Τα δικαιώματα των εργαζομένων και η Αριστερά
Γράφει ο ΞΕΝΟΦΩΝ ΜΑΥΡΑΓΑΝΗΣ
Γράφει ο ΞΕΝΟΦΩΝ ΜΑΥΡΑΓΑΝΗΣ Δημοσίευση 1/8/2020
Διάβασα με κατάπληξη στην «Εφημερίδα των Συντακτών», όχι σε κανένα αφιονισμένο αντισυριζαίϊκο σάιτ., πως ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, προβεβλημένο μάλιστα στέλεχος, έχασε την δίκη των ασφαλιστικών μέτρων , τα οποία είχε ασκήσει υπάλληλός του, που την απέλυσε, ενώ ήταν έγκυος και αυτός αρνήθηκε να εφαρμόσει την δικαστική απόφαση, προσδοκώντας προφανώς σε ευνοϊκότερες γι’ αυτόν κρίσεις άλλων δικαστηρίων, ίσως και ανώτερων ιεραρχικά.
Το όνομά του καταγράφεται και απ’ αυτό αποκαλύπτεται ότι επαγγελματικά είναι δικηγόρος και επί ΣΥΡΙΖΑ είχε τιμηθεί με το αξίωμα του υφυπουργού.
Φαντάζομαι θα έχει τις δικαιολογίες του ο αξιότιμος βουλευτής, που περιμένω να διαβάσω τις επόμενες μέρες, αλλά το ζήτημα είναι ένα και μοναδικό. Αν πρέπει ή όχι να προστατεύεται η μητρότητα και μάλιστα από τον κόσμο της Αριστεράς, που στην ανάδειξη και προστασία των δικαιωμάτων έχει καταστεί πρωταγωνίστρια. Στα σαράντα και πλέον χρόνια της δικηγορίας μου, υποστήριξα εκατοντάδες τέτοιες υποθέσεις, που τελικά είχαν ένα και μόνο λόγο. Την μείωση της απόδοσης μιας εγκύου και τις πολυήμερες άδειες που επακολουθούσαν.
Το θέμα βέβαια, εκτός από την απορριπτέα και αποδοκιμαστέα συμπεριφορά, του συγκεκριμένου βουλευτή είναι για ποιανών δικαιώματα αγωνίζεται και παλεύει η Αριστερά με, όποιαν μορφή κι αν παρίσταται κι αν δικαιούνται οι άνθρωποι που περηφανεύονται να λένε ότι συγκροτούν τις τάξεις της, να πράττουν αντίθετα μ’ αυτά που διακηρύσσουν και τι κάνει ή τι πρέπει να κάνει η ίδια η οργάνωση ως πανελλαδικού ή τοπικού επιπέδου με αυτά τα μέλη της που δεν σέβονται και δεν τηρούν βασικές αρχές των ιδεολογικών τους θέσεων.
Και φυσικά δεν μπορούν και δεν πρέπει οι κομματικές οργανώσεις, όπου υπάρχουν, να λειτουργούν ως δικαστήρια, αλλά έχουν ρητή και βασική υποχρέωση να κάνουν μια αρχική επιλογή των μελών που θα τις αποτελέσουν.
Δεν μπορεί π.χ. εργοδότης που έχει επιδείξει παλαιότερα αντεργατική συμπεριφορά, να γίνεται μέλος του κόμματος η της διευρυμένης οργάνωσης, υπερασπιζόμενος τις αρχές και τα πιστεύω για τα οποία ο ίδιος διαφοροποιείται.
Όπως π.χ. και πάλι δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για τις όποιες σχέσεις του Καλογρίτσα με στελέχη αριστερής κυβέρνησης, αφού η όλη του συμπεριφορά δεν ήταν συμβατή με τις αρχές που φέρονταν να υπερασπίζεται.
Ασφαλώς και δεν είμαι σε καμιά περίπτωση αντίθετος με την διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα ήθελα να γίνεται ένα κοσκίνισμα των υποψήφιων μελών, όσον αφορά την συμβατότητά τους με αυτά που θα κληθούν να υποστηρίξουν.
Δύσκολο έργο ασυζητητί, αλλά απαραίτητο αν θέλουμε να μιλάμε πάντα για το ηθικό πλεονέκτημα. Που δεν κρίνεται μόνο από τα μεγάλα, αλλά και από τα μικρά, καθημερινής συμπεριφοράς ζητήματα, όπως π.χ. αυτό του Συριζαίου βουλευτή, που απέλυσε την έγκυο υπάλληλό του και αρνείται να συμμορφωθεί στην δικαστική απόφαση.
Πολύ σωστά σημείωνε η «Ε.τ.Σ», ότι με την περίπτωση του βουλευτή πρέπει να ασχοληθεί το κόμμα και ως παλιός, παμπάλαιος θα έλεγα, οπαδός και συνδιαμορφωτής, στο βαθμό που μου επιτρέπονταν της πολιτικής της Αριστεράς που πιστεύω και υπηρετώ, θα έλεγα, πως καλλίτερα να μείνει το κόμμα μ’ έναν βουλευτή λιγότερο, αν επιμένει στην θέση του, παρά να υπάρχει και να διακινείται η φημολογία, πως άλλα ως κόμμα πρεσβεύει κι άλλα τα μέλη του πράττουν.
Προφανώς και δεν είμαι με το δόγμα «της μικράς και εντίμου Ελλάδος», αλλά ένας σχηματισμός της Αριστεράς, όπως πιστεύω ότι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, επιβάλλεται να είναι έντιμος με τις αρχές του.