Γνωριζόμαστε χρόνια. Και συναντιόμαστε μερικές φορές το χρόνο, τυχαία πάντοτε, ανταλλάσσοντας μερικές κουβέντες στο πόδι. Για την πολιτική κατάσταση, τον καιρό, τις περιβαλλοντικές ανησυχίες μας, τον αλληλοεξοντωτικό πόλεμο των παπάδων της ευρύτερης γειτονιάς μας. Έτσι για να μην ανταλλάσουμε μια ξερή καλημέρα. Και να «αξιοποιούμε» τον, εξαιρετικά πολύ, ελεύθερο χρόνο μας.

Λέγαμε τόσο λίγα στις πάντοτε, τονίζω, τυχαίες συναντήσεις μας, που ελαφρά τη καρδία, νόμιζα πως τον ξέρω. Ή πως καταλάβαινα έστω, προς τα πού κινείται. Ιδεολογικοπολιτικά. Κατατάσσοντάς τον στον «προοδευτικό» αποκαλούμενο χώρο. Έτσι, μάλλον άκριτα.

Πριν μερικές μέρες συναντηθήκαμε και πάλι, ανταλλάσσοντας ευχές για τον καινούργιο χρόνο και τις γνωστές αποσπασματικές κουβέντες. Όταν μου απηύθυνε την πρόσκληση, να πάρω μέρος στην συγκέντρωση του τοπικού συλλόγου, του οποίου είναι αντιπρόεδρος, κατά την οποία θα κόβονταν η πρωτοχρονιάτικη πίττα. Θα ήταν  λέει πολύς κόσμος και θα επακολουθούσε μικρό γλέντι με ερασιτέχνες μουσικούς, φίλους του συλλόγου. Προσθέτοντας μάλιστα με περηφάνια, πως την πίττα θα ευλογούσε ο αρχιμανδρίτης Θ., που πρόσφατα είχε ξεμαλιαστεί, στην κυριολεξία, με τον πρωτοπρεσβύτερο και εφημέριο  της  γειτονικής εκκλησίας, (για τα πρωτεία, παρ’ όλη την εκκλησιαστική τους ρύθμιση) αποχωρώντας έκτοτε απ’ αυτήν και  λειτουργώντας πλέον σ’ ένα εγκαταλελειμμένο στρατιωτικό εκκλησίδιο, που για χάρη του, ο τοπικός επίσκοπος, προβίβασε σε ενορία. Μη δυνάμενος ο άγιος να φέρει την καταλαγή  στους υφιστάμενους ιερείς του.

Προσπαθώντας να αντιληφθώ γιατί θεώρησε του συμβούλιο αναγκαίο να καλέσει ιερέα για να ευλογήσει την πίττα, πήρα την απάντηση από τον συνομιλητή μου. «Σ’ αυτές τις περιπτώσεις είθισται».  

Δεν ανταποκρίθηκα βέβαια  στην πρόσκληση, πληροφορήθηκα όμως ότι ο σεβάσμιος την όψη αρχιμανδρίτης, αφού ευλόγησε την πίττα κι έκοψε το πρώτο κομμάτι, εκφώνησε κι έναν  πατρικό, πάντοτε, λόγο που απευθύνονταν κυρίως στις παριστάμενες γυναίκες, μάνες μικρών παιδιών , προτρέποντάς τες να αναλάβουν αυτές την μόρφωση και διαπαιδαγώγηση  των παιδιών τους, γιατί μόνον αυτές μπορούν να μεταδώσουν την αγάπη του Χριστού και της Παναγίας, την  αφοσίωση στην Ελλάδα και την Μακεδονία μας, την  ακλόνητη πεποίθηση ότι ως Έλληνες έχουν την ευλογία και τη χάρη του Θεού. Γιατί αποφάνθηκε οι δάσκαλοί τους είναι ακατάλληλοι γι αυτόν τον διαπαιδαγωγικό ρόλο.

Είθισται λοιπόν, σ’ ένα σύγχρονο κράτος, όπως διατείνονται κάποιοι πως αποτελούμε, που  μάλιστα συγκροτεί  μαζί με τα ομόλογα κράτη τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, ν’ ακολουθούμε πιστά και να εφαρμόζουμε άκριτα, όσα οι γιαγιάδες και οι μανάδες μας, με όσα «γράμματα» πρόλαβαν να μάθουν μας ανάθρεψαν. Είθισται να μην ξεφεύγουμε από τους τεθειμένους κανόνες και τις πατημασιές που προηγήθηκαν. Είθισται να μη πληροφορούμαστε τι συμβαίνει στον Κόσμο. Είθισται να μην ανοίγουμε τα μάτια, περισσότερο από όσο μας επιτρέπουν οι ιεροί κανόνες και οι «αμόλευτες» παραδόσεις. Είθισται να μην δικαιούμαστε ν’ αλλάξουμε τίποτα στη ζωή μας.

Γι αυτό όταν ακούω αυτό το ΕΙΘΙΣΤΑΙ, μου έρχεται αυτόματα στο νου ο Μιχάλης Κατσαρός, που μας κληροδότησε το φοβερό και ανεπανάληπτο
«αντισταθείτε,
Σ΄ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
Και λέει «Δόξα σοι ο Θεός».
Αντισταθείτε στον άβουλο, τον εφησυχασμένο, τον ευτυχή με όσα του δίνουν οι άλλοι, αντισταθείτε σ΄ αυτόν που  διαπορεί λέγοντας «Εγώ θ’ αλλάξω τον κόσμο;», γιατί αλλιώς θα επαναλάβουμε μ’ αυτό που τραγούδησε  ο Μάνος Χατζηδάκις «Αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ».