Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΑΡΙΝΑΤΟΣ
Δημοσίευση 9/10/2021
Ήταν Ιούνιος 2012, όταν ο Αντώνης Σαμαράς, τότε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, σε μια προσπάθεια άντλησης ψήφων από το ακροδεξιό του ακροατήριο, επιδιδόταν σε μια ρητορική ευχάριστη στα αυτιά αυτού του ακροατηρίου, που περιλάμβανε την «ανακατάληψη» των πόλεων από μετανάστες και έθιγε το ζήτημα της κάλυψης θέσεων των νηπιαγωγείων από προσφυγόπουλα, γιατί κατ’ εκείνον αυτά ήταν τα προβλήματα της Ελλάδας της εποχής εκείνης (βλ. https://www.lifo.gr/now/politics/samaras-oi-metanastes-ehoyn-gemisei-ta-nipiagogeia-kai-oi-ellines-den-mporoyn-na-mpoyn.
Στις εκλογές που ακολούθησαν, το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής καταλαμβάνει το 6,92% του εκλογικού σώματος και 18 έδρες του ελληνικού κοινοβουλίου.
Φυσικά, δεν εννοώ ότι οι προεκλογικές αυτές δηλώσεις οδήγησαν αποκλειστικά αυτές στην γιγάντωση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής. Οικονομική κρίση, κοινωνική αφασία, ιστορική παραχάραξη, πλήρης αποτυχία του δικομματισμού αποτέλεσαν τα βασικά αίτια. Παρ’ όλα αυτά, υπήρξε συμβολή. Δόθηκε η εντύπωση στους ψηφοφόρους ότι, αφού το μεγάλο κόμμα της δεξιάς πάνω- κάτω τα ίδια πράγματα υπόσχεται, γιατί να μην βάλουμε στη Βουλή κι αυτούς που καμώνονται το αδέκαστο και το αντισυστημικό.
Διαφοροποιείται κατά πολύ η σημερινή από την τότε κατάσταση; Απαντάω κατηγορηματικά, όχι. Στα πιο προβεβλημένα υπουργεία της κυβέρνησης, βρίσκονται τρεις προερχόμενοι από το ΛΑΟΣ, που τότε προέβαιναν σε αντισημιτικές δηλώσεις και διαφήμιζαν βιβλία χουντικών.
Μάλιστα, ο τότε πρόεδρός τους σε πρόσφατη δήλωσή του εξέφρασε την υπερηφάνειά του για την… ανέλιξή τους. Στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία, μέχρι πριν λίγες μέρες, ανήκε ένας, ας μου επιτραπεί η λέξη, τύπος (περί τέτοιου πρόκειται), ο οποίος προεκλογικά επεδοκίμαζε πρόσωπα που μιλούσαν για τανκς έξω από την ΕΡΤ. Και παρά την κατόπιν τούτου απομάκρυνσή του, η Νέα Δημοκρατία θεώρησε σωστό να τον επαναφέρει στα ψηφοδέλτιά της.
Ο τύπος αυτός πριν λίγες εβδομάδες στοχοποιούσε νήπια δια της δημοσίευσης των ονομάτων τους, επειδή έτυχε να είναι προσφυγόπουλα. Κι όμως, ούτε αυτό αποτέλεσε λόγο για το κόμμα του για να τον αποπέμψει. Τελικά διεγράφη σένα ρεσιτάλ αντικομμουνισμού για τον ίδιο και υποκρισίας του κόμματός του.
Ένα χρόνο μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής από την ελληνική δικαιοσύνη, η πραγματικότητα δεν έχει αλλάξει και πολύ. Ίσως, θα έλεγα, με τις τελευταίες εξελίξεις φαίνεται να έχουμε κάνει ένα πισωγύρισμα. Η ακροδεξιά αποτελεί κυβερνητική συνιστώσα και έχει διεισδύσει στα σχολεία, με όλα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν εκεί τις τελευταίες μέρες.
Πέρυσι, έγραφα στον προσωπικό μου λογαριασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Δίνει μια καταδικαστική, όμως, απόφαση τέλος στο φαινόμενο που μας ταλανίζει εδώ και μια δεκαετία; Προφανώς όχι. Γιατί πέρα από την Χρυσή Αυγή υπάρχει και ο χρυσαυγιτισμός, ο φασισμός. Την επόμενη της απόφασης θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι ψηφοφόροι του κόμματος, οι "δεν είμαι φασίστας, αλλά...", το μιντιακό σύστημα έτοιμο να τους ξεπλύνει, καθώς και εκείνοι που περιβεβλημενοι με το κύρος που τους παρέχει η θέση του βουλευτή αμφισβητούν κοινωνικά και δημοκρατικά κεκτημένα (βλ. Πρόταση Μπογδάνου για κατάργηση της μπούρκας).
Η αποδόμηση του φασισμού δεν μπορεί να έρθει με μια δικαστική απόφαση. Δεν μπορεί να έρθει μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Σε μια χώρα, στην οποία η ακροδεξιά πριν 8 χρόνια είχε γίνει κυβερνητική συνιστώσα (βλ. ΛΑΟΣ) και που σήμερα μια μορφή της συνεχίζει να κυβερνά, ας είμαστε ειλικρινείς: μόνο η ίδια η κοινωνία μπορεί, δείχνοντας τα απαραίτητα αντανακλαστικά, να μας απαλλάξει από το πρόβλημα.
Σε διαφορετική περίπτωση, θα έχουμε ένα χαρτοπόλεμο καταδικαστικών αποφάσεων που όχι απλώς δεν θα ωφελήσουν, αλλά επιπλέον πιθανώς να οδηγήσουν και στο επικίνδυνο αποτέλεσμα ηρωοποίησής τους.». Και, πράγματι, όλο αυτό το έρεβος μπορεί να νικηθεί μόνο στους δρόμους και στη συνείδηση του λαού.