Κάτι τύποι εκεί, ακόμα...
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΥΡΙΚΟΣ-ΕΡΓΑΣ
Δημοσίευση 18/2/2021
Στη Λέσβο η αλληλεγγύη έχει γονατίσει. Και την κρατάνε όρθια οι συνήθεις ύποπτοι, εκείνοι που ήταν στο πεδίο από πολύ παλιά. Ήρθαν έφυγαν διάφοροι, ήρθαν είδαν, απήλθαν, βοήθησαν ή απλά ξέσπασαν, έρχονται φεύγουν ξένοι, δημοσιογράφοι, ερευνητές πονόψυχοι ή όρνια...Από σταρ του Χόλυγουντ έως Πάπες και από εθελοντές από την Ισλανδία μέχρι Κουακέροι, ο,τι φανταστείτε περνάει από τη Λέσβο. Άλλες φορές αφήνει κάτι, τις περισσότερες φορές αρπάζει και φεύγει.
Βαρύ κουφάρι τροφαντό το προσφυγικό, έχει κρέας. Αυτοί οι συνήθεις ύποπτοι παραμένουν όμως. Και πλέον τους πολεμούν -μας πολεμούν από παντού-. Κυριολεκτικά πόλεμος στην καθημερινή μας ζωή. Και χρησιμοποιούν κάθε μέσον. Από ύβρεις στο facebook, μέχρι βρισιές στο δρόμο, από παρεμβάσεις δημόσιες και ιδιωτικές, φανερά και κρυφά, θεσμικά και παράνομα μέχρι οργανωμένους τραμπουκισμούς. Τι να σας ζητήσω να στείλετε να βοηθήσετε όσοι ζητάτε;
Τόσα χρόνια δε το γράφω αλλά εκτός από τους πρόσφυγες που υπέφεραν και υποφέρουν υπάρχει ένα μικρό μπουλούκι από εθελοντές, είναι δεν είναι εκατό άτομα μόνιμα που -ειδικά από το 2015 και έπειτα- έχουν εξαντλήσει κάθε ψυχική και σωματική δύναμη, έχουν περάσει στην αντίπερα όχθη, δε μπορώ να το θέσω αλλιώς.
Άλλοι έχουν καεί, άλλοι τα έχουν παρατήσει, όλοι ακροβατούν ανάμεσα στην απελπισία και το θάρρος. Και όλους τους χτυπάνε γιατί το αφήγημα έχει ανατραπεί. Η Λέσβος είναι μαύρη, κατάμαυρη - ο φασισμός, η αδιαφορία, ο θυμός κυριαρχεί πλέον. Μα ντρέπονται αυτοί να ζητήσουν βοήθεια ανοιχτά.
Η βλέπουν τον πρόσφυγα, τον ντόπιο που υποφέρει και σκέφτονται, τι είναι τα δικά μου μπροστά στα δικά τους και σφίγγουνε τα δόντια. Βρισκόμαστε μεταξύ μας - μετριόμαστε, μιλάμε, παίρνουμε θάρρος. Κάθε φορά τρέμουμε τι θα βρει τον άλλο : τη μια η φίλη μας προπηλακίστηκε επειδή ήθελε να πάνε παιδιά πρόσφυγες στο σχολείο...Μεγάλο έγκλημα!
Την άλλη ο άλλος περπατούσε στο δρόμο και του την έπεσαν. Φίλη μας δημοσιογράφος της επιτέθηκαν και την τραβούσαν βρίζοντας, φίλος χρειάστηκε να κρυφτεί σε μια είσοδο για να μην τον προλάβει μια νεοναζιστική παρέα. Δεν έχουν πειράξει ψυχή στη ζωή τους- θέλουν απλά έναν κόσμο δίκαιο για όλους. Τόσο απλά.
Παίρνουμε τηλέφωνα, βρισκόμαστε, είσαι καλά, πως τα πας, βαστάς, τι γίνεται; Μετριόμαστε μεταξύ μας, παίρνουμε θάρρος και ξανά το χάνουμε. Και αν το σκεφτείς, σε τι φταίξαμε; Στο ότι δε μπορούσαμε να βλέπουμε τον πεινασμένο να πεινάει, τον ανέστιο να μην έχει που να κοιμηθεί.
Και αν το σκεφτούν όσοι μας χτυπάνε, σε τι φταίξαμε - που και εκείνους στην ανάγκη τους έτσι θα τους στέρξουμε. Και περνάνε τα χρόνια και μαυρίζουν οι καιροί και νιώθεις ότι το λίγο φως που επιμένεις να κρατάς ζεσταίνει χαμένες ψυχές αλλά προσελκύει και τέρατα που θέλουν να σε καταπιούν - λες και το φως ήταν πάντοτε ο εχθρός τους. Τι σας τα λέω όλα αυτά, δε θέλω να σας κλαφτώ.
Θέλω απλά να θυμάστε πως εκεί κάπου έξω, όχι μόνο στη Λέσβο, έχει ανθρώπους που το παλεύουν. Πως έχουν ξεπεράσει τα όριά τους και πως τα πράγματα δυσκολεύουν για εκείνους όσο εκείνοι επιμένουν να είναι κοντά στον πιο αδύναμο.
Δε περιμένουν τίποτα, έχουν καταλάβει τι σημαίνει προσφορά, όμως κάποτε, μια κουβέντα από εσάς, μια ανθρώπινη επαφή και κυρίως ένα "παρόν" στις δύσκολες ώρες είναι για εκείνους πολύ σημαντικό. Δε θα σας το ζητήσουν, μα μέσα τους το περιμένουν.
Περιμένουν ότι θα βρουν και άλλοι το θάρρος να ζουν σαν άνθρωποι και όχι σαν φοβισμένοι.
Περιμένουν πως όταν έρθει η ώρα θα βρεθεί κόσμος να τους υπερασπίσει, να τους προστατέψει, να τους ακούσει, να σταθεί δίπλα τους στην πρώτη γραμμή. Σας το λέω σαν μυστικό και με ευλάβεια - δε ξέρω πως να το θέσω αλλιώς.
Το χειρότερο συναίσθημα είναι να νιώσεις σε αυτόν τον κόσμο ότι παλεύεις μόνος, ολομόναχος.