Έρως ανίκατε
Γράφει ο ΑΡΗΣ ΣΠΕΡΚΟΣ
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 14/2/2020
Δεν τη γουστάρω του Αγίου Βαλεντίνου...
Πιστεύω ότι η "υποχρέωση" να δείξεις ότι αγαπάς κάποιον μια συγκεκριμένη μέρα, τίποτα δεν έχει από έρωτα και αγάπη ούτε φυσικά και αποδεικνύει κάτι. Αλίμονο αν παθιαζόμασταν μια φορά το χρόνο. Ακόμα και τα ντέρμπι, τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο γίνονται...
Χώρια η...πίεση προς τον αντρικό - κυρίως - πληθυσμό, να βρει το "τέλειο" δώρο, αυτό που θα ζωγραφίσει το τέλειο χαμόγελο στο πρόσωπό της και θα κάνει τα μάτια της να λάμπουν...
Ωστόσο το έπαιζα το παιχνίδι - δεν τα βάζεις με τα σίδερα αφού...
Θυμάμαι μια τέτοια μέρα, όταν ως έφηβος, μπήκα στη διαδικασία να βρω αυτό το τέλειο δώρο. Αυτό το άγχος της επιτυχημένης επιλογής, που θα κάνει τη διαφορά και που θα σε πάει από το "α...ευχαριστώ..." στον 7ο συνασθηματικό ουρανό, πρώτη πόρτα αριστερά...
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις συζητήσεις με φίλους, για το τι θα μπορούσα να διαλέξω. Από αρκουδάκι και καρτούλες με καρδούλες σε λουλούδια και ρούχα και αρώματα και αλυσίδες - όχι τέτοιου είδους, για όνομα!
Θυμάμαι όταν τελικά, μετά από ώριμη και πολυήμερη σκέψη και αφού ζύγισα προσεκτικά τις επιλογές μου, κατέληξα σε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο...
Απλό, όμορφο...
Πλαστικό...
Όπου στη θέση του λουλουδιού, υπήρχε μαζεμένο σαν μπουμπούκι ένα κόκκινο στρινγκάκι...
Το βρήκα αστείο και παιχνιδιάρικο...
Εκείνο βρήκε σε χρόνο dt τη θέση του στο καλάθι των σκουπιδιών...
Score!