Για το πεντάχρονο από το Αφγανιστάν που πέθανε σε μια χαρτόκουτα
Αφγανοί, Αφγανοί; Ποιοι να ‘ναι τούτοι οι Αφγανοί; Υπάρχουν άλλοι Αφγανοί, υπήρξαν Αφγανοί άλλοι εξόν από το άψυχο κορμάκι το τυλιγμένο σε μια ματωμένη χαρτόκουτα;
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ Δημοσίευση 25/9/2019
«Χιόνιζε, καθώς έλεγαν πέρα κει
κι ακούστηκε σ’ ανατολή και δύση
πως μια σταυροφορία από παιδιά
στην Πολωνία είχε αρχίσει»
Ένα παιδί νεκρό, ξεψύχησε μέσα σε μια χαρτόκουτα… Στη Μυτιλήνη που αναστενάζει από τις προσφυγικές ροές, σε ένα από αυτά τα μαγαζιά που ξεφύτρωναν στους κεντρικούς δρόμους του νησιού, τότε που λέγαμε πως είμαστε χώρα με τους μεγαλύτερους δείκτες ανάπτυξης και κυκλοφορούσαμε όλοι με τις σωμόν εφημερίδες υπό πάλης… Στη Μυτιλήνη με «θαμώνες» αντί πολίτες, κάποιους που συγκινούνται για τους πεινασμένους αναμεταξύ συζητήσεων σε τραπέζια, ανάμεσα σε στοίβες κρέατα κι αποφάγια...
«Στις δημοσιές, κοπάδια πεινασμένα
περιπλανιόνταν τα ορφανά.
Κι άλλα παιδιά επαίρνανε μαζί τους
από τα ρημαγμένα τους χωριά.
Θέλανε να ξεφύγουν τη σφαγή
που εφιάλτης είχε γίνει.
Να φτάσουν σε μια χώρα που
να βασιλεύει ειρήνη»
Ένα ακόμα παιδί νεκρό στην Ελλάδα σήμερα, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, στην Ελλάδα που αποχαιρέτησε πριν κοντά 20 χρόνια τον αιώνα που της χάρισε ενάμιση εκατομμύριο πρόσφυγες, εφτά - οκτώ ποιος ξέρει εκατομμύρια μετανάστες σ’ όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα που μεγάλωσε τα παιδιά της με ιστορίες του θείου στη Γερμανία, του παππού στην Αυστραλία, του πατέρα στην Αμερική, στην Ελλάδα που θρέφτηκε με «τσέκια» απ’ το εξωτερικό και που ντύθηκε επί χρόνια με τα ρούχα της βοήθειας που έστελνε η θεία «απέξω».
«Κι ένα σκυλί είχαν εκεί
που το ‘πιασαν για να το φάνε.
Το λυπήθηκαν κι είχε προστεθεί
στα στόματα όπου πεινάνε»
Ένα ακόμα παιδί νεκρό. Άκουγα τις προάλλες για το πώς σώθηκε σε ένα μεγάλο νοσοκομείο ένα παιδάκι πέντε χρονών. Τα κατάφερε είπαν χάρη σε μια πρωτοποριακή μέθοδο που εφαρμόστηκε, έζησε το παιδάκι που να ναι γερό, άξιζε ετούτο να ζήσει… Στο σπίτι χτες άκουγες για τους 360 λαθραίους ανθρώπους που βολόδερναν στο θαλασσινό ποτάμι αναμεταξύ Μυτιλήνης και Μικρασίας πάνω σε φουσκωμένες σαμπρέλες… 360 φευγάτοι από τις χώρες του πολέμου και της πείνας, ανάμεσά τους μπόλικα παιδιά, αυτά γλύτωσαν, δεν πέθαναν σε μια χαρτόκουτα, ποιος ξέρει τι να έγιναν, εμείς εδώ στη Λέσβο πια, θυμόμαστε μοναχά όσους πεθαίνουν.
«Ελπίδες είχανε, λοιπόν και πίστη
αλλά δεν είχαν κρέας ούτε ψωμί.
Κι αν κλέβαν ας μην τους κατηγορήσει
όποιος τους πεινασμένους δεν βοηθεί»
Στη Μυτιλήνη θυμόμασταν συχνά αυτούς που κυκλοφοράνε ανάμεσα μας πια κι είναι άνθρωποι που φύγανε απ’ τις χώρες του πολέμου και της πείνας…. Κάποιοι συχνά θυμούνται ακόμα πως είναι και ...ευαίσθητοι.
«Όταν τα μάτια μου σφαλνώ
τα παιδιά βλέπω να περιδιαβάζουν
ολημερίς χωρίς σταματημό
και σε καμένες στάνες να φωλιάζουν.
Γυρεύοντας μια χώρα ειρηνική
κι απ’ τους πολέμους ξεχασμένη
κι όχι σαν τη δική τους, τη νεκρή
κι αυτό το πλήθος όλο και πληθαίνει.
Και μες στη σκοτεινιά ξεκρίνω,
κι άλλα παιδιά λογής λογής
σπανιόλους, γάλλους, άσπρους μαύρους
από τα πέρατα της γης.»
Τον πατέρα και τη μάνα ετούτου του νεκρού παιδιού, αυτούς που δεν πέθαναν από την πείνα, δε σκοτώθηκαν και δεν πνίγηκαν, σήμερα 24 ώρες μετά τους θυμήθηκε κανένας άραγε;
Αφγανοί λέει ήταν.
«Εκείνο το Γενάρη κάποιοι Πολωνοί
ένα σκυλί εβρήκαν πεινασμένο
και στον ξεσαρκωμένο του λαιμό
ήταν ένα χαρτόνι κρεμασμένο.
Κι έγραφε πάνω κει: Βοήθεια
χαθήκαμε στο χαλασμό
είμαστε εδώ πενηνταπέντε.
Ο σκύλος θα σας φέρει εδώ»
Αφγανοί, Αφγανοί; Ποιοι να ‘ναι τούτοι οι Αφγανοί; Υπάρχουν άλλοι Αφγανοί, υπήρξαν Αφγανοί άλλοι εξόν από το άψυχο κορμάκι το τυλιγμένο σε μια ματωμένη χαρτόκουτα;;
Έβρεχε χτες το βράδυ, ξύπνησες από τον ήχο του νερού στα τζάμια, τα διπλά τζάμια του σπιτιού σου… Και τα ποιήματα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, η «σταυροφορία των παιδιών» που γράφτηκε κάπου 75 χρόνια πριν για κάποια άλλα παιδιά που πέθαναν πρόσφυγες, ετούτα από το κρύο, έχει επιστρέψει στο ράφι όπου βρισκόταν 40 χρόνια τώρα. Έτσι κι αλλιώς ... Ξημέρωνε, εμείς είμαστε μέσα στο σπίτι μας κι ο Χριστός σε ένα εικόνισμα στην πλάτη σου ένιωσες σαν γύρισε και τον είδες, πως σου έκλεινε το μάτι… «Ευτυχώς σκέφτηκες που δεν είχε στις μέρες του χαρτόκουτες και δεν ήταν από το Αφγανιστάν γιατί δε θα προλάβαιναν να τον σταυρώσουν…
«Κι αν δεν μπορείτε σεις να’ρθείτε
διώξτε το σκύλο μακριά.
Μην τον σκοτώσετε, κανείς άλλος
δεν ξέρει πού είναι τα παιδιά.
Παιδιάστικο ήτανε το χέρι
που έγραψε τα λόγια κείνα.
Τόσα χρόνια έχουνε περάσει.
Κι ο σκύλος πέθανε απ’ τη πείνα».
