Ένας δρόμος που ακόμα γίνεται
Μια παρέμβαση για το δρόμο Μεγαλοχωρίου – Αγιάσου
Γράφει ο ΞΕΝΟΦΩΝ ΜΑΥΡΑΓΑΝΗΣ Δημοσίευση 12/3/2019
Θα ήμουνα 17 χρονών, όταν ξεκίνησα με μεγάλη παρέα από το Πλωμάρι, να πάω στην Αγιάσο Δεκαπενταύγουστο, ακολουθώντας τον παλιό για στρατοκόπους και φορτωμένα ζώα δρόμο που περνούσε από τα «Πόταμα», καβάλα στα στολισμένα για την περίσταση μουλάρια. Τότε ήταν που έχασα και το πρώτο μου ρολόϊ, κλαίγοντάς το για πολύν καιρό μετά το πανηγύρι.
Βαδίζαμε, τα μουλάρια δηλαδή, νύχτα με φεγγάρι αν θυμάμαι κι οι μυρωδιές της αυγουστιάτικης νύχτα μας μεθούσανε.
Όλες τις επόμενες, άπειρες φορές, πήγα στην Αγιάσο με αυτοκίνητο, ακολουθώντας είτε τον δρόμο Μυτιλήνης, είτε τον χωματόδρομο Μεγαλοχωρίου - Αγιάσου.
Την τελευταία Κυριακή της αποκριάς, αφού παρακολουθήσαμε τις καρναβαλικές εκδηλώσεις του Πλωμαρίου, είπαμε να πεταχτούμε ως την Αγιάσο, μήπως προλάβουμε την παρέλαση του Μεγαλέξανδρου, όπως και προλάβαμε να την απολαύσουμε, με πρώτο στην παρέλαση τον φίλο Κλεάνθη Κορομηλά, πρόεδρο του Αναγνωστηρίου.
Για να ζήσουμε πληρέστερα την ανυπέρβλητη λεσβιακή άνοιξη, προτιμήσαμε τον δρόμο του Μεγαλοχωρίου, διαπιστώνοντας πως 60 και κάτι χρόνια μετά, από αυτήν την ημιονική εκδρομή, παραμένει ακόμα χωματόδρομος.
Πόσοι νομάρχες διορισμένοι και εκλεγμένοι πέρασαν απ’ αυτό το νησί όλα αυτά τα χρόνια, πόσοι περιφερειάρχες, πόσοι δήμαρχοι. Αριθμός υπερβολικά μεγάλος για να τους χαρακτηρίσει κανείς ανίκανους, ή αδιάφορους. Απλώς θα μπορούσε κανείς να τους κατατάξει στους εχθρικά διακείμενους σ’ ένα έργο που θα συνδέει ένα σημαντικό σημείο της Νότιας Λέσβου. Ένα έργο ανάπτυξης και πολιτισμού, που θα συνέδεε την μητρόπολη του θρησκευτικού τουρισμού και του λαογραφικού οργασμού, την Αγιάσο, με τον δεύτερο αστικό οικισμό του νησιού, το Πλωμάρι, όπου βρίσκεται εδώ και 100 περίπου χρόνια, το μοναδικό μέχρι στιγμής λεσβιακό λιμάνι, μετά την Μυτιλήνη.
Τρία είναι τα έργα, που τουλάχιστον εδώ στον τόπο μας, υπόσχονται διαχρονικά όλοι οι υποψήφιοι, όλων των χρωμάτων και παρατάξεων.
Ο δρόμος Αγιάσου - Μεγαλοχωρίου, 14 όλο κι όλο χιλιομέτρων, που στα 60 χρόνια ένα χιλιόμετρο τον χρόνο να έφτιαχναν, θα τον επίστρωναν με χρυσό κι όχι με άσφαλτο.
Η λιμνοδεξαμενή, άλλως φράγμα του Σεδούντα, που εγκαινιάσθηκε κανά δυο φορές και δεν λειτουργεί ακόμα.
Κι ο δρόμος Πλωμαρίου – Μελίντας - Βατερών, που όσο να αποφασισθεί έκλεισε και το πρώτο τμήμα του από τις χειμωνιάτικες κατολισθήσεις.
Κι έτσι μένουμε μ’ αυτά που έχουμε.
Φέτος εκλογική χρονιά, όλων των επιπέδων, φαντάζομαι θα ξανακούσουμε για αυτά τα έργα τουλάχιστον τρεις φορές. Μπορεί και τέσσερις. Υποψήφιοι ευρωβουλευτές, δήμαρχοι, περιφερειάρχες, βουλευτές. Ποιος τη χάρη μας. Υποσχέσεις να μαζεύουμε, σακούλες μεγάλες να κρατάμε. Κι όσο για τα μεγάλα αναπτυξιακά έργα, να ευχόμαστε να ζήσουμε για να προλάβουμε να περάσουμε από τον δρόμο που διασχίζει την αξεπέραστη λεσβιακή φύση, πατώντας σε ασφαλτικό τάπητα.