Το πρωί της Δευτέρας 30 Ιανουαρίου, ένα F- 4 Phantom της Πολεμικής μας  Αεροπορίας κατέπεσε γύρω στις 10.30 σε θαλάσσια περιοχή νότια της Ανδραβίδας, υπό αδιευκρίνιστες μέχρι και σήμερα συνθήκες, σε μια καθημερινή εκτέλεση άσκησης. Οι δυο πιλότοι ο Ευστάθιος Τσιτλακίδης, ο κυβερνήτης του Phantom, κι ο Μάριος Μιχαήλ Τουρούτσικας, συγκυβερνήτης, δυο νέοι άνθρωποι 31 και 29 ετών, πέταξαν και έφυγαν αντάμα.

Ο κυβερνήτης Τσιτλακίδης κηδεύτηκε στη Β. Ελλάδα, στο Νευροκόπι, την κωμόπολη των χαμηλών θερμοκρασιών και της υψηλής περηφάνειας των κατοίκων του.Στο αγαπημένο του χωριό, με τους παρευρισκόμενους συγχωριανούς του να κρατούν λευκά λουλούδια. Ο αδελφός του είπε στον επικήδειο «Είσαι ο ήρωας μας, δεν είσαι απλά ένας άνθρωπος, είσαι αυτός που μας έμαθε ότι το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό, ότι από ένα μικρό χωριό μπορούμε όλοι να κάνουμε το αδύνατο, σε ευχαριστούμε που ήσουν δίπλα μας».

Ο συγκυβερνήτης Τουρούτσικας κηδεύτηκε στο Πικέρνι της Αρκαδίας στην Πελοπόννησο. Η μητέρα του, λίγο πριν να καταρρεύσει, είπε λίγα λόγια που άγγιξαν τις ψυχές όσων την άκουσαν σε όλη τη χώρα. «Το παιδί μου έφυγε από κοντά τόσο νωρίς. Μάριε αγόρι μου, αστέρι της ψυχής μου, πάντα χαμογελαστός, ποτέ δεν με είχες στεναχωρήσει για ποτέ και για τίποτα. Αξιοπρεπής και εργατικός, δοτικός σε όλους. Ήσουν ο γιος που θα ήθελε κάθε μάνα στην αγκαλιά της. Ο καλύτερος αδελφός για τα αδέρφια σου. Ο καλύτερος σύντροφος για την κοπέλα σου. Έγινες ο Ίκαρος της καρδίας μας, ο ήρωας που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε. Ο γιος μου ήταν ο υποσμηναγός Μάριος-Μιχαήλ, πέθανε υπέρ πατρίδος. Αθάνατος».

Η χώρα μας έζησε στιγμές οδύνης σε αυτές τις δυο κηδείες των πιλότων μας την προηγούμενη εβδομάδα. Ταυτόχρονα ωστόσο, γίναμε μάρτυρες σε δυο διαφορετικά σημεία της ελληνικής επαρχίας, μιας απαράμιλλής αίσθησης αξιοπρέπειας από τις οικογένειες των θυμάτων, μιας περηφάνειας και ήθους, ανάλογου με το μεγαλείο των παιδιών τους που χάθηκαν. Τα αποχαιρέτησαν περήφανα με το κεφάλι τους ψηλά, με σεβασμό στα θέλω τους και στα όνειρά τους να επιλέξουν ένα επάγγελμα που τους έθετε καθημερινά σε κίνδυνο και τελικά τους οδήγησε στο θάνατο. Γονείς που σεβάστηκαν τα όνειρα των παιδιών τους που έζησαν και τα έχασαν σε μια καθημερινή αγωνία και ανησυχία που μόνο όσοι την ζουν την καταλαβαίνουν.

Σε αυτό το κλίμα οδύνης αλλά και τιμής βρήκαν την ευκαιρία και κάμποσοι, αρκετοί, να τονίσουν το μεγαλείο των πιλότων προβάλλοντας τη δική τους ασημαντότητα. Πολιτευτές, πολιτικά γελοίοι, τσακώθηκαν στην τηλεόραση με πρόσχημα το θάνατο τους, άλλος κουνώντας μια φωτογραφία του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που τάχα γέλασε τη μέρα του συμβάντος, κι άλλος τραβώντας τη φωτογραφία από τα χέρια του πρώτου. Άλλοι ανέβασαν αναρτήσεις στους προσωπικούς τους λογαριασμούς με τα πρόσωπά τους για να τους θυμόμαστε στις επερχόμενες εκλογές, εκφράζοντας παράλληλα τη βαθιά τους θλίψη. Πολλοί στριμώχτηκαν για μια φωτογραφία στις κηδείες και διαφήμισαν πως τηλεφώνησαν για συλλυπητήρια στους γονείς. Επίτιμος Αρχηγός υποκλίθηκε στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τη χειροφίλησε στη νεκρώσιμη ακολουθία, ενώ στο πρόσφατο παρελθόν την κατέκρινε σε πλήθος αναρτήσεων του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κι ένα σωρό ακόμα ανάλογα περιστατικά που δεν αξίζει να αναφερθούν γιατί σπιλώνουν το κείμενο που αποτελεί φόρο τιμής στους αποθανόντες.

Όταν κάποιος αποφασίζει να γίνει πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας γνωρίζει πως δεν θα ασκεί ένα οποιοδήποτε επάγγελμα. Δεν αρκεί μονάχα να είναι άριστος μαθητής αλλά πρέπει να έχει και όνειρο, ή καλύτερα όραμα, να έχει πάρει μια απόφαση ζωής πως θα ρισκάρει καθημερινά, χωρίς μεμψιμοιρίες και ανταλλάγματα. Γνωρίζει πως θα προσφέρει τη ζωή του οικειοθελώς χωρίς επιβολή αλλά με αυταπάρνηση και θέληση με αισιοδοξία και θάρρος. Όσοι από εμάς ψελλίζουν πως οι πιλότοι μας έφυγαν αδικοχαμένοι κάνουν λάθος, ίσως γιατί στην εποχή της λαμογιάς, της υποκρισίας και του ψέματος, δυσκολευόμαστε ιδιαίτερα να αντιληφθούμε πως εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που κινούνται στο μονοπάτι της αξιοπρέπειας, της τιμής και του σεβασμού.

Ο Στρατός, που αγάπησα και υπηρέτησα για χρόνια, έχει ανάγκη από καθημερινούς, άσημους αξιοπρεπείς ήρωες όπως οι δυο πιλότοι, αλλά και όλοι όσοι ακόμα πετούν με αγόγγυστο κίνδυνο, ταξιδεύουν στη θάλασσα ή κάτω από αυτή, υπηρετούν στα σύνορα και στα φυλάκια στη ξηρά, ρισκάρουν με χαμόγελο τη ζωή τους και κοιτούν το ξημέρωμα με περηφάνεια και το κεφάλι ψηλά.

Στον αντίποδα, αυτοί που σέρνονται στα γραφεία των πολιτικών και εκλιπαρούν για προαγωγές, αυτοί που μηχανορραφούν για να ανελιχθούν, που υποκλίνονται δουλικά για μια προνομιούχο θέση, είναι εκείνοι που μας υπενθυμίζουν μια σιχαμερή κοινωνία που αδυνατεί να καταλάβει τη θυσία όσων κινδυνεύουν για την πατρίδα τους. Είναι αυτοί που κάνουν καθημερινά κακό, που ξεχνούν όλα όσα πρεσβεύει το επάγγελμα τους, η επιλογή τους να υπηρετήσουν την πατρίδα τους και μόνο αυτοί. Είναι εκείνοι οι ίδιοι που καθρεφτίζονται σε όσους ψάχνουν τρόπους να αποφύγουν τη θητεία τους, θέλουν να έχουν «βύσμα», ψάχνουν τους τρόπους για να αναδειχθούν ή να κερδίσουν με ατιμία και λαμογιά, στρέφονται όπου φυσάει ο άνεμος μήπως και ως φελλοί καταφέρουν να επιπλεύσουν.

Διαβάζοντας τον τελευταίο καιρό όλα αυτά που αφορούν το Στρατό και την ηγεσία του, όλα εκείνα που πλήττουν τη δημόσια εικόνα του, γνωρίζοντας και άλλα τόσα που σιγοψιθυρίζουν όσοι ζουν ή έζησαν στον επαγγελματικό χώρο του στρατεύματος, αναρωτιέμαι ειλικρινά αν μας  αξίζουν ο Τσιτλακίδης και ο Τουρούτσικας. Αν γενικότερα ως κοινωνία, που ζει στον καθημερινό της νοσηρό περιβάλλον, που μετά από λίγες ημέρες θα ξανακυλιστεί στη ματαιότητα και την μικροπρέπεια των ανούσιων και μηδαμινών καθημερινών μας αντιπαραθέσεων, αξίζουμε ανθρώπων με αξιοπρέπεια και προσφορά κι όχι μονάχα στο στρατιωτικό επάγγελμα. Ανθρώπων που προσφέρουν από διάφορα πόστα και που δεν θα γίνουν ποτέ γνωστοί, παρά μόνο αν τους τύχει κάτι οδυνηρό, όπως στους δυο πιλότους.  Ευτυχώς οι ίδιοι και οι οικογένειές τους δεν απασχολήθηκαν ποτέ τους με αυτό το δίλημμα.

Λυπάμαι που οι περισσότεροι από εμάς μετά από λίγο καιρό θα ξεχάσουμε την Ελλάδα της αξιοπρέπειας, του σεβασμού, της αυταπάρνησης και του καθήκοντος, που υπάρχει μονάχα για λίγους, και θα γυρίσουμε ξανά και με ζέση αμείωτη, στη θλιβερή μας χώρα της αναξιοπρέπειας, του μίσους, της αδικίας και της κοινωνικής απογοήτευσης. Κάθε φορά που θα μας συμβαίνει ας κοιτάμε για λίγο πάνω, εκεί που πετούσαν οι πιλότοι μας μήπως και θυμόμαστε, μήπως και καταλάβουμε, μήπως και στη μνήμη τους ξαναβρούμε το δρόμο. Στον ουρανό της πατρίδαςτους, που υπηρέτησαν με όνειρα και τίμημα να μας κοιτούν αιωνίως από ψηλά, ακόμα κι αν δεν μας αξίζει.

* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ είναι Ταξίαρχος σε αποστρατεία