Η κυβέρνηση εδώ και καιρό επικαλείται με κάθε ευκαιρία την πανδημία για όλο και πιο αδικαιολόγητα περιοριστικά μέτρα σε όλα τα επίπεδα και της εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής και δράσης, και ενώ τα πανεπιστήμια είναι κλειστά λόγω κορονοϊού, πέρασε με γρήγορες διαδικασίες ένα νομοσχέδιο που κάτω από φυσιολογικές συνθήκες δεν θα περνούσε.

Το αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο και οι διαρθρωτικές αλλαγές που αυτό εμπεριέχει θέλει τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα να υφίστανται ως χώροι σωφρονισμού εντατικοποίησης και απαξίωσης της ίδιας της δημοκρατίας. Χώροι όπου θα εφαρμόζεται η περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και η αντικατάσταση του κοινωνικού κράτους με ένα αστυνομοκρατούμενο.

Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο σαν θεσμός αποτελεί ιστορική κατάκτηση και αναφαίρετο κοινωνικό δικαίωμα για τα λαϊκά στρώματα και την δημοκρατία μας. Το να το αφήνουμε να εκφυλίζεται και να διαπομπεύεται με αυτόν τον τρόπο είναι τουλάχιστον λυπηρό.

Η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης- την οποία υποστηρίζουν και υιοθετούν τα συστημικά ΜΜΕ- είναι η δήθεν προβληματική και ελλιπής φύλαξη και προστασία διδακτικού προσωπικού, χώρων και εγκαταστάσεων εξαιτίας της ανομίας και της παραβατικότητας που μέχρι πρότινος δήθεν άκμαζαν στους χώρους του Πανεπιστημίου λόγω του πανεπιστημιακού ασύλου.

Ας μην τα ισοπεδώνουμε λοιπόν όλα, η φύλαξη είναι μεν αναγκαία και θεμιτή, αλλά η αστυνόμευση στα Πανεπιστήμια είναι απλά απαράδεκτη. Τόσα χρόνια ενώ δεν πάρθηκαν ποτέ σοβαρά μέτρα φύλαξης σε σταθερή βάση στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα δεν ήταν λίγες οι φορές που η Αστυνομία εισέβαλλε σε αυτά για να επιβάλλει την τάξη - θυμίζουμε εδώ ενδεικτικά το 1985 στην Νομική ,το 2005 στην ΑΣΟΕΕ, τα γεγονότα του Χημείου παλαιότερα, στο Πολυτεχνείο Κρήτης και τόσα άλλα παραδείγματα. Ενώ λοιπόν άφηναν αφύλακτους τους χώρους, προσωπικό και φοιτητές σε μόνιμη βάση, έστελναν προς αρωγή την αστυνομία να δράσει με πυροσβεστικό τρόπο σε καταστάσεις «εκτάκτου ανάγκης».

Το 2011, µε τον ν. 4009 της ∆ιαµαντοπούλου, δινόταν στον εισαγγελέα η δικαιοδοσία να παραγγέλλει επέμβαση της Αστυνομίας όποτε διαπιστώνει ότι τελούνται παράνομες ή παραβατικές πράξεις, που δεν έχουν σχέση µε την ελεύθερη διακίνηση ιδεών.

Επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ µε τον ν. 4485/2017 του Γαβρόγλου, επανερχόταν η αρμοδιότητα της ΕΛ.ΑΣ. να παρεμβαίνει αυτεπάγγελτα πλέον «σε περιπτώσεις κακουργημάτων και εγκλημάτων κατά της ζωής» αλλά όχι σε ένα ευρύτερο πλαίσιο .
Άρα τι εμποδίζει την αστυνομία να εισβάλει στα Πανεπιστήμια και να παραβιάσει το άσυλο;

Τι είναι λοιπόν αυτό το περίφημο άσυλο; Το άσυλο αποτελεί ιερό δημοκρατικό δικαίωμα, καθώς σηματοδοτεί την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση ιδεών στους χώρους των πανεπιστημίων και την ελευθερία στην ακαδημαϊκή δραστηριότητα και έρευνα. Άλλωστε, δεν νοείται παιδεία χωρίς ελευθερία σκέψης και κριτικής. Το άσυλο πρώτα και κύρια ανήκει στην πανεπιστημιακή κοινότητα (φοιτητές, καθηγητές, εργαζόμενους κ.λπ.), αλλά και ευρύτερα στο λαϊκό και εργατικό κίνημα, που θα πρέπει να μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα ή να προστατεύεται στους χώρους των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.

Σε αυτή τη φάση, όλες αυτές οι ραγδαίες εξελίξεις δεν ανήκουν σε ένα πεδίο τυχαίο όταν συνεχώς επικαλείται η αναδιάρθρωση του θεσμού της εκπαίδευσης που δεν είναι τίποτε άλλο από την επέκταση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής λαίλαπας που παρασέρνει όλη την Ευρώπη. Από το 2010 μέχρι το 2018 στην Ελλάδα έχουν καταργηθεί το 1/3 των σχολών, οι δαπάνες για την εκπαίδευση έχουν συρρικνωθεί στο 40% ενώ ταυτόχρονα προωθούνται κάθε λογής ιδιωτικά κολλέγια. Παράλληλα με αυτά, με την υποβάθμιση των Επαγγελματικών Λυκείων πλήθος μαθητών προωθούνται συλλήβδην στην αγορά εργασίας σαν ακατέργαστη λεία στο μεγάλο Κεφάλαιο.

Η ιδεολογική επίθεση που συστηματικά έχουν εξαπολύσει κατά του δημόσιου πανεπιστημίου έρχεται να ενισχυθεί με την κατασυκοφάντηση του φοιτητικού κινήματος, σχετικά με το οποίο επιχειρούν, με την απαραίτητη συνδρομή των συστημικών ΜΜΕ, να ταυτίσουν τους φοιτητικούς συλλόγους και τις νόμιμες αποφάσεις τους με «μπάχαλα» και «ανομία».

Το σύνταγμα της Ελλάδος στο περιβόητο άρθ. 16 αναφέρει ρητά και ξεκάθαρα ότι τα Πανεπιστήμια αυτοδιοικούνται πλήρως επομένως κάθε παραβίαση τους αποτελεί προσβολή και ύβρις του αυτοδιοίκητου επιφέροντας πρόβλημα συνταγματικότητας και ανομίας με ότι αυτό συνεπάγεται.

Γίνεται πλέον αντιληπτό ότι η αστυνόμευση αποτελεί πλέον επίκτητη «αναγκαιότητα» σε μία κοινωνία αλλοτριωμένη από ένα πλαίσιο διαβρωτικής κοινωνικής ανισότητας, φασισμού ρατσισμού και ξενοφοβίας όπου το κράτος αναλαμβάνει πλέον τον έλεγχο και την υποταγή και η παιδεία τίθεται υπό την «αιγίδα» και την προστασία της αστυνομίας .

Τι πρέπει όμως να γίνει ;

Εδώ τίθεται ένα ερώτημα καθώς σύμφωνα με δημοσιεύματά του τύπου 1000 περίπου ειδικοί φρουροί πρόκειται άμεσα να προσληφθούν για τις ανάγκες φύλαξης των Πανεπιστημίων. Εάν υπάρχει αυτή η δυνατότητα κάλυψης από τον κρατικό προϋπολογισμό γιατί δεν προσλαμβάνονται τόσοι φύλακες μόνιμου προσωπικού που με κατάλληλη εκπαίδευση θα αναφέρονται στην Πανεπιστημιακή Σύγκλητο και όχι στην ΕΛ.ΑΣ.;

Αν θέλουμε λοιπόν να μιλάμε για πραγματική υπεράσπιση του δικαιώματος του ασύλου, θα πρέπει το φοιτητικό κίνημα και ιδίως η «αριστερά» να ασχοληθούν σοβαρά και να πάρουν ξεκάθαρη θέση απέναντι σ’ αυτά τα ζητήματα. Και επειδή «το άσυλο ανήκει σε όλον τον λαό», και όχι στα ατομικά συμφέροντα του οποιουδήποτε ή σε ομάδες που εκφράζουν μόνο τον εαυτό τους, το άσυλο μπορούμε να το προασπίσουμε μόνο μέσα από αγώνες και συλλογικές αποφάσεις με τον απαραίτητο συλλογικό σεβασμό προς αυτές.

Η προάσπιση της ελευθερίας του ασύλου και του δημοσίου χαρακτήρα του πανεπιστημίου μας αφορά όλες και όλους. Σύσσωμη η πανεπιστημιακή κοινότητα πρέπει να εναντιωθεί σε αυτές τις πρακτικές άκρατης αστυνομοκρατίας, απαιτώντας ταυτόχρονα προσλήψεις μόνιμου διδακτικού, ερευνητικού και διοικητικού προσωπικού, αλλά και αύξηση των δαπανών που θα εγγυώνται μια παιδεία ποιοτική και ελεύθερη.

Στόχος πρέπει να είναι διαχρονικά η απρόσκοπτη πρόσβαση στην γνώση και στην εκπαίδευση από όλο το λαό και όχι η παρουσία της αστυνομίας ως εγγύηση της τάξης και ασφάλειας. Σε αυτόν τους τον αγώνα θα είμαστε αγωνιστικά δίπλα τους.