Αυτός που μου είπε την ιστορία μου ζήτησε να μην αναφέρω ούτε νησί ούτε χρονολογία αλλά μου ζήτησε να την δημοσιεύσω γιατί νομίζει ότι πρέπει να γίνει γνωστή. Και εγώ το νομίζω, είναι σπουδαία ιστορία.

Ήταν λοιπόν ένας λιμενικός σε ένα νησί του Αιγαίου. Ήταν άνθρωπος δραστήριος και με μεγάλη αγάπη για τη θάλασσα. Ενώ είχε σπουδές και μπορούσε να μείνει σε γραφείο ήθελε να είναι έξω, στις περιπολίες, στην καταδίωξη. Μετατέθηκε στο νησί αυτό που είχε μεγάλη αλιευτική δραστηριότητα: πολλοί ψαράδες αλλά πολλή φτωχολογιά. Οι δυναμίτες έδιναν και έπαιρναν, οι γαλαζόπετρες, οι χλωρίνες, κοντραμπάντα, ότι φανταστείς...

Λοιπόν αυτός ο λιμενικός είχε ένα μαύρο τεφτεράκι. Γυρνούσε, έβλεπε έναν που έκανε μια παράβαση. Ξεκινούσε εκείνος την κλάψα, είμαστε φτωχοί άνθρωποι, μεροκάματο. Του έλεγε ο λιμενικός: «σε γράφω εδώ στο τεφτέρι. Δε θα σου κάνω τίποτα τώρα, αλλά την επόμενη φορά θα σε σχίσω. Σέβομαι ότι βγάζεις το μεροκάματο και είναι δύσκολο το μεροκάματο της θάλασσας αλλά έτσι όπως το βγάζεις κάνεις κακό σε όλους και στον εαυτό σου».

Στην αρχή δεν τον πίστεψαν. Όταν όμως έπιασε ξανά δυο τρεις που ήταν ήδη γραμμένοι στο τεφτεράκι πραγματικά τους πάτησε κάτω. Η φήμη κυκλοφόρησε και άρχισαν να τον φοβούνται αλλά και να θέλουν να του κάνουν κακό. Μάλιστα ένας ψαράς απείλησε τη γυναίκα του λιμενικού δημόσια, την έσπρωξε στην αγορά και την έβρισε. Του έλεγαν ότι θα του βάλουν δυναμίτη. Εκείνος είχε την υποστήριξη των συναδέλφων του, που τον θαύμαζαν κι ας γκρίνιαζαν.

Και το πιο παράξενο, είχε υπομονή, ήταν ευγενικός και μιλούσε με όλους πατρικά. Δηλαδή έπιανε τον ψαρά, έβγαινε από το γραφείο, έκανε βόλτες στην ιχθυόσκαλα, μιλούσε με τον κόσμο, τους βοηθούσε με την γραφειοκρατία. Πήγαινε στον σκαραμαγκά του νησιού και είχε φιλίες με τους ψαράδες και τα απογεύματα τους βοηθούσε να βάψουν, να καλαφατίσουν, έκανε ακόμα και χαμαλίκια. Με τον καιρό κέρδισε τον σεβασμό γιατί ο άλλος μπορεί να είναι ταλιμπάν και βλάκας οικολογικά και απαίδευτος, αλλά έχει φιλότιμο και μπορεί να ξεχωρίσει το φιλότιμο όταν το δει και μπορεί να εκτιμήσει τον άνθρωπο τον σωστό και μερικές φορές ακόμα και να τον ακούσει.

Ο λιμενικός μας λοιπόν έμεινε στο νησί κοντά στα έξι χρόνια. Σε αυτά τα χρόνια κατάφερε να γίνει αγαπητός, να τον σέβονται. Μα κατάφερε και κάτι άλλο. Μείωσε την χρήση δυναμίτη σημαντικά, βοήθησε να γίνει ένα πρόγραμμα για αλιευτικό καταφύγιο και μπήκε μπροστά και έτρεξε στα υπουργεία και στα πάντα για να μπουν ψαράδες σε πρόγραμμα και πολλά άλλα. Οργάνωσε την ιχθυόσκαλα και κατάφερε να μην γίνονται δεκτά μικρά μεγέθη ψαριών ή ψάρια σε εποχές απαγορευμένες εκεί που παλιά γινόταν ο χαμός δίχως κανένα έλεγχο.

Παραμένει ανέκδοτο ότι είχε παραγγείλει αφίσες από κάποια μεγάλη οικολογική οργάνωση και είχε με δικά του έξοδα κορνιζάρει τις αφίσες και τις είχε κρεμάσει στην ιχθυόσκαλα. Όταν μαθεύτηκε ότι θα μετατεθεί, ο σύλλογος ψαράδων του έκανε γιορτή. Στη γιορτή όλοι θυμούνται μια κουβέντα που είχε πει ένας σαν αποχαιρετισμό μιλώντας στο μικρόφωνο «μας έμαθες να είμαστε άνθρωποι και να αγαπάμε αλλιώς τη θάλασσα, να μη δαγκώνουμε το χέρι που μας ταΐζει». Πολλοί δάκρυσαν σε εκείνη τη γιορτή και πολλοί στεναχωρήθηκαν που έφυγε ο λιμενικός.

Άλλοι βέβαια χάρηκαν γιατί θα συνέχιζαν τα άσχημα με τους δυναμίτες και τα πάντα. Αυτήν την ιστορία και σας το λέω τώρα στο τέλος μου την είπε ο άνθρωπος που ήταν ανώτερος ιεραρχικά από τον λιμενικό μας εκείνη την εποχή, ο συνταξιούχος λιμενάρχης του νησιού. Νομίζω ότι ήθελε να τη γράψω για να δείξουμε ένα πράγμα: πως άμα θέλει κάποιος και έχει το μεράκι και την αγάπη πολύ βαθιά μέσα του, μπορεί με τις μικρές του δυνάμεις μερικές φορές να κάμει μεγάλη διαφορά. Μα θα τον πολεμήσουν. Θέλει να έχει μέσα σου κάποιες αρετές δύσκολες, υπομονή, κατανόηση...δεν ξέρω τι άλλο. Τον ρώτησα με λίγη αυθάδεια: και εσύ κύριε λιμενάρχα, τι έκανες εκείνη την εποχή; «Τον παλαβό», μου απάντησε. «Ευτυχώς όμως βρέθηκε ο ... να μπει μπροστά και τον στηρίζαμε και νιώθαμε ότι κάτι σωστό κάναμε». Ας είναι καλή του ώρα του ανθρώπου. Το παράδειγμά του ακόμα κυκλοφορεί σαν ιστορία και μέσα από εδώ σήμερα θα ακουστεί για άλλη μια φορά. Να μας βάλει λιγάκι σε σκέψεις...