Περπατούσα με γρήγορο βηματισμό στο πεζοδρόμιο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, αποφεύγοντας τις λακκούβες με τα νερά. Η βροχή κατάφερε να τις αναδείξει - κι είναι πολλές. Στον ώμο το σακίδιο, στο ένα χέρι η αποσκευή και με το άλλο κρατούσα τη μικρή ομπρέλα και την εφημερίδα που μόλις αγόρασα.

Ο νους μου στον χρόνο, σωστότερα αν θα προλάβω, για άλλη μια φορά, το δρομολόγιο του μετρό για το αεροδρόμιο. Οπότε ακούω μια φωνή να με καλεί: «Άρη, εσύ είσαι;» Κοντοστέκομαι, κοιτάζω αυτόν που με καλούσε. «Άρη ο Τρύφων είμαι». Η μνήμη αρχίζει να ψάχνει στα αποθέματα του παρελθόντος, για να φέρει στο σήμερα το ομιλούν πρόσωπο. Ο λίγος διαθέσιμος χρόνος, η ταχύτητα της ζωής στην πόλη, με κάνουν αγενή. Θέλω ν’ ανοίξω το βήμα, αλλά η φωνή συμπληρώνει: «…από την Ένωση Μυτιληνιών Σπουδαστών, θυμάσαι;» Τον έφερα αμυδρά στον νου, ανάμεσα στις σταγόνες της βροχής που δυνάμωσαν.

Έφθασα στην αποβάθρα νωρίς. Φυλλομετρώντας την εφημερίδα θυμήθηκα τον Τρύφωνα. Ως φοιτητές, ερασιτέχνες ηθοποιοί, ανεβάσαμε το έργο «Mια μέρα στο Γυμνάσιο» της Έλλης Αλεξίου, το καλοκαίρι του 1979. Μαζί κι ο Γιάννης, ο Φώτης, η Μαρία, η Γιώτα, ο Κώστας κι η «χαμένη» κατόπιν Βίκυ. Σκηνοθέτης του έργου, ο αείμνηστος, επίσης συμπατριώτης μας, Στρατής Τσομπανέλλης.
Ήταν θεσμός, η Ένωση να ανεβάζει κάθε χρόνο θεατρικό έργο και το καλοκαίρι να παίζεται στα χωριά του νησιού μας. Οι πρόβες άρχιζαν στο στέκι του Συλλόγου, στην Αθήνα, και ολοκληρωνόταν στο Δημοτικό Θέατρο στη Μυτιλήνη. Περιπετειώδης η προσπάθεια. Σπάνια βρισκόμασταν όλοι μαζί στις πρόβες. Αργούσαμε να μάθουμε τον ρόλο, έτσι πιεζόμασταν πριν την πρεμιέρα.

Η πρώτη παράσταση δόθηκε στην παραλία Τσόνια, πάνω στην άμμο, τα σκηνικά φώτιζαν δυο λουξ από ψαρόβαρκες. Γιατί ο χωροφύλακας της περιοχής απαγόρευσε στον ιδιοκτήτη του μοναδικού καφενείου να μας παραχωρήσει τον χώρο, γιατί δεν είχαμε άδεια για την παράσταση. Ο θαλάσσιος αέρας γύριζε τις σελίδες του έργου, οι οποίες υποτίθεται ήταν τα βιβλία των καθηγητών. Έτσι παίζαμε πίσω - μπρος τις σκηνές. Προσφερόταν για αυτό το έργο, καθώς τα γεγονότα διαδραματίζονται στο σχολείο και δεν έχουν αυστηρή σειρά στην πλοκή.

Την ευχαριστηθήκαμε αυτή την περιοδεία, παρ’ όλες τις περιπέτειες που ζήσαμε σε κάθε χωριό. Τη μήνυση, για τη μη έκδοση άδειας δημοσίων θεαμάτων, δεν τη γλυτώσαμε. Μας έγινε στο ηρωικό Πλωμάρι. Και φυσικά στη δίκη αθωώθηκαν οι υπεύθυνοι του θιάσου.

Ο ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΚΑΛΑΡΓΑΛΗΣ είναι συγγραφέας, διδάκτορασ Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας