Να επιδιώξουμε την ειρήνη
Γράφει ο ΣΠΥΡΟΣ- ΜΥΡΩΝ ΠΑΥΛΗΣ
Δημοσίευση 9/10/2019
Η Τουρκία εισβάλει επίσημα στην Συρία.
Άλλες χρονιές και δεκαετίες θα αντιδρούσαμε σε αυτή την είδηση.
Θα ήμασταν αύριο έξω σε κάποιο δρόμο να διαμαρτυρηθούμε.
Μάλιστα σήμερα που οι περισσότεροι λογικοί άνθρωποι πλέον αναγνωρίζουν πως οι πόλεμοι φέρνουν καταστροφή και προσφυγιά θα έπρεπε αυτή η αντίδραση να είναι ηχηρή.
Χρειάζεται πλέον να πούμε πολλά για την κατρακύλα της τουρκικής δημοκρατίας. Διαφθορά, συγκεντρωτική εξουσία, πολιτικές διώξεις αθώων πολιτών, επιθετική εξωτερική πολιτική προς όλες τις κατευθύνσεις και μια οικονομία στα όρια είναι λίγα από τα πολλά που πάνε στραβά.
Σαν να μην έφτανε όλο αυτό το ακραίο κλίμα έρχεται πλέον επίσημα η εισβολή στην Συρία. Δεν μου αρέσει να υπερασπίζομαι ή να κατηγορώ ένα ολόκληρο λαό και το ίδιο κάνω για τους Κούρδους. Οι Κούρδοι είναι μια εθνότητα εκατομμυρίων που αντιπροσωπεύεται από διαφορετικούς ανθρώπους σε Τουρκία, Ιράκ, Συρία που είμαι ο πλέον ακατάλληλος να αναλύσω. Μάλιστα μόλις τα τελευταία χρόνια και λόγω των προσφύγων ανακαλύψαμε τις δύο κυρίες γλώσσες τα Σορανί και τα Κουρμαντζι σε Συρία και Ιράκ αντίστοιχα. Αυτό όμως που είδαμε πριν 20 χρόνια ήταν πως άρχισε επιτέλους η αποδοχή τους στην Τουρκία και για πρώτη φορά ένας δρόμος ειρήνης που μας έδωσε όλους ελπίδα για σταθερότητα, τόσο πολύ που αρχικά συμπαθήσαμε τον Έρντογαν για την στάση του. Ποιος θα μας έλεγε 20 χρόνια μετά πως βρεθήκαμε να προχωράει η Τουρκία σε εισβολή στα κουρδικά εδάφη της Συρίας με στόχο τον εποικισμό! Λυπάμαι τόσο πολύ για αυτή την προδοσία από πλευράς διεθνούς κοινότητας στους κούρδους μαχητές/τριες που έδωσαν την ζωή τους για να πολεμήσουν τον ISIS και τώρα για ευχαριστώ ονομάστηκαν τρομοκράτες και άξιοι αυτού του βίαιου εκτοπισμού. Ο Τούρκο-κουρδικός πόλεμος δεν οδήγησε πουθενά στο παρελθόν μόνο σε νεκρούς και των δύο πλευρών, φυλακισμένους, πολιτικούς πρόσφυγες, τρομοκρατία και βομβιστικές επιθέσεις. Άραγε ξεχνάει όλα αυτά που ο ίδιος έζησε ο Έρντογαν;
Η Τουρκία έχει ανάγκη από μια δημοκρατική μεταρρυθμιστική κυβέρνηση που θα φέρει το κράτος αυτό μπροστά στα πραγματικά του προβλήματα και τις προκλήσεις όπως η παραγωγική δυνατότητα της και ο εκσυγχρονισμός της ώστε να μην χαθεί μέσα στον ανταγωνισμό των μεγάλων (Κίνα, Ινδία κλπ), η μη βιώσιμη αστικοποίηση και ο τεράστιος ιδιωτικός δανεισμός σε μια ευάλωτη οικονομία, η εξωτερική πολιτική και οι πραγματικοί σύμμαχοι, οι διαλυμένοι γείτονες της μέσης ανατολής και οι πρόσφυγες, η κλιματική αλλαγή και η διαχείριση των πόρων που παραμένει καταστροφική λόγω των πολιτικών της μονοκαλλιέργειας και της υπερεκμετάλλευσης εδάφους και υδάτων.
Αυτά είναι τα λίγα για τα οποία θα έπρεπε να συζητάμε 10ετιες τώρα ως κοινές πολιτικές Ελλάδα, Τουρκία, μέση ανατολή και Βαλκάνια. Αντ αυτού συνεχίζουμε να ορθώνουμε τα στήθη για τις πολεμικές μας για να ικανοποιούμε τους διεθνείς πολεμικούς συμμάχους μας ώστε να μας πουλάνε όπλα και να φιλοξενούμε τις βάσεις τους.
Πάντα θεωρούσα πως η περιοχή που ανέφερα παραπάνω θα μπορούσε να είχε τεράστιες προοπτικές ανάπτυξης, πολύ καλύτερες από αυτές που μας προσφέρει η ευρωπαϊκή ένωση, πολιτιστικά, πολιτισμικά, οικονομικά κλπ.
Ίσως κάποτε καταλάβουμε που ζούμε αν και μάλλον θα είναι αργά, τουλάχιστον για την διάρκεια της δικής μας ζωής.