Θυμάσαι όταν έμαθες ότι θα ‘ρθει στη ζωή; Ορκίστηκες να τ’ αγαπάς και να το προστατεύεις, να μην αφήσεις κανένα κακό να του συμβεί, να το βοηθήσεις να μεγαλώσει και ν’ ανθίσει. Τώρα σκέψου πώς ξεκίνησαν όλα, πώς άρχισε να ξετυλίγεται το νήμα που σε έφερε ως την άκρη μου, ως την άκρη του Καιάδα, σπρώχνοντας και τραβώντας και σούρνοντας απ’ τα μαλλιά ένα άλλο παιδί, όχι το δικό σου, ένα ξένο παιδί, που πας να ρίξεις τώρα στα απύθμενα βάθη μου, ώστε να μην έχει πια ελπίδα μήτε παρηγοριά μήτε ζωή.

Ξεκίνησε απ’ τα παράπονα; τη δίκαιη αγανάκτησή σου επειδή δουλεύεις όλη μέρα σκληρά για να εξασφαλίσεις τα χρειαζούμενα για την οικογένειά σου και πάλι δε φτάνει; Επειδή το παιδί δεν πάει καλά στο σχολειό και έβαλες δάσκαλο να του κάνει μαθήματα στο σπίτι και τα λεφτά δεν φτάνουν; Επειδή στη δουλειά σε απέλυσαν κι οι συνάδελφοί σου δε σε στήριξαν, κοίταξαν το δικό τους συμφέρον και δεν είπαν λέξη; Ή επειδή το αφεντικό σε προσβάλλει και σου φέρεται σαν σκουπίδι - και συ δε θα αφήσεις το παιδί σου να ‘χει την ίδια μοίρα, το δικό σου το παιδί θα προκόψει-; Μήπως αντίθετα επειδή είσαι πλούσιος και στάθηκες τυχερός στη ζωή θεωρείς ότι ο κόσμος σου ανήκει, ότι αρκεί ν’ απλώσεις το χέρι σου για να πάρεις αυτό που θέλεις;

Σε έμαθαν κάποιοι άλλοι νωρίτερα κι εσένα ότι το πρέπον είναι να κοιτάζουμε την οικογένειά μας, τη δουλίτσα μας, το σπιτάκι μας; Ή μεγάλωσες σκληρά, χωρίς αγκαλιά χωρίς τρυφεράδα, και δεν τα συνάντησες ποτέ κι αργότερα στη ζωή σου, άρα δεν μπορείς και να τα νιώσεις; Μήπως επειδή πιστεύεις ότι οι δυνατοί νικάνε στη ζωή; Αυτοί επιβιώνουν, αυτοί κυριαρχούν; Θεωρείς τη δύναμη πιο πολύτιμο εφόδιο απ’ την αγάπη ε;

Σίγουρα θα ξεκίνησε με κάτι πιο εύκολο…πιο εύκολο θα ήταν να μην αφήσεις τα προσφυγάκια να ‘ρθουν στο σχολειό ή τα τσιγγανάκια…πιο ξένο, πιο μακρινό, προκαλούσε μεγαλύτερο φόβο κι όσο μεγαλύτερος ο φόβος τόσο πιο εύκολα πείθονται κι οι υπόλοιποι να σε ακολουθήσουν στο δρόμο προς την άκρη μου έτσι δεν είναι;

Ποιος ξέρει τί σε οδηγεί σε μια τέτοια πράξη, σε πολλές μικρές καθημερινές τέτοιες πράξεις…μπορώ να φανταστώ, αλλά όχι να πω με σιγουριά. Ξέρω μόνο πως στα μάτια του λατρεμένου σου παιδιού, στην αντανάκλασή τους, εκεί βλέπεις και τον εαυτό σου, στα αθώα του τα μάτια βλέπεις τί άνθρωπος είσαι, εκεί μετριέσαι κι ανάλογα με το τί βλέπει εκείνο υψώνεσαι ή πέφτεις χαμηλά, δικαιώνεσαι ή στέκεις αμίλητος απέναντί του την ώρα που σε δικάζει. Τώρα τάχα το δικό σου το παιδί πώς σε βλέπει; Τώρα που είσαι στην άκρη μου μανιασμένος και τρομαχτικός στην όψη; Τώρα που ετοιμάζεσαι να κάνεις αυτή την φριχτή πράξη; Να ρίξεις στον γκρεμό όχι τους φόβους και τις προκαταλήψεις σου, όχι το μίσος και τον εγωισμό σου, αλλά εκείνο το άλλο παιδί; Αφού σε νοιάζει μόνο το δικό σου το παιδί μονάχα ετούτο σκέψου: πιστεύεις θα ξανασηκωθείς ποτέ από τον πάτο μου στα μάτια του δικού σου του παιδιού;