Κι έξαφνα το διαδίκτυο γέμισε με σχόλια πολιτών (ειδικών και μη) σχετικά με τμήμα του υπό ολοκλήρωση έργου από το άγαλμα της ελευθερίας ως τη Φυκιότρυπα. Δεν είναι όμορφα τα φωτιστικά. Είναι στενός ο πεζόδρομος και φαρδύς ο δρόμος ο κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενος ήπιας κυκλοφορίας. Και άλλα με τα οποία θα μπορούσε κανείς και να συμφωνήσει. Ναι. Δεν είναι πεζόδρομος αλλά πεζοδρόμιο ο πλάτους έως και δυο μέτρων χώρος που αφέθηκε για τους πολίτες. Ναι τι να τον κάνουμε το δρόμο ως τη Φυκιότρυπα και μάλιστα διπλής κατεύθυνσης. Ναι δε μου αρέσουν οι τσιμεντένιοι κύβοι. Ναι, ναι, ναι....

Ναι μεν αλλά...

Λοιπόν πατριώτες. Το έψαξα. Αυτό που βλέπετε να κατασκευάζεται είναι αυτό που ζητήσαμε ως πόλη δια των δημοτικών μας αρχών (δια των ανθρώπων δηλαδή στους οποίους δώσαμε το δικαίωμα να αποφασίζουν για την πόλη και αν δεν κάνω λάθος και με μεγάλες πλειοψηφίες). Αυτό που βλέπετε, είναι η μελέτη που συντάχθηκε από κάθε λογής ειδικούς, συζητήθηκε κατά τη διαβούλευση που κανείς μας δε συμμετείχε, εγκρίθηκε από επιτροπές και συμβούλια ειδικών και μη, εντάχθηκε σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα, χρηματοδοτήθηκε και.... ολοκληρώνεται.

Μάλιστα απαξάπαντες βλέπαμε τις όμορφες μακέτες που είχε δώσει στη δημοσιότητα η προηγούμενη δημοτική αρχή που είχε ανακοινώσει την έναρξη του έργου και... τις θαυμάζαμε. Λάθος κάνω; Στις μακέτες φαίνεται ο στενός πεζόδρομος – πεζοδρόμιο, ο δρόμος διπλής κυκλοφορίας, τα φωτιστικά - «κέρατα» τα αποκάλεσε ένας φίλος μου. Και έκτοτε μηδέ φωνή μηδέ ακρόαση. Σαν τη σιωπή απάντων όταν στη δεκαετία του 1960 έπεφταν τα αρχοντικά της πόλης και σήμερα στη θέα παλιών φωτογραφιών με την οδό Καβέτσου χωρίς πολυκατοικίες διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας.

Και μη μου πει κανείς «δε το πήραμε χαμπάρι αδερφέ....» γιατί μεγάλα παιδιά είμαστε πια και θυμάμαι τη θύελλα διαμαρτυριών που είχε ξεσπάσει στις αρχές της δεκαετίας του 2000 όταν δημιουργήθηκαν ζώνες προστασίας γύρω από τα χωριά. Θυμάμαι τη σιωπή απαξαπάντων των πτερύγων της αίθουσας του δημοτικού μας Συμβουλίου όταν απορρίφθηκε η ανακήρυξη του Πλωμαρίου σε ιστορικό τόπο. Προχθές έβλεπα μια συζήτηση Πλωμαριτών κάτω από μια φωτογραφία του πανέμορφου κτηρίου που υπήρχε στη θέση του σημερινού τσιμεντένιου κύβου – δημαρχείου της κωμόπολης. Θέλει και κηρύξεις και προσπάθεια και «μούτρα» και θυσίες ακόμα, η σωτηρία του δομημένου και του φυσικού περιβάλλοντος ενός τόπου. Για να μην αναφερθώ σε κάτι που μου ‘λεγε πρόσφατα φίλος αρχιτέκτονας. Στο πρόγραμμα «εξοικονομώ» όλοι θέλουν να φτιάξουν στα παράθυρα τους αλουμινένια –κουφώματα με πλαστικά ρολά. Και κρεμάν και τα μούτρα σαν τους πεις πως «δε γίνεται...».

Επιστρέφω. Στα Τσαμάκια και στη Φυκιότρυπα γίνεται ένα έργο για την πόλη που θέλουμε να έχουμε. Αυτήν τη Μυτιλήνη θέλουμε, αυτή μας αξίζει. Με δρόμο για να μην περπατάμε 150 μέτρα γιατί τόσο χρειάζεται να περπατήσουμε ως την πλαζ. Με δρόμο για να μην περπατάμε 350 μέτρα γιατί τόσο χρειάζεται να περπατήσουμε ως του Απελή για χειμερινή κολύμβηση η... σταυροπροσκυνήματα. Με δρόμο για να κρυβόμαστε για κάθε θεμιτό και αθέμιτο λόγο τα βράδια στη Φυκιότρυπα. Με δρόμο για σούζες δικυκλιστών. Με δρόμο και.... ράουντ αμπάουτ και χειρόφρενα σε αυτοκίνητα. Δε το πιστεύετε ότι ήδη γίνονται; Τα σημάδια στους τσιμεντένιους κύβους αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Του λόγου το αληθές για το τι πόλη θέλουμε αποδεικνύουν οι σωροί των πλαστικών ποτηριών από καφέδες που έχουν γεμίσει το χώρο. Καθότι Ε6 για πεζοπορία και φρέντο πάνε παρέα. Δεν περπατάμε χωρίς φρέντο. Περπατάμε μόνο παρατώντας το πλαστικό ποτήρι με το καλαμάκι αδιάντροπα όπου λάχει...

Αυτήν την πόλη θέλουμε. Και θέλετε να αποδειχθεί του λόγου το αληθές. Άντε το λοιπόν να ζητήσουμε ο δρόμος στα Τσαμάκια να είναι κλειστός  για ΙΧ αυτοκίνητα έως την είσοδο της πλαζ. Να απαγορευθεί η είσοδος και το παρκάρισμα στην «πλατεία» και φυσικά στο άλσος. Με βυθιζόμενα κολωνάκια να αποτρέπεται η είσοδος αυτοκινήτων και δικύκλων. Η κυκλοφορία στο δρόμο μετά την είσοδο της πλαζ να επιτρέπεται μόνο σε απορριμματοφόρα και ασθενοφόρα ή για τη μεταφορά υλικών για έκτακτες ανάγκες ή πολιτιστικές εκδηλώσεις. Το άλσος να προστατευτεί ως ιστορικός τόπος. Το άλσος να γίνει άλσος εθελοντών. Με επτά – οκτώ ξύλινα σπιτάκια σαν αυτό των Προσκόπων που θα τοποθετηθούν διάσπαρτα και θα δοθούν σε εθελοντικές οργανώσεις -  φύλακες αγγέλους του άλσους. Με ένα καφενείο στην πλατεία ανοιχτό χειμώνα- καλοκαίρι γιατί τα Τσαμάκια ζουν μόνο αν έχει ζωή σε αυτά. Με χρήσεις για τη νεολαία στη Φυκιότρυπα, με διαδρομές ορεινής ποδηλασίας. Και προπάντων με κανονισμό διαχείρισης του χώρου. Με φύλαξη και καθαριότητα με μελέτη να ξαναφυτευτούν και να ξαναφυτεύονται τα δέντρα που πέθαναν ή αυτά που πεθαίνουν. Με διαδρομές μέσα στο άλσος. Με πρόσβαση στο Κιόσκι και σύνδεση με την πλατεία Ελευθερίας που «βιάζεται» καθημερινά.

Σε μια πόλη που ασχολιόμαστε με αυτήν όχι μόνο όταν θυμόμαστε να γκρινιάξουμε. Σαν πολίτες που προσέχουμε για να έχουμε επιμένοντας ότι η πόλη δεν είναι δικιά μας. Δανεικιά από τα παιδιά μας την έχουμε.