Μερικοί άνθρωποι είναι γραφτό να σημαδεύουν με την πορεία της ζωής τους, το χαρακτήρα,  και το ήθος τους,  τους χώρους που  κινούνται εργάζονται και προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.

Ένας τέτοιος άνθρωπος, γνωστός και αγαπητός στην κοινωνία της Μυτιλήνης είναι η Αφροδίτη  Ανδρικού  - Τσαμπλάκου, μια  μορφή οικεία στο ληξιαρχείο της πόλης μας, όπου όλοι οι δημότες ανεξαρτήτως κοινωνικής ή οικονομικής τάξης, έχουν ζητήσει τις υπηρεσίες και τη βοήθειά της.

Η Αφροδίτη  Ανδρικού-Τσαμπλάκου ή Αφρούλα όπως τη γνωρίζουμε όλοι,  το χαμογελαστό κορίτσι πίσω από το μεγάλο γραφείο του ληξιαρχείου, μετά από 38 χρόνια υπηρεσίας στο Δήμο Μυτιλήνης και 35 χρόνια στο ληξιαρχείο, παίρνει σύνταξη και αποχαιρετά τα αρχεία του υπολογιστή και τους εκατοντάδες τόμους στοιχείων μέσα στους οποίους η ίδια τις περισσότερες φορές, έκανε τις εγγραφές των μεγάλων γεγονότων στη ζωή των δημοτών της πόλης μας.

Το «Ν» επικοινώνησε με την κυρία Αφροδίτη, μίλησε μαζί της και η ίδια με χαρά μοιράστηκε στιγμές και εμπειρίες μια ολόκληρης ζωής.

Αγαπώ τη δουλειά μου...

«Την αγαπώ τη δουλειά μου, μας είπε. Την αγαπώ πολύ. Αυτός ήταν ο κανόνας της ζωής μου από τη στιγμή που έμπαινα στο γραφείο το πρωί έως την ώρα που έφευγα το μεσημέρι. Ο κάθε άνθρωπος – συμπολίτης μας που έμπαινε για να τον εξυπηρετήσουμε, ήταν για μένα σαν να έμπαινε ο φίλος, ο αδελφός μου, η μάνα μου ή το παιδί μου.

Ήθελα να εξυπηρετηθεί το ταχύτερο δυνατό. Εξηγούσα στον κάθε άνθρωπο, τι χρειάζεται να κάνει, πως πρέπει να το κάνει και προσπαθούσα να διευκολύνω την όποια γραφειοκρατία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ήθελα οι άνθρωποι να έρχονται στο ληξιαρχείο της Μυτιλήνης και να ξέρουν ότι θα εξυπηρετηθούν. Ήθελα να φεύγουν ανακουφισμένοι και γελαστοί από εμάς, γνωρίζοντας ότι η δουλειά τους ή η  υπόθεσή τους είτε έγινε είτε θα γίνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Γενικά θεωρώ ότι οι δημόσιοι λειτουργοί που έρχονται καθημερινά σε επαφή με τους πολίτες οφείλουν και πρέπει να βάζουν σε προτεραιότητα την εξυπηρέτησή τους και την αποφυγή περιττής ταλαιπωρίας.

Οι διάφορες ιστορίες που ακούγονται κατά καιρούς για την χαμηλή ποιότητα εξυπηρέτησης στο δημόσιο τομέα πραγματικά με στενοχωρούν, γιατί θεωρώ ότι λίγοι «κακοί» υπάλληλοι δυσφημίζουν την πλειοψηφία των συναδέλφων που είναι έντιμοι και εργατικοί».

Χαρές και λύπες...

Ποιες ήταν οι πιο όμορφες  στιγμές που περάσατε στο Ληξιαρχείο της Μυτιλήνης, ρωτήσαμε την κυρία Αφρούλα. Χαμογελά  και κουνά  το κεφάλι της. Όλες οι μέρες που θυμάμαι έχουν μέσα χαρούμενα γεγονότα. Συνήθως σε ένα ληξιαρχείο τα συναισθήματα εναλλάσσονται  από τη χαρά και τη συγκίνηση όταν καταγράφεις ένα ευχάριστο γεγονός στη λύπη και τη στενοχώρια όταν καταγράφεις ένα θλιβερό συμβάν.

Τα πιο όμορφα γεγονότα είναι οι γάμοι, οι γεννήσεις,  οι βαφτίσεις και οι υιοθεσίες. Βλέπεις χαρούμενους ανθρώπους να τραγουδούν να χαμογελούν, να είναι παραζαλισμένοι από την ευτυχία και χαίρεσαι μαζί σου. Βλέπεις ακόμη και γνωστούς, φίλους να έρχονται και να σου λένε ότι παντρεύονται ή ότι γέννησαν παιδί και χαίρεσαι κι εσύ με την ευτυχία τους, μοιράζεσαι τη χαρά τους και αυτό σε κάνει χαρούμενο. Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές που θυμάμαι είναι όταν ήρθε ένα ζευγάρι για να δηλώσει το γάμο του και μας είπαν οι γονείς ενός από τους μελλόνυμφους  που ήταν παρόντες πως εγώ είχα καταγράψει και το γάμο τους όταν έγινε το 1985».

«Υπάρχουν όμως και δύσκολες στιγμές σε ένα ληξιαρχείο, προσθέτει η κ. Αφρούλα. Για μένα αυτές οι στιγμές είναι η καταγραφή του θανάτου. Κατέγραψα πολλές φορές τα βιβλία του Ληξιαρχείου της Μυτιλήνης, το θάνατο, την απώλεια δικών μου ανθρώπων. Ακόμη και δικών μου νέων ανθρώπων, ή παιδιών που δεν τα γνώριζα και έφυγαν άδικα από τη ζωή. Είναι δύσκολο να βλέπεις ανθρώπους στα μαύρα ντυμένοι να σου ζητούν να γράψεις το θάνατο του αγαπημένου τους, ειδικά αν αυτός έφυγες από τη ζωή απροσδόκητα και ξαφνικά. Εκεί λυγίζεις. Προσπαθείς να κάνεις τη δουλειά σου, όσο πιο γρήγορα και ανώδυνα γίνεται για το συμπολίτη σου, να τελειώσει όλο αυτό το μαρτύριο της γραφειοκρατίας γι’ αυτόν».

Δύσκολη καθημερινότητα 

Περιγράφοντας την καθημερινότητα η κ. Αφρούλα θυμάται τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς πίσω από το γραφείο, ειδικά τις περιόδους που δεν υπήρχαν υπάλληλοι στο ληξιαρχείο και αναγκαζόταν η ίδια να βγάζει όλη τη δουλειά και να κατεβαίνει στο γραφείο ακόμη και τα Σαββατοκύριακα.

«Η αλήθεια είναι ότι για αρκετό διάστημα, ίσως και μια πενταετία δεν μπορούσα να πάρω τη νόμιμη άδειά μου, η οποία χάθηκε. Δεν υπήρχε προσωπικό στο γραφείο και ούτε κάποιος μπορούσε να με αντικαταστήσει. Αυτό με κούρασε πολύ. Κάποιες φορές με καταρράκωνε το γεγονός ότι δεν μπορούσα να απομακρυνθώ από την πόλη ούτε το Σαββατοκύριακο, μην τυχόν προκύψει κάποιο έκτακτο γεγονός. Μέχρι το 2013 η δουλειά γινόταν με χειρόγραφες καταχωρήσεις σε βιβλία. Μετά το 2013 μπήκαμε στο ηλεκτρονικό σύστημα και οι εγγραφές γινόταν πλέον στον υπολογιστή. Άλλαξε όλη η δουλειά και έπρεπε να προσαρμοσθούμε στα νέα δεδομένα. Όλα αυτά δεν είναι πάντα εύκολο να γίνουν.

Μυστικά και ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα

Γενικά η δουλειά του ληξίαρχου δεν είναι πάντα εύκολη και απαιτεί εκτός από καλή διάθεση και εχεμύθεια ειδικά όταν πρόκειται για ειδικές περιπτώσεις, όπως είναι οι υιοθεσίες, οι αλλαγές φύλου, οι αλλαγές πατρότητας και άλλα ζητήματα που απαιτούνται ξεχωριστοί χειρισμοί. Πολλές φορές κατέβηκα απόγευμα στο γραφείο με ραντεβού για συγκεκριμένες περιπτώσεις συμπολιτών μας, ώστε να μπορούμε να μιλήσουμε με άνεση χωρίς της παρουσία άλλων ατόμων και να τακτοποιηθεί η υπόθεσή τους χωρίς να υπάρξουν προβλήματα.

Επίσης υπάρχουν και ιδιαίτερες περιπτώσεις οικογενειών, όπως είναι οι Ρομά, οι οποίοι χρειάζονται στήριξη και βοήθεια με την απαιτούμενη γραφειοκρατία για τις γεννήσεις, τους γάμους, τους θανάτους και τις βαφτίσεις. Στο πέρασμα των χρόνων βρήκαμε κώδικες επικοινωνίας και νομίζω ότι μπορούσαμε να συνεννοηθούμε χωρίς να υπάρχουν προβλήματα».  

Δεν το έχω ακόμη συνειδητοποιήσει...

Αναφερόμενη η αγαπημένη ληξίαρχος της Μυτιλήνης, στα συναισθήματα κατά τις πρώτες μέρες της συνταξιοδότησης, μας λέει ότι βιώνει ένα μικρό σοκ. «Ακόμη δεν έχω πιστέψει ότι όλο αυτό το ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Νομίζω ότι θα ξυπνήσω και θα γυρίσω πάλι στη δουλειά. Δεν έχω προλάβει ακόμη να βαρεθώ το σπίτι μου και τη ζωή της συνταξιούχου. Η αλήθεια είναι ότι το φετινό καλοκαίρι ήταν δύσκολο για μένα. Η έλλειψη προσωπικού και η πολύωρη εργασία έκαναν τις τελευταίες εβδομάδες πριν τη σύνταξη να μοιάζουν ατελείωτες.

Από όλο αυτό το ταξίδι των τεσσάρων σχεδόν δεκαετιών, κρατώ την αγάπη του κόσμου, την οποία βίωσα στο μέγιστο βαθμό. Με έβλεπαν στο δρόμο και μου μιλούσαν, με ευχαριστούσαν για όσα έκανα γι΄αυτούς και τις υποθέσεις τους. Με κερνούσαν στις ταβέρνες και στις καφετέριες όπου με αναγνώριζαν. Όλα αυτά τα θετικά συναισθήματα με έκαναν να νιώθω όμορφα και να αγαπώ τη δουλειά μου ακόμη περισσότερο».

Η ποίηση και η οικογένεια 

Και τώρα τι; Ρωτήσαμε την κυρία Αφρούλα. Τι θα κάνετε; Πως θα γεμίσετε τη μέρα σας;.

Χαμογελά.  «Έχω πολλά να κάνω. Θα ταξιδέψω στην Κύπρο να αφιερώσω χρόνο στο παιδί και στο εγγόνι μου θα δω λίγο περισσότερο τους ανθρώπους που αγαπώ και τους φίλους μου κι επιτέλους θα βάλω σε τάξη την ποιητική συλλογή μου».

Η κυρία Αφρούλα όλα αυτά τα χρόνια, μέσα από τις εμπειρίες, τα βιώματα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα γέμιζε σελίδες με ποιήματα και στίχους, μέσα στα οποία αποτύπωνε την ψυχή της, την καθημερινότητά της, όλο της το είναι.

«Θα τα εκδώσετε;» «Δεν ξέρω μας είπε κάπως συνεσταλμένα, γελώντας, σαν να κοκκίνισε. Τα παιδιά μου, μου λένε να το κάνω. Δεν έχω αποφασίσει ακόμη. Πρώτα θα τα βάλω σε μία τάξη και μετά βλέπουμε!».

 Οι όμορφοι και καλοί άνθρωποι, αφήνουν το αποτύπωμά τους παντού….

Αυτό ισχύει για την Αφροδίτη  Ανδρικού  - Τσαμπλάκου που μετά από 38 χρόνια αφήνει το ληξιαρχείο το δεύτερο σπίτι της, για να ξεκουραστεί και να δει λίγο περισσότερο το κανονικό της σπίτι και τον εαυτό της. Το σίγουρο είναι ότι θα λείψει μια αξιόλογη δημόσια λειτουργός από τις υπηρεσίες του Δήμου Μυτιλήνης. Θα λείψει όμως περισσότερο η αγάπη της και το χαμόγελο της από τους δημότες της πόλης μας που θα τη ζητούν με το όνομά της για να κάνουν τις εγγραφές στο ληξιαρχείο.