Προς Μηθυμναίους …
Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΠΑΥΛΟΥ*
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 1/8/2020
Τρομαγμένος, σαν να ξυπνώ από άγριο εφιάλτη, μαθαίνω τις τελευταίες μέρες τα νέα από το Μόλυβο:
Ο Μόλυβος καίει, ο Μόλυβος βανδαλίζει, ο Μόλυβος καταστρέφει…
Αλλά αλλοίμονο, δεν είναι εφιάλτης, είναι η σκληρή, η αδιανόητη πραγματικότητα. Και ένα αμείλικτο ερώτημα ορθώνεται στην καρδιά μου:
Που είναι ο Μόλυβος που αγαπήσαμε;
Αγαπήσαμε το Μόλυβο που ήρθαν και συνέχισαν να ζουν, να κάνουν οικογένειες και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους όλοι οι αγαπημένοι του ξένοι που έδωσαν στην κοινωνία του αυτό το ξεχωριστό χρώμα.
Αγαπήσαμε το Μόλυβο που μας έδινε χώρο να κάνουμε δράσεις, κινηματογραφικές προβολές και κινηματογραφικά γλέντια για πάνω από δέκα χρόνια, δημιουργώντας δεσμούς και φιλίες.
Αγαπήσαμε το Μόλυβο όπου κάθε Χριστούγεννα συνέβαινε η πιο διαπολιτισμική γιορτή- παζάρι του νησιού, με τους γονείς και τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου να ψάλλουν κάλαντα και να προσφέρουν γλυκά και ποτά και να οργανώνουν παιχνίδια απ΄όλες τις γωνιές του πλανήτη.
Αλήθεια μπορούμε εύκολα να ξεχάσουμε ότι η Μελίντα πρωταγωνιστούσε σ΄αυτή τη γιορτή κι ο Θοδωρής ήταν ο κεντρικός παρουσιαστής με απόλυτη επιτυχία για δέκα χρόνια;
Αγαπήσαμε το Μόλυβο για την προκοπή του, την ομορφιά του, την ευγένειά του.
Και τώρα, που είναι λοιπόν αυτός ο Μόλυβος που αγαπήσαμε;
Δεν υπάρχει κανείς να απομονώσει και να βάλει φρένο σε όσους έχουν ξεφύγει και τον διασύρουν;
Το γοητευτικό Κάστρο του μεταμορφώθηκε σε έναν αφιλόξενο βράχο που στάζει δηλητήριο;
Και σε τελική ανάλυση δεν ήταν η Μελίντα, ο Θοδωρής και όσοι συμπορευτήκαμε μαζί τους και δημιουργήσαμε τον «Αστερία» που βοηθήσαμε να αποσυμφορηθεί το λιμάνι όταν έσφυζε από χιλιάδες ανθρώπους που αδυνατούσε να καταγράψει το Λιμενικό το καλοκαίρι του 2015;
Ο «Αστερίας» δεν ήταν που έδωσε διέξοδο λειτουργώντας το «ΟΧΥ» όταν άνοιξε το σχολείο και έκλεισε το πάρκινγκ το Σεπτέμβριο του 2015, και χιλιάδες άνθρωποι ξάπλωναν στα κράσπεδα και στους δρόμους στην είσοδο του χωριού;
Ο «Αστερίας» δεν ενημέρωσε για τις δράσεις του σε ανοιχτή εκδήλωση στο Συνεδριακό Κέντρο τον Οκτώβρη του 2015;
Και αντί για ένα «ευχαριστώ», κόκκινες μπογιές στις πόρτες, και στα παράθυρα και στους τοίχους;!
Αν κάποιοι έχουν διαφορετική γνώμη για αυτή τη διαχείριση του προσφυγικού το 2015, υπάρχει ο δρόμος του διαλόγου, του αναστοχασμού, της αυτογνωσίας. Η απάντηση δεν είναι αναδρομικό δηλητήριο!
Προς το παρόν δίνουμε κουράγιο στη Μελίντα και το Θοδωρή να αντέξουν την αδικία και την καινούργια πικρία και ελπίζουμε μέσα απ΄την καρδιά μας ο κατήφορος του Μολύβου που αγαπήσαμε να είναι ως εδώ.