26 Νοέμβρη ΑΠΕΡΓΙΑ στο Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα
Γράφει ο ΜΑΡΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ*
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 23/11/2020
Η Απεργία στις σημερινές δύσκολες και σύνθετες συνθήκες, που η δια «ζώσης» επαφή γίνεται με το σταγονόμετρο, αποκτά πιο καίριο και καθοριστικό περιεχόμενο.
Γίνεται η φωνή μου, η φωνή σου, η φωνή μας!!
Σπάει τη σιωπή που προσπαθούν να επιβάλουν πρώην και νυν κυβερνώντες στην ανελέητη συνέχεια του Κράτους τους.Είναι δύναμη ευθύνης απέναντι στην υγεία και την ασφάλεια του λαού, τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών μας, αλλά και της ζωής με δικαιώματα.
Είναι πολλά «όχι», πολλές αρνήσεις στη συναίνεση που επιδιώκουν, να συνεχίζουν το έργο τους ανεμπόδιστοι και να ταΐζουν μέχρι «σκασμού» τους επιχειρηματικούς ομίλους, τους κλινικάρχες και τους βιομηχάνους. Ενώ από την άλλη η υγεία, η παιδεία, η στέγη, η εργασία είναι «κόστος» γιατί αφορά το λαό, λες και δεν παράγει τον πλούτο που θρέφει τα «παράσιτα».
Σηκώνει ανάστημα στις επιδιώξεις των αφεντικών και του πολιτικού τους προσωπικού για σκυμμένους, εκβιασμένους και υποταγμένους εργαζόμενους.
Σήμερα που η εξέλιξη της Επιστήμης και της Τεχνολογίας δημιουργούν προϋποθέσεις για μείωση του εργάσιμου και αύξηση του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων, νομοθετούν την δεκάωρη εργασία, εκατό χρόνια μετά από την πρώτη εφαρμογή του οκτάωρου, καθιερώνουν τον μισθό χαρτζιλίκι των 200 ευρώ, καταργούν την κυριακάτικη αργία.
Ως Δάσκαλοι και παιδαγωγοί, δεν θα δεχθούμε σε καμία περίπτωση τα παιδιά μας, οι μαθητές μας να ζήσουν σε συνθήκες δουλείας και εργασιακής ζούγκλας.
Η απεργία είναι εδώ για να ζυγίσει το πως αντιλαμβανόμαστε τις ραγδαίες αλλαγές που συντελούνται, όχι από εμάς, αλλά είναι για μας και τα παιδιά μας. Όχι από μόνες τους, έχουν σφραγίδα και υπογραφή και βάση το νόμο της μεγιστοποίησης των κερδών της οικονομικής ολιγαρχίας με περαιτέρω ένταση της εκμετάλλευσης και τσάκισμα των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει.
Η πείρα έχει δείξει πως δεν υπάρχουν αυτονόητα και δεδομένα.
Παρόλα αυτά, η ιστορία της ανθρωπότητας δείχνει, πως όσες φορές και αν «πατινάρει» ο τροχός της στο τέλος μπαίνει στις ράγες της κοινωνικής εξέλιξης και όχι από μόνος του. Μόνο που θέλει ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΛΥ.
