο σκοτάδι και φυσικά κανείς δε θα μας τροφοδοτούσε με πληροφορίες έως την επομένη μέρα το πρωί που όλα τελείωσαν.

Στο Λόχο μου υπηρετούσε ένας στρατιώτης από το Αιγάλεω, ο Σταμάτης Κ. Ήταν δεν ήταν 20 χρονών, είχε τελειώσει το Λύκειο και ήρθε να κάνει τη θητεία του μια και δεν υπήρχε καμιά προοπτική για να σπουδάσει, δεν τα έπαιρνε τα γράμματα. Ο Σταμάτης ήταν εξαρτημένος από ουσίες και το πρόβλημα του δεν κρυβόταν εύκολα. Συχνά πυκνά φτιαχνόταν, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να ανταπεξέλθει ακόμα και στα βασικά καθήκοντα ενός στρατιώτη. Δε θα ξεχάσω ποτέ την τρομάρα μου ένα πρωινό που τον είχα βρει «κόκκαλο» πάνω στο κρεβάτι του, ειδοποιήσαμε το γιατρό και τον συνέφερε με δυσκολία. Συνήθως κυκλοφορούσε εντελώς ατημέλητος, μάζευε «καμπάνες» και φυλακές με περίσσια αδιαφορία σα να μην τον ένοιαζε τίποτα.

Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο από τότε ήμουν ιδιαίτερα ευαίσθητος με όσους αντιμετώπιζαν προβλήματα με εξαρτήσεις (τελικά σπούδασα μετά από μια δεκαετία στο αντικείμενο) και είχα προσπαθήσει πολλές φορές να μιλήσω μαζί του, να τον καταλάβω, να τον βοηθήσω για να ολοκληρώσει τη θητεία του, ίσως και να προσπαθήσει να απαλλαγεί από τους δαίμονες που τον βασάνιζαν καθημερινά. Συνήθως όμως οι προσπάθειες μου ήταν άκαρπες, ίσως άτσαλες και σίγουρα ελάχιστες σε σχέση με τις ανάγκες του ανθρώπου.

Στο Λόχο μου υπηρετούσε  επίσης ένας στρατιώτης από την Αθήνα, αυτό που λέμε «καταδρόμι», ο Γιώργος Π. Αγαπούσε το στρατό και τα όπλα, έκανε bodybuilding, όπως και ο μόνιμος Αρχιλοχίας μου, για αυτό και ήταν κολλητοί. Είχε τατουάζ την ελληνική σημαία στο μπράτσο και του άρεσαν οι κορώνες πως «θα ρίξουμε τα μεμέτια στη θάλασσα, θα πάρουμε την Αγιά Σοφιά» και τέτοια «κλισάτα πατριωτικά». Πρώτος σε ασκήσεις και σε βολές, πρώτος σε επιδείξεις και αγήματα, πρόθυμος στο σημείο που οι υπόλοιποι να τον φωνάζουν «στρατόκαυλο» ίσως και όχι άδικα.

Το απόγευμα λοιπόν των Ιμίων, συγκέντρωσα το Λόχο μου, όπως και όλοι οι άλλοι Λοχαγοί, τους είπα όσα είχε πει ο Διοικητής, πρόσθεσα πως δεν ήταν άσκηση επομένως περίμενα από αυτούς να κάνουν το καθήκον τους κι ύστερα μοίρασα το έργο που έπρεπε να γίνει, ποιος θα φόρτωνε τα πυρομαχικά, ποιος τα υπόλοιπα υλικά, με ποιο τρόπο και σε ποιο χρόνο θα πήγαιναν στην Κράτηγο, στα πολυβολεία και στις θέσεις μάχης τους.

Στο Στρατόπεδο αν και σχεδόν 300 νοματαίοι, επικρατούσε μια παράξενη ησυχία, αυτή η σιωπή της αγωνίας, της έλλειψης ενημέρωσης, του φόβου για το άγνωστο. Οι περισσότεροι δούλευαν μηχανικά, βυθισμένοι στις σκέψεις τους και μονάχα σποραδικά κάποιοι επικεφαλής ξεσπούσαν σε μπινελίκια για σοβαρούς ή ασήμαντους λόγους πιο πολύ για να μετριάσουν την ανησυχία τους.

Μετά από λίγες ώρες προετοιμασίας πήρα το jeep και πήγα στον Αυχένα (στο δρόμο Καγιάνι – Λουτρά) εκεί που ήταν τότε αποθήκες με υλικά και πυρομαχικά. Είχα στείλει τον Αρχιλοχία επικεφαλής, το Γιώργο το «καταδρόμι» βοηθό και καμμιά δεκαριά άλλους φαντάρους για να φορτώσουν 2 Steyer, ανάμεσα τους και το Σταμάτη που περίσσευε.

Σαν έφτασα δυσκολεύτηκα να πιστέψω αυτό που είδαν τα μάτια μου. Ο Σταμάτης, με το φανελάκι μέσα στο καταχείμωνο, αδύνατος και κοκκαλιάρης, επικεφαλής στο ένα Steyer έδινε οδηγίες και εμψύχωνε 5 άλλους φαντάρους, είχαν σχεδόν τελειώσει το φόρτωμα και ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν. Ο Αρχιλοχίας με άλλους 5 φόρτωνε το άλλο και ο Γιώργος το «καταδρόμι» πουθενά.

Ρώτησα τον Αρχιλοχία και μου τον έδειξε να κάθεται και να μυξοκλαίει κάτω από μια ελιά παραπέρα. «Εκεί είναι ο @λάκας, τα ‘χει παίξει» μου είπε. «Αν δεν ήταν το πρεζόνι ακόμα δε θα είχαμε βάλει ούτε τα μισά, μονάχος του σχεδόν φόρτωσε και εμψύχωνε και τους άλλους. Τι παίρνει ο άτιμος να μας δώσει όλους;».

Αργότερα, σαν πια όλοι πήραμε τις θέσεις μας στα υψώματα της Κρατήγου και περνούσα από πολυβολείο σε πολυβολείο για να τους δω και να τους δώσω κουράγιο, πέτυχα το Σταμάτη αραχτό δίπλα στο εκκλησάκι του Αι Γιάννη, να φουμάρει μπάφο ανέμελος. Μόλις με είδε δε κρύφτηκε σαν άλλες φορές αλλά μου πρότεινε το μπάφο χαμογελώντας «Λοχαγέ κάνε μια τζούρα που ξέρεις μπορεί να μην έχεις ξανά την ευκαιρία σε τούτη τη ζωή».

Σα χάραξε μας ειδοποίησαν πως όλα τέλειωσαν και θα γυρνούσαμε πίσω. Στο ξεφόρτωμα, ξανά στις ίδιες αποθήκες, ο Σταμάτης δεν ακούμπησε ούτε κιβώτιο αλλά δεν του είπα τίποτα. Αυτή τη νύχτα πολλοί Μυτιληνιοί, συντοπίτες μας, που σαν τα παγώνια καμάρωναν πως θα κατατροπώσουν τους Τούρκους, παρέλειψαν να παρουσιαστούν όταν κλήθηκαν ως πυρήνες επιστράτευσης και άλλοι, πιο πολλοί σε αριθμό, ήρθαν από μόνοι τους, ντυμένοι κι έτοιμοι να θυσιαστούν, χωρίς λόγια πολλά και παχιά, μονάχα με καρδιά.

Ο Σημίτης ευχαρίστησε τους Αμερικανούς, ίσως να είχε και δίκιο, για αυτό και τον βραβεύουμε στις μέρες μας. Ο Πάγκαλος είπε πως φύσηξε το αεράκι και πήρε τη σημαία, οι 3 επιβαίνοντες στο ελικόπτερο έπεσαν άσκοπα «Υπέρ Πίστεως και Πατρίδας», ο Καμμένος πέταξε  κοντά στα Ίμια και άφησε στεφάνι γιατί πλέον η περιοχή είναι «γκρίζα» όπως γκρίζα έγιναν και τα δικά μας μαλλιά. Τώρα πια κανείς δε πλησιάζει και στεφάνια καταθέτουν κάθε χρόνο σε ένα μνημείο στην Πλατεία Παύλου Μελά στη Ρηγίλλης.

Πριν από 5 χρόνια  διάβασα πως το κράτος έκοψε νωρίτερα τη σύνταξη που έπαιρνε ως ελάχιστο βοήθημα ο γιος του Αντιπλοίαρχου Καραθανάση για να σπουδάσει, στη μνήμη του πατέρα του που δε γνώρισε ποτέ.

Ο Σταμάτης τελικά απολύθηκε, δεν άφησα κανέναν να τον πειράξει, έπραξε όλο το καθήκον του εκείνη τη νύχτα. Δεν έκανε και πολλά στη ζωή του, συνεχίζει να παλεύει με τους δαίμονές του, μιλάμε πότε πότε, μια φορά στα τόσα χρόνια και πάντα του λέω πως αυτός είναι ο δικός μου ήρωας των Ιμίων. Γελά και με ρωτά αν έχω μετανιώσει που δεν έκανα τότε τζούρα μαζί του.