Μάθημα ζωής, μάθημα ιστορίας
Πολύτιμη εκδήλωση γνώσης για τα παιδιά του Δημοτικού σχολείου Λουτρών στα πλαίσια των 100χρονων από τη Μικρασιατική Καταστροφή
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 16/4/2022
Επέτειος 100 χρόνων από τη Μικρασιατική καταστροφή και το Δημοτικό Σχολείο Λουτρών σε συνεργασία με το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων και την Κοινότητα Λουτρών και με τη συμμετοχή του Συλλόγου Μικρασιατών της Σκάλας Λουτρών «Το Δελφίνι», διοργάνωσαν μια πολύ ζεστή εκδήλωση στη Σκάλα Λουτρών.
Την πρώτη μιας σειρά εκδηλώσεων που οι παραπάνω φορείς προγραμματίζουν για το επόμενο διάστημα σε μια προσπάθεια να μάθουν στα νέα παιδιά πως ζουν σε έναν τόπο ιστορικής μνήμης και πως πρέπει να κρατήσουν ζωντανές της μνήμες του μεγάλου ξεριζωμού.
Τα παιδιά ενημερώθηκαν από τον Πρόεδρο της Κοινότητας Λουτρών Βασίλη Μαμώλη, τον Πρόεδρο του Συλλόγου Μικρασιατών της Σκάλας Λουτρών «το Δελφίνι» Δημήτρη Παπαχρυσό και τη Διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Λουτρών Εριφύλη Χιωτέλλη, πως στον τόπο τους πριν 100 χρόνια έφτασαν κυνηγημένοι από τους Τούρκους 165 πρόσφυγες από τη Φώκαια και το Τσεσμέ οι περισσότεροι μέσα σε καΐκια και βάρκες με τα λίγα υπάρχοντα που πρόλαβαν να πάρουν μαζί τους, κυνηγημένοι για να σώζουν τη ζωή τους αφήνοντας πίσω τα σπίτια τους, τον τόπο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, όλη τη μέχρι τότε ζωή τους.
Τα παιδιά έμαθαν πως «αυτοί οι 165 πρόσφυγες, προ παππούδες κάποιων παιδιών του σχολείου, εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Βατσίνα (αγριόχορτα) όπου τους παραχωρήθηκε ένα σπίτι με δυο πετρόχτιστα δωμάτια και 12 ρίζες ελιές στον καθένα. Δίδαξαν την αλιεία σ’ ένα αγροτικό-κτηνοτροφικό μέχρι τότε τόπο, ίδρυσαν το καρνάγιο που μέχρι σήμερα δουλεύει στη Σκάλα, άνοιξαν δύο καφενεία, του Καράμπελα που σήμερα δεν υπάρχει αλλά και το άλλο στην Κουντουρουδιά που λειτουργεί μέχρι σήμερα.
Αυτοί οι 165 πρόσφυγες που ένιωθαν ως τίτλο τιμής την προσφυγική τους καταγωγή, που αποδεκατίζονταν από το μολυσμένο νερό στην αρχή και που μαράζωναν από την έλλειψη του σχολειού που δεν είχαν αγωνίστηκαν και με προσωπική εργασία απέκτησαν καθαρό νερό και σχολειό και απέδειξαν πως «οι τουρκόσποροι» και οι «τουρκομερίτες» είχαν πολιτισμό και αξίες!
Απέδειξαν την αλληλεγγύη τους στο ντόπιο πληθυσμό με τον πιο ανθρώπινο τρόπο όταν το 1941 που ο κόσμος πέθαινε από την πείνα, εκείνοι με τα καΐκια τους, τρυγούσαν τη θάλασσα και έδιναν δωρεάν σε όλους τη σοδειά της».
Τα παιδιά κρατώντας τη σημαία της μνήμης της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδα που δώρισαν οι αδερφές Τούλα και Μαρικούλα Κινικλή (στη μνήμη των γονιών τους) ακολούθησαν το δρόμο που περπάτησαν οι πρόσφυγες όταν έφτασαν στο λιμάνι, μέχρι την προσφυγική γειτονιά όπου έχτισαν τα σπίτια τους και κάτω από το βλέμμα της Παναγιάς της Αψηλής, της προσφυγοπαναγιάς, τραγούδησαν τα κάλαντα του Λαζάρου που τραγουδούσαν οι πρόσφυγες στην Ερυθραία της Μικράς Ασίας.
Αμέσως μετά υψώθηκε η σημαία της εθνικής μνήμης στον ιστό απέναντι στο μνημείο στη Σκάλα Λουτρών.Η εκδήλωση έκλεισε με πασχαλιάτικες λαμπάδες και «λαζαράκια» σε όλους από το Σύλλογο Γονέων και κηδεμόνων του σχολείου.