Μεγάλωσα με την αίσθηση πως όσοι αποφασίζουν να ασχοληθούν ενεργά με την πολιτική ανήκουν στην πλειοψηφία τους σε μια ιδιαίτερη κάστα ανθρώπων που δεν αξίζουν την εκτίμησή μου.

Για αυτή μου την πεποίθηση μην με κατηγορήσετε με περίσσια ευκολία, δώστε μου κάποιο ελαφρυντικό, αναλογιστείτε στην μεταπολιτευτική μας ιστορία, τα χρόνια που «ανδρωθήκαμε» οι περισσότεροι-ες, σκεφτείτε πόσοι από τους πολιτικούς μας ταγούς, ενεργούς και μη, προκαλούν το θαυμασμό σας και πόσοι την απέχθειά σας και ίσως τότε να με δικαιολογήσετε.

Ο Γάλλος νομπελίστας Ανατόλ Φράνς είχε γράψει «Δεν στερούμαι από κανένα ταλέντο ώστε να ασχοληθώ με την πολιτική» και δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες και ανεξάρτητα των πολιτικών πεποιθήσεων του καθένα μας, όσοι κατά καιρούς ανέλαβαν το τιμόνι της χώρας μάλλον βοήθησαν και συνέδραμαν με τον τρόπο τους στην πορεία του σκάφους προς τα βράχια της ανυποληψίας, της διαφθοράς και της ηθικής και κοινωνικής παρακμής που βιώνουμε στην εποχή μας, επιβεβαιώνοντάς τον.

Στις μέρες μας η πλειοψηφία των πολιτών και ιδιαίτερα οι νέοι έχουν πια απαυδήσει με το σύνολο των πολιτικών, των κομμάτων, των παρατάξεων και των ιδεολογιών και ένα μόνιμο αναπάντητο ερώτημα που πλανάται, ιδίως σε περιόδους όπως τώρα, λίγο πριν τις εκλογές είναι «Ποιον να ψηφίσω που όλοι τους είναι άχρηστοι και ανήθικοι;». Δυστυχώς, η απάντηση στην εύλογη απορία είναι απίστευτα δύσκολη και συνήθως η επιλογή μας στερείται λογικής και περιορίζεται στο να ψηφίσουμε από τους χειρότερους τον λιγότερο αντιπαθητικό ή αυτόν που στα μάτια μας φαντάζει λιγότερο βλάκας ή άχρηστος ανάμεσα στους άχρηστους.

Ωστόσο, το τελευταίο χρονικό διάστημα, όσο πιο πολύ πλησιάζουμε στις επερχόμενες εκλογές, όλα όσα γύρω μας συμβαίνουν με κάνουν να αναρωτιέμαι όλο και περισσότερο σχετικά με το πολίτευμα της χώρας, το πραγματικό πολίτευμα, όχι αυτό που αναγράφεται στο Σύνταγμα αλλά αυτό που φωτογραφίζει η καθημερινότητα μας.

Οι πληροφορίες που κυριολεκτικά μας κατακλύζουν με αμείωτους ρυθμούς, η εναλλαγή ειδήσεων με το μεγαλύτερο κομμάτι τους να κινείται στα όρια της φαιδρότητας και του ασήμαντου, δυσχεραίνουν απίστευτα την ανίχνευση του σοβαρού και του σημαντικού.

Ο Ναπολέων είχε διατυπώσει την άποψη πως «καλή πολιτική είναι εκείνη που κάνει το λαό να πιστεύει ότι είναι ελεύθερος» και οι κυβερνώντες στην πατρίδα μας έχουν ασπασθεί το ρητό διαχρονικά.

Τους τελευταίους μήνες πληροφορηθήκαμε πως το πρωθυπουργικό γραφείο που προΐσταται της ΕΥΠ, γνώριζε τουλάχιστον, αν όχι συνέπραττε, σε πλήθος υποκλοπών πολιτών της χώρας, πολλοί εκ των οποίων σε σημαντικές θέσεις κρατικής ευθύνης, υπουργοί ή και στρατηγοί, για υποτιθέμενους λόγους εθνικής ασφάλειας που δε θα μάθουμε ποτέ. Το θέμα έληξε, αν δεν το έχετε αντιληφθεί, ξεχάστηκε από τους περισσότερους από εμάς, όσο βέβαια δεν μας αφορά μια και δεν ανήκουμε στους παρακολουθούμενους.

Ανά την Ελλάδα, ακόμα και αυτή τη στιγμή, τα επονομαζόμενα funds με τις ευλογίες του κράτους, της δικαιοσύνης και των τραπεζών, κατάσχουν περιουσίες ανθρώπων που χρωστούν από ελάχιστα έως μικρά ποσά σε σχέση με τα όσα χρωστούσαν οι τράπεζες προ δεκαετίας αλλά εμείς πληρώσαμε με τις μειώσεις των μισθών μας για να ανακεφαλαιοποιήσουμε.

Πριν μέρες, είδα στο διαδίκτυο (και δεν σας το συστήνω παρά μονάχα αν έχετε γερό στομάχι) μια πραγματικά εξοργιστική επιχείρηση της αστυνομίας στην Καστοριά για κατάσχεση με χρήση αστυνομικής βίας σε συμπολίτη μας που αρνούμενος να βγει από την ιδιοκτησία του, κατέληξε στο νοσοκομείο. Ας σημειωθεί πως είχε πληρώσει το μισό ποσό του χρέους του.

Παράλληλα, αν κανείς ενημερωθεί για τα υπέρογκα χρέη των μεγαλοεκδοτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών, όλων αυτών που χρωστούν εκατομμύρια, που αποφεύγουν να φορολογηθούν, ή που εξασφαλίζουν ευνοϊκές ρυθμίσεις από το δημοκρατικό μας κράτος, όλων αυτών των γραβατωμένων που παραμένουν Κύριοι επειδή χρωστάνε εκατομμύρια, σε αντιδιαστολή με αυτούς που αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες γιατί χρωστάνε μονάχα χιλιάδες, μονάχα απόγνωση και θυμό μπορεί να αισθανθεί. Όμως και αυτά θα ξεχαστούν αρκεί να μην είμαστε και εμείς ανάμεσα σε αυτούς που θα τους πετάξουν έξω από το σπίτι τους επειδή χρωστάνε.

Τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν καθημερινά με ειδήσεις-σκουπίδια, που έχουν ως στόχο να αποπροσανατολίσουν από τα σημαντικά και το καταφέρνουν πολύ καλά έως άριστα. Παρακολουθούμε reality και έρωτες, ξεκατινιάσματα και δημόσιες εκδηλώσεις αγάπης επωνύμων, πασπαλισμένα σκάνδαλα και πλούσιο αστυνομικό δελτίο, ενώ αποχαυνωμένοι ζούμε ακόμα μια μέρα στα όρια της κατάθλιψης, δοξάζοντας που ευτυχώς δεν είμαστε λιγάκι χειρότερα.

Παραμονές των εκλογών, συνταξιούχοι χαίρονται για τις μηδαμινές αυξήσεις και λένε «πάλι καλά», όλοι μαζί υποβάλλουμε αιτήσεις για marketpass, fuelpass, τουρισμό για όλους κι ένα σωρό άλλα καθρεφτάκια, κοιτάμε την έκπτωση στο λογαριασμό του ρεύματος κι ας είναι διπλάσιο το τελικό ποσό από όσα δίναμε πέρυσι, ξέρουμε, ακόμα και οι φανατικοί υποστηρικτές της κυβέρνησης, πως όλα αυτά είναι ασήμαντο κομμάτι όσων μας πήραν τα προηγούμενα χρόνια, όσων αυξήθηκαν μονάχα τους τελευταίους μήνες, αλλά κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε και χαμογελάμε αμήχανα.

Ένας άλλος Γάλλος Νομπελίστας ο Αλμπέρ Καμύ είχε κάποτε πει πως «Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική». Κοιτάμε οι περισσότεροι στην αντιπολίτευση, ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε μια σανίδα σωτηρίας, έναν πόλο έμπνευσης και δυσκολευόμαστε. Μας το κάνει ακόμα δυσκολότερο η αίσθηση πως και αυτοί στο πρόσφατο παρελθόν δοκιμάστηκαν και απέτυχαν οικτρά κι ας προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε την αποτυχία τους.

Η απόγνωση μετά την συνειδητοποίηση της αδυναμίας επιλογής, έστω και κάποιου ικανού, ανάμεσα σε πλήθος ανίκανων και λαοπλάνων, είναι η πραγματική μάστιγα της θεωρητικά ευνομούμενης δημοκρατίας μας.

Η κρίση της κοινωνικής ηθικής που αποτυπώνεται με βίαιο τρόπο στην άδικη απονομή δικαιοσύνης διά μέσω ενός απαξιωμένου δικαστικού συστήματος, η προστασία των ισχυρών και ο ευτελισμός των αδυνάτων, η αίσθηση αδυναμίας οποιασδήποτε αντίστασης, καθιστά τη δημοκρατία μας επίπλαστη.

Ο Πλάτωνας πριν χιλιάδες χρόνια είχε πει «Μια από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου». Σε έναν κόσμο που θέλει να εμφανίζεται ως politically correct o όρος «κατώτεροι» ξενίζει, για αυτό θα προτιμούσα να διαμορφώσω την αρχαία ρήση αλλιώτικά, ποιο συμβατικά με το σήμερα, να διατυπώσω λοιπόν την άποψη πως η τιμωρία μας που δεν καταδεχόμαστε να ασχοληθούμε με την πολιτική, που βλέπουμε τους ανίκανους, τους ψεύτες και τους πολιτικούς απατεώνες να μας κυβερνούν, η απάθεια μας, είναι υπεύθυνη για όλα όσα μας συμβαίνουν και θα μας συμβούν, αυτή και κανένας άλλος.

Λυπάμαι, αλλά αρνούμαι να παραμένω απαθής. Αρνούμαι να σφυρίζω αδιάφορα όσο τα άδικα και τα παράλογα δεν με αγγίζουν. Στις επερχόμενες εκλογές, εθνικές, δημοτικές, πρέπει επιτέλους να συμμετάσχω ενεργά, να ψηφίζω με ώριμη σκέψη και να αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι απαραίτητο να ενισχύω την άποψη που βολεύει πως όλοι είναι ίδιοι.

Δεν είναι και δεν πρέπει να είναι, πρέπει να υπάρξουν επιτέλους και κάποιοι που να διαφέρουν κι αυτό για να συμβεί χρειάζεται ενεργούς και σκεπτόμενους πολίτες, αυτή οφείλει να είναι η δική μας προσωπική συνεισφορά.

Αγαπητοί Νομπελίστες Φρανς και Καμύ θα διαφωνήσω τελικά μαζί σας. Αξίζει για να αποκτήσει κάποιο νόημα η ζωή μας να ασχοληθούμε όλοι με την πολιτική. Να γίνουμε όλοι πολιτικά όντα, να κρίνουμε και να κατακρίνουμε επώνυμα και με σθένος, μήπως και κάτι κουνηθεί, μήπως και κάτι επιτέλους αλλάξει, μήπως και τελικά προσομοιάσουμε σε δημοκρατία.

Και επειδή τα κείμενα όπως αυτό τείνουν να ενισχύσουν την πολιτική κατάθλιψη των ημερών επέλεξα να κλείσω δανειζόμενος ακόμα μια ρήση, εύθυμη αυτή τη φορά, του Αμερικανού συγγραφέα Μαρκ Τουαίην πριν από 150 σχεδόν χρόνια. «Μην πείτε στη μητέρα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε οίκο ανοχής».

* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ είναι Ταξίαρχος σε αποστρατεία