Η σιωπή της ενοχής
Γράφει η ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΤΑΤΖΗ
Δημοσίευση 27/1/2021
Χρόνια πριν στο ταξίδι επιστροφής από την Αυστραλία σε μία αίθουσα αναμονής την συναντώ. Σχολίασα την αγενή υπάλληλο στον έλεγχο διαβατηρίων. Μου θύμισε τους Γερμανούς SS της λέω. Συμφωνεί και βουρκώνει. "Έχω κάτι να σου δείξω", μου λέει. Σηκώνει το μανίκι και βλέπω χαραγμένο έναν αριθμό. Έμεινα άφωνη.
Βλέπεις ταινίες, διαβάζεις βιβλία, σου μιλούν στο σχολείο. Όταν όμως έχεις δίπλα σου μια κυρία με μάτια βουρκωμένα και το χέρι με τον αριθμό χαραγμένο μπροστά στα μάτια σου τότε...
Πάνε 20 χρόνια από τότε. Σαν γροθιά το ένιωσα. Ζήτησα και δέχτηκε να την αγκαλιάσω. Μικρό κορίτσι ήταν. Δεν επέζησε κανείς. Ποτέ δεν την άφησαν οι εφιάλτες. "Να μη το ξεχάστε ποτέ. Να μην αφήστε ποτέ να συμβεί."
Ήταν μία από αυτές τις συναντήσεις που σου μένουν ανεξίτηλες όπως οι αριθμοί στο χέρι της κυρίας Εσθήρ.
Περιουσίες άλλαξαν χέρια εν μία νυκτί. Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης χτίστηκε πάνω στο Εβραϊκό Νεκροταφείο. Πόλεις ολόκληρες σιώπησαν μπρος στο ένοχο μυστικό.
Η σιωπή είναι έγκλημα το ίδιο βαρύ με την συνενοχή.
Πάντα θα θυμάμαι την Εσθήρ και αυτή την ιστορία με την επιζήσασα που βρήκε το σπίτι της λεηλατημένο και την ραπτομηχανή της μαζί με τον βαρύ πολυέλαιο στα χέρια του Δεσπότη. Τίποτα δεν της επιστράφηκε.
Τί με κάνει να νιώθω καλά; Αυτοί που τόλμησαν να σώσουν ανθρώπους.
Έλληνες Εβραίοι.
Ένα θέμα που παραμένει ταμπού. Καιρός πια η Κοινωνία μας να δει το είδωλο της στον καθρέφτη και να ζητήσει συγγνώμη.
Για την σιωπή.
Για την σιωπή...