Να μιλήσουμε για τη βία…Αλλά πώς να μιλήσουμε;
Γράφει η Αγγελική Κίτσιου
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 26/11/2020
Θα ξεκινήσω με αυτά τα δεδομένα:
Στην Ευρώπη: σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, συνολικά 500.000 γυναίκες και κορίτσια έχουν υποστεί ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων.
Σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Θεμελιωδών Δικαιωμάτων:
- 13 εκατομμύρια γυναίκες είναι θύματα σωματικής βίας.
- 3,7 εκατομμύρια γυναίκες έχουν υποστεί σεξουαλική βία. Το 5% είναι θύμα βιασμού από την ηλικία των 15 ετών και έπειτα, ενώ το 12% έχει υποστεί μορφές σεξουαλικής κακοποίησης πριν τα 15 έτη.
Θα συνεχίσω με δεδομένα για την Ελλάδα, βάσει της Ετήσιας Έκθεσης για τη βία κατά των γυναικών της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων, που εκδόθηκε για πρώτη φορά φέτος το Νοέμβριο (προς τιμήν της).
Από την 1η Νοεμβρίου 2019 έως τις 31 Οκτωβρίου 2020:
- 4.872 γυναίκες θύματα βίας και πολλαπλών διακρίσεων ζήτησαν βοήθεια από τα Συμβουλευτικά Κέντρα του δικτύου της Γενικής Γραμματείας
- Στην τηλεφωνική γραμμή βοήθειας για τη βία 15900, πραγματοποιήθηκαν 8.609 κλήσεις, εκ των οποίων οι 6.042 αφορούσαν «Περιστατικά Βίας» και οι 944 «Χρήσιμη Ενημέρωση».
- Στους Ξενώνες Φιλοξενίας του δικτύου φιλοξενήθηκαν συνολικά 269 γυναίκες και 270 παιδιά. Από το σύνολο αυτό, οι 96 είναι γυναίκες πρόσφυγες και τα 117 παιδιά πρόσφυγες. Στη Μυτιλήνη συγκεκριμένα, 24 ντόπιες γυναίκες και 13 πρόσφυγες.
Την περίοδο Μαρτίου-Απριλίου 2020, στο πρώτο lockdown, στα Συμβουλευτικά Κέντρα του Δικτύου απευθύνθηκαν 549 γυναίκες. Περίπου το 28% αυτών των γυναικών έλαβε ψυχολογική υποστήριξη και νομική υποστήριξη. Το υπόλοιπο άραγε;
Σε όλα τα παραπάνω καταγεγραμμένα περιστατικά, -ποιος ξέρει πόσα δεν καταγράφονται- η ενδοοικογενειακή συνιστά την επικρατέστερη μορφή βίας, με το ποσοστό να κυμαίνεται στο 86%, και με μικρότερα ποσοστά να καταγράφονται για περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και βιασμού (2%), άλλη μορφή βίας (4%), ενώ το 8% των γυναικών δεν αποκάλυψε τη μορφή βίας που υπέστη. Γιατί πολλές φορές ακόμα και όταν ζητάμε βοήθεια, φοβόμαστε να μιλήσουμε.
Να σημειωθεί εδώ, ότι πέραν των μορφών βίας που έχουν αναφερθεί, υφίστανται πολλές ακόμα, όπως η γυναικοκτονία, τα εγκλήματα τιμής, η έμφυλη βία, οι καταναγκαστικοί γάμοι, η καταναγκαστική στείρωση, η οικονομική βία, η ψυχολογική βία, η έμφυλη βία στον κυβερνοχώρο, η μη συναινετική πορνογραφία. Και όλες αυτές οι μορφές αφορούν περιστατικά που συμβαίνουν συχνά γύρω μας, δίπλα μας, μέσα στα σπίτια μας πολλές φορές.
Και πολλές φορές θέλουμε να μιλήσουμε. Είτε για να ζητήσουμε βοήθεια για εμάς είτε για κοντινά μας πρόσωπα. Αλλά δεν ξέρουμε πώς να μιλήσουμε. Ακόμα και αν ξέρουμε που μπορούμε να μιλήσουμε.
Γιατί η ντροπή, το στίγμα και κυρίως η σιωπή έχει γίνει δεύτερη φύση μας. Γιατί στο σχολείο δεν μάθαμε ότι μπορούμε να μιλάμε για αυτά τα προβλήματα. Γιατί δεν είχαμε ποτέ μαθήματα για την ενδοοικογενειακή βία, για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση –αυτά ειδικά τα αρνούμαστε με πάθος-, για την έμφυλη βία. Η απουσία του λόγου για τη βία στο εκπαιδευτικό σύστημα παραμένει βασικό μέρος του προβλήματος. Γιατί, αν δεν μάθουμε να μιλάμε από παιδιά, δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε εύκολα ως ενήλικοι.
Η ένταξη, όμως, αυτής της εκπαίδευσης δεν μπορεί να γίνει με περιστασιακά σεμινάρια ή θεματικές εβδομάδες στα σχολεία, αλλά με συστηματικά και οργανωμένα αναλυτικά προγράμματα σπουδών, ολιστικού χαρακτήρα, που δεν αφορούν μόνο στο διπολικό σχήμα μεταξύ θύτη και θύματος, αλλά σε όλους τους εμπλεκόμενους. Για να μάθουμε όλοι με ποιο τρόπο μπορούμε να μιλήσουμε από τη θέση που βρισκόμαστε κάθε φορά.
Κι ίσως αυτή η θέση μοιάζει υπερφίαλη στον καιρό του COVID, με τα τόσα προβλήματα στην εκπαίδευση, αλλά δεν πρέπει να πάψουμε να διεκδικούμε ποιοτικότερη εκπαίδευση για τα παιδιά μας, σε όλα τα επίπεδα…