Κι όμως κάποτε, ανατίναζαν τα απολιθώματα με…. δυναμίτες!
Ή αλλιώς η παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος και η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ Δημοσίευση 5/6/2021
Πάνε 29 χρόνια από τις 5 Ιουνίου του 1992 που έκπληκτη η κοινή γνώμη σε όλη την Ελλάδα μάθαινε από το πρωτοσέλιδο της αξέχαστης «Ελευθεροτυπίας» πως η πρώτη τότε των ΔΕΚΟ (Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας σήμαιναν ετούτα τα αρχικά) τίναζε με τους εργολάβους της στον αέρα, κορμούς απολιθωμένων δένδρων στη δυτική Λέσβο. Μέσα στον πρώτο και μόνο τότε πυρήνα με απολιθώματα, η ΔΕΗ έστηνε ένα πάρκο με εννέα ανεμογεννήτριες - λέγανε - για την τοποθέτηση των οποίων ανοίγονταν τεράστιοι κρατήρες βάθους οκτώ μέτρων με τη χρήση δυναμίτη!
Οι πληροφορίες που είχαν έρθει μιλούσαν για τεράστιους απολιθωμένους κορμούς που γινόταν σκόνη, για ένα τοπίο διάσπαρτο από απολιθώματα.
Ήμουν δεν ήμουν 30 χρονών. Πίστευα τότε και ακόμα περισσότερο πιστεύω σήμερα πως η δημοσιογραφία δεν γίνεται μέσω τηλεφώνου. Αλλά και ότι δημοσιογραφία δεν είναι δημόσιες σχέσεις. Είπα το λοιπόν να ανηφορίσω στο Σίγρι.
Η εικόνα που αντίκρισα ήταν πολύ χειρότερη από τη χειρότερη περιγραφή. Φυσική ιστορία εκατομμυρίων ετών κατεστραμμένη. Μάζεψα μια χαρτόκουτα με απολιθώματα που τα έστειλα μαζί με το φιλμ με τις φωτογραφίες στην «Ελευθεροτυπία». Αυτή ήταν η προ 25ετάις «πρωτόγονη» διαδικασία αποστολής του δημοσιογραφικού υλικού. Το δε φαξ με το χειρόγραφο μόλις είχε μπει στη ζωή μας….
Λίγες μέρες μετά, ανήμερα της παγκόσμιας ημέρας περιβάλλοντος, σαν σήμερα πριν 29 χρόνια, δημοσιεύθηκε το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ. Σύμφωνα με αυτό, ότι δεν θα έπρεπε να έχει γίνει, είχε γίνει. Μελέτες που δεν εγκρίθηκαν ποτέ, άδειες που δεν είχαν ληφθεί, ακόμα και χωροθετήσεις που δεν τηρήθηκαν για να μη ξοδευτεί η εργολαβική εταιρεία με έξοδα διάνοιξης δρόμων (χρήματα τα οποία είχε εισπράξει βέβαια και φυσικά ακόμα τα πληρώνουμε).
Ο διορισμένος τότε Νομάρχης (κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είχαμε) ονόματι Λεμπιδάκης διερρήγνυε τα ιμάτια του. Ο εργολάβος απειλούσε με μηνύσεις (που δεν υποβλήθηκαν αυτές τουλάχιστον ποτέ), κάποιοι πολιτικοί παρόντες σε καφενέδες όσοι από δαύτους είναι εν ζωή ζητάγαν να με κρεμάσουν και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης με επιστολές αναγνωστών αλλά και ανώνυμα άρθρα μιλούσαν για τον εχθρό της ανάπτυξης. Εγώ ήμουν αυτός. Ο εχθρός της ανάπτυξης ντεεε… (πέραν των άλλων).
Για την ιστορία και μόνο, το έργο του Μουσείου Σιγρίου, με πρωτοβουλία του Στράτου Παπαευστρατίου γενικού γραμματέα του υπουργείου Αιγαίου με υπουργό Αιγαίου τον ίδιο τον πρωθυπουργό Κωναστνατίνο Μητσοτάκη, είχε απενταχθεί. Προφανώς οι αστέρες της ανάπτυξης που μας κυβερνούσαν τότε θα σκέφτηκαν «τόσα λεφτά χαμένα… Ένα μουσείο για παλιόπετρες…». Εκείνη την εποχή βλέπετε δεν κοκορευόμασταν για το απολιθωμένο δάσος, γελούσαμε με όσους μιλάγαν για την αξία του, «παλιόπετρες» ήταν και η ανάπτυξη δεν ήταν τίποτα άλλο παρά έργα, μπετόν αρμέ και καταστροφή του περιβάλλοντος. «Κ’τσα τρώγαν, κ’τσα μαρτυρούσαν...».
Την επόμενη μέρα στάλθηκε στην «Ελευθεροτυπία» και μια απαντητική επιστολή που υπέγραφε ο κ. Νομάρχης σύμφωνα με την οποία κατά την επιτόπια επίσκεψη του δεν διαπιστώθηκαν καταστροφές απολιθωμάτων «και ο δημοσιογράφος σας να προσέχει τι γράφει». Ευτυχώς οι σημερινές απειλές «θα σου κόψω τη χρηματοδότηση», τότε δεν εξαπολύονταν! Οι τότε είχαν μια ηθική που πάει κι αυτή.... χάθηκε!
Το βράδυ της ίδιας μέρας χτύπησε το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ο Δάσκαλος μου Σεραφείμ Φυντανίδης: «Ρε Μπαλάσκα να σε ρωτήσω. Ετούτος μου λέει πως δεν βρέθηκαν απολιθώματα. Όλα ετούτα που έστειλες με τη χαρτόκουτα και γέμισαν τα γραφεία απολιθωμένα πρες παπιέ που τα μάζεψες ρε;». Κι έσκασε στα γέλια.
Όταν ξαναπήγα στην Αθήνα από κάποιο γραφείο μάζεψα ένα από τα ιδιαίτερα τούτα πρες παπιέ και το «επαναπάτρησα» στη Μυτιλήνη. Το έχω για να το βλέπω και να θυμάμαι πως μεταξύ δημοσιογραφίας και δημοσίων σχέσεων η διαφορά είναι κάπου 20 εκατομμύρια χρόνια. Κι όποιος θέλει να καταλάβει το γράφω σήμερα, 29 χρόνια ακριβώς μετά από τότε ας το καταλάβει. Αν θέλει....