Γιώργο, σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΑΡΙΝΑΤΟΣ
Δημοσίευση 14/3/2021
Σε κάτι τέτοιες μέρες, κατά τις οποίες η πανδημία καλπάζει, το αστικό κράτος έχει ενεργοποιήσει πλήρως τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς και που, για μένα τουλάχιστον, είναι μέρες ανεργίας, προσπαθώ να διοχετεύω την δημιουργικότητα μου σε διάφορες δραστηριότητες, δυο εκ των οποίων είναι η αρθρογραφία και ο κινηματογράφος. Έψαχνα, λοιπόν, σήμερα να βρω θέμα για το νέο μου άρθρο. Η καθημερινότητα ενδείκνυται, άλλωστε, με την πλούσια θεματολογία που παρέχει.
Παρά αυτή την πλούσια πολιτική θεματολογία, επιλέγω συνειδητά να μην ασχοληθώ μ’ αυτή, αλλά με ένα ντοκιμαντέρ που προχτές (12/03) παρακολούθησα, σκηνοθεσίας ενός δημοσιογράφου που αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για το χώρο του. Πρόκειται για το «Παρόντες» του Γιώργου Αυγερόπουλου.
Ο Γιώργος μας είχε δώσει τα διαπιστευτήρια του ήδη από προηγούμενα έργα του. Το «Αγορά 1» και το «Αγορά 2» αποτελούν μια αντικειμενική περιγραφή της περιόδου 2010-2019, που παρουσιάζει τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας σε κοινωνικό επίπεδο, την άνοδο της ακροδεξιάς στη χώρα μας, το μεταναστευτικό- προσφυγικό μέσα από τα μάτια προσφύγων από τη Συρία και μια σειρά άλλων ζητημάτων που μας απασχόλησαν κατά τη διάρκεια εκείνης της δεκαετίας.
Το «Παρόντες», στην πραγματικότητα, αποτελεί συνέχεια των «Αγορά» και αποζημιώνει όσους έχουν αυξημένες απαιτήσεις. Παρουσιάζεται σε αδρές γραμμές το τί ακριβώς έχει συμβεί τον τελευταίο ενάμιση χρόνο στη χώρα μας μέσα σε 83’. Παρουσιάζεται η στάση της κυβέρνησης απέναντι στην πανδημία, με τις αντιφάσεις και τις λάθος αποφάσεις κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου που έφερε την εκτίναξη των κρουσμάτων˙ τις επιπτώσεις που έχει κατά τη διάρκεια της πανδημίας η απαξίωση του δημόσιου συστήματος υγείας˙ η ηγεμονική θέση της εκκλησίας, το απυρόβλητο στο οποίο βρίσκεται κατά τη διάρκεια του κορωνοϊού και οι απόψεις των κυβερνητικών στελεχών για τη δυνατότητα μετάδοσης μέσω της θείας κοινωνίας˙ η αντιμετώπιση των μεταναστών- προσφύγων ως ανθρώπων ενός κατώτερου κόσμου, η διαμονή τους υπό άθλιες υγειονομικές συνθήκες, η αντιμετώπισή τους από τους ντόπιους, καθώς και η καταστροφή του κολαστηρίου της Μόριας.
Αξίζει, καταληκτικά, να δει κανείς το «Παρόντες», γιατί, με λίγα λόγια, μέσα σε 83 λεπτά παρουσιάζεται ο τρόπος με τον οποίο οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δεκαετιών φαίνονται ελλιπέστατες και ανεπαρκείς για την ασφάλεια των πολιτών μπροστά στο φάσμα της πανδημίας. Και για να μην μακρυγορώ, ο Γιώργος Αυγερόπουλος είναι αυτός ο δημοσιογράφος που επιτελεί το επάγγελμα του ως λειτούργημα, παρουσιάζοντας μέσα από τα ντοκιμαντέρ του τα πράγματα έτσι όπως είναι. Σε μια χώρα, στην οποία τα μέσα ενημέρωσης ελέγχονται από την κυβέρνηση που αντίθετες προς την κυβέρνηση φωνές φιμώνονται, έχουμε ανάγκη από τέτοια έργα και τέτοιους δημοσιογράφους.