Πώς σκοτείνιασαν απότομα εκείνα τα φωτεινά Χριστούγεννα του 2014…

Ξαφνικά η είδηση… Πέθανε ο Σεραφείμ. Πεθαίνει ο Σεραφείμ; Μπορεί να πεθάνει ο Σεραφείμ; Φάρσα είπες είναι, από τις πολλές φάρσες τού Σεραφείμ…

«Μυτιληνιέ, μου ζήτησαν να σε απολύσω…» άκουσες πριν χρόνια από την άλλη μεριά της τηλεφωνικής γραμμής. Μέσα δεκαετίας τού 1990, αποκαλύπτω ένα μέρος από το σκάνδαλο του Μοναστηριού του Αγίου Ραφαήλ. Κι η Σοφία, μια από τις γραμματείς τού Σεραφείμ, με ενημερώνει από το μεσημέρι: «Έχε το νου σου, ήρθαν πέντε - έξι επιστολές εναντίον σου κι η καλογριά τηλεφωνεί συνέχεια και τον ζητά…». Το βράδυ τον βρήκε. Και του το ζήτησε… Αυτή και άλλη μια παρέα της Μυτιλήνης ζήτησαν από το Σεραφείμ να με απολύσει… Ας είναι. Τους συγχώρεσα από καιρό όλους τους.

«Και;», ψέλλισα… Άκουσα από την άλλη μεριά του τηλεφώνου το βαρύ του το γέλιο… «Τη χρειάζεσαι, ρε Μπαλάσκα, την απόλυση. Ούτε ένα σοβαρό κίνημα εναντίον σου δεν μπορείς να προκαλέσεις… Έξι - επτά επιστολές πήρα όλες κι όλες εναντίον σου…»

Αυτός ήταν ο Σεραφείμ. Ο άνθρωπος που πήρε έναν 27χρονο επαρχιώτη δημοσιογράφο και του έδωσε δικαίωμα υπογραφής, μισθό και ασφάλεια… Και του ‘μαθε τι είναι δημοσιογραφία, που πού να το ξέρει ετούτο το είδος κανένας σήμερα, ότι στη δημοσιογραφία το πιο σημαντικό είναι το δικαίωμα του άλλου στην άποψη.

Όποια κι αν είναι αυτή. «Εγώ δε σε αφήνω να γράφεις τα αιρετικά σου για τα Ελληνοτουρκικά; Ε, το λοιπόν, να έχεις στο ρεπορτάζ σου πάντα και την άλλη άποψη. Αλλιώς ρεπορτάζ δεν είναι. Ειδάλλως γράψε κι έναν “αυτόπτη μάρτυρα” και πες ό,τι θες. Άλλο το ρεπορτάζ, όμως, κι άλλο το τι λες εσύ για την είδηση…»

Είχαμε μια περίεργη σχέση με το Σεραφείμ. Από την πρώτη μέρα που ειδωθήκαμε, απ’ όταν έσπευσε χαρούμενος να παρουσιάσει το βιβλίο μου για την Ίμβρο στην Αθήνα, απ’ όταν με έβαλε στο μισθολόγιο λέγοντάς μου «να μη λες ευχαριστώ, το κέρδισες με το σπαθί σου…», ένιωθα πως ετούτος ο άνθρωπος με αγαπούσε σαν πατέρας το γιο του.

Ως και την τελευταία φορά που μιλήσαμε το Νοέμβριο του 2014, ένα μήνα περίπου πριν το φευγιό του, που του τηλεφώνησα για να τον ευχαριστήσω για το τι έγραψε για μένα στο καινούργιο του βιβλίο «31 αξέχαστα χρόνια», στον απολογισμό του για την ιστορία που έγραψε στη μοναδική «Ελευθεροτυπία».

Έκπληκτος είχα σταματήσει στη σελίδα 101 το βιβλίου του, στο κεφάλαιο «Ατέλειωτη ελευθερία λόγου». Έγραφε: «Εδώ θέλω να αναφέρω το όνομα ενός επαρχιακού ανταποκριτή, που, αν και ζούσε στη Μυτιλήνη, έβγαλε θέματα πανελλήνιου ενδιαφέροντος. Ήταν ο και… πρόσκοπος Στρατής Μπαλάσκας».

«Σας ευχαριστώ για το ότι με θυμηθήκατε», του είπα. Ποτέ μου 25 χρόνια δεν κατάφερα να του μιλήσω στον ενικό. Γελούσε κι έλεγε σε όσους με ακούγαν, «με θεωρεί σεβάσμιο γέροντα ο κ. Μπαλάσκας».

Γέλασε και με το «ευχαριστώ» μου… Κι άρχισε να απαριθμεί τις επισκέψεις του στη Μυτιλήνη. Τον αποκλεισμό του λόγω καιρού στο συνέδριο της Περιφέρειας το 1994, αλλά και μετά τα ούζα στη Σκάλα Συκαμνιάς και στην Πάνω Σκάλα, ως και την ομορφιά του Κόλπου της Γέρας σαν ήρθε για τελευταία φορά στη Μυτιλήνη για μια διάλεξη περί δημοσιογραφίας…

«Ζεις σε ευλογημένο τόπο, ρε μπαγάσα», είπε και το βλέμμα του χάθηκε από την Κουντουρουδιά πέρα στα χωριά της Γέρας.

«Θα έρθω να πιούμε ένα καλό άσπρο κρασί εκεί που πήγαμε την τελευταία φορά να φάμε και τηγανητά σκυλόψαρα που τρώτε στη Μυτιλήνη, μόνο στη Μυτιλήνη τρώτε τα σκυλόψαρα από μωρά, να ξοφλήσεις την υποχρέωση», ήταν τα τελευταία του λόγια προς εμένα στην τελευταία μας επικοινωνία.

Του Σεραφείμ του άρεσαν τα κίτρινα τριαντάφυλλα. Στο γραφείο του ήθελε πάντα να έχει κίτρινα τριαντάφυλλα.

Ένα κίτρινο τριαντάφυλλο στα νερά του έμπας του κόλπου της Γέρας που άφηνε επάνω τους τη ματιά του κι ένα ποτήρι καλό άσπρο κρασί αφήνω νοητά κάθε χρόνο τέτοια μέρα.

Σας ευχαριστώ κύριε Διευθυντά...