Ημερίδα εκπαίδευσης σε σχέση με τους καρκινοπαθείς
Και προβολή της ταινίας «Βυζιά»
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 14/10/2019
Ημερίδα εκπαίδευσης εθελοντών και ενημέρωσης επαγγελματιών υγείας που ασχολούνται με ογκολογικούς ασθενείς θα γίνει την Παρασκευή 18 Οκτωβρίου στις 5 το απόγευμα στην αίθουσα συνεδριάσεων της Γενικής Γραμματείας Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής. Την εκδήλωση οργανώνει ο Σύλλογος Καρκινοπαθών Λέσβου σε συνεργασία με το Κέντρο Ημέρας για την Ψυχολογική Υποστήριξη Ασθενών με Καρκίνο.
Το ντοκιμαντέρ
Μετά την λήξη της ημερίδας θα ακολουθήσει προβολή του βραβευμένου ντοκιμαντέρ «ΒΥΖΙΑ» που θα συνοδευτεί από ανοιχτή συζήτηση.
Το ντοκιμαντέρ ήταν μια ιδέα της κοινωνικής ανθρωπολόγου Λιόπης Αμπατζή, η οποία μίλησε για το θέμα από την πρώτη κιόλας συνάντηση των συντελεστών. «Ήταν ξεκάθαρο από την αρχή ποιός θα ήταν ο τίτλος. Η Λιόπη είχε ήδη ασχοληθεί με το γυναικείο σώμα και κυρίως το στήθος στο διδακτορικό της, το οποίο εκδόθηκε σε βιβλίο “Ποτό για παρέα” και στη συνέχεια υπήρξε η βάση για ένα ντοκιμαντέρ για τα μπαρ κονσομασιόν. Είδε τη “δύναμη” της κινούμενης εικόνας. Όταν διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστούη ιδέα της να δημιουργηθεί ένα ντοκιμαντέρ για το στήθος ενισχύθηκε», εξηγεί η κα Σκλάβου. Η κα Σκλάβου και ο σκηνοθέτης Στέλιος Τατάκης συγκέντρωσαν πληροφορίες και προσωπικές ιστορίες ανθρώπων για το στήθος, τις μελέτησαν και τις συζήτησαν. Εκτός όμως από τις μαρτυρίες γυναικών και ανδρών που παρακολουθούμε κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, οι σκηνοθέτες χρησιμοποίησαν αυτή της Λιόπης ως κεντρική, λειτουργώντας σαν συνδετικός κρίκος με τις υπόλοιπες ιστορίες. Πώς όμως διαμορφώθηκε το σενάριο;
«Εξαρχής υπήρχε μία βάση στο μυαλό μας για το σενάριο του ντοκιμαντέρ. Μικρές ιστορίες, μαρτυρίες γυναικών & αντρών με περιστατικά που αφορούν το στήθος. Ιστορίες που είχε ξεκινήσει να συγκεντρώνει η Λιόπη και που προέκυπταν στην πορεία της επεξεργασίας του ντοκιμαντέρ», λέει η κα Σκλάβου. «Επιλέξαμε να μην έχουμε συνεντεύξεις, όπως γίνεται συνήθως, αλλά να χρησιμοποιήσουμε τη μέθοδο της δραματοποίησης. Δε θέλαμε να υπάρχει ένα “πρόσωπο” πίσω από κάθε ιστορία. Θέλαμε ο θεατής να μπορεί να ταυτιστεί, να αναγνωρίσει τον εαυτό του σε κάποια από τις ιστορίες. Λίγο πολύ όλοι έχουμε βιώσει κάτι αντίστοιχο ή μπορεί να ζήσουμε». Οι συμμετέχοντες του «Βυζιά», «οι φίλες και φίλοι που μοιράστηκαν μαζί μας τις εμπειρίες τους, ήταν πιο ”ανοιχτοί”».