Μια επικίνδυνη κυβέρνηση, μια παραπαίουσα δημοκρατία
Γράφει ο ΡΑΦΑΗΛ ΑΣΠΡΟΛΟΥΠΟΣ
Δημοσίευση 12/12/2022
Πρωθυπουργός αποχωρεί ντροπιαστικά από τη βουλή μετά από απλή ερώτηση ολικής άγνοιας (που δέχεται ως απόκριση ένα ναι ή ένα όχι) από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης γύρω από τις παρακολουθήσεις. Λίγες μόλις μέρες πριν είχε ανακοινώσει μπόνους 600€ για κάθε υπάλληλο της αστυνομίας και του λιμενικού τη μέρα που η ομάδα ΔΙΑΣ έκανε άλλη μια δολοφονική καταδίωξη. Προφανώς και τα δύο γεγονότα είναι επιεικώς απαράδεκτα, το καθένα ενδεικτικό πολιτικής κατάντιας και απανθρωπιάς. Τα συνδέει όμως τίποτα παραπάνω;
Εδώ και κοντά μισό χρόνο τώρα η κυβέρνηση, και ειδικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχει σταδιακά στριμωχτεί σε μια ολοένα και στενότερη γωνία εξαιτίας του σκανδάλου των παρακολουθήσεων.
Χάρη σε εξαιρετική δημοσιογραφική έρευνα (απ’ αυτή δεν εκτιμούν οι κάθε “λίστες Πέτσα” και δεν εκπονούν οι δικαιούχοι της) και κόντρα σε κάθε κυβερνητική προσπάθεια παρακώλυσής της, έχει έρθει στο φως ένα παρακρατικό σύστημα παρακολουθήσεων πολιτικών και μη παραγόντων ενώ έχουν αναδειχθεί και σκοτεινές διασυνδέσεις με ισραηλινές εταιρείες κατασκοπευτικών λογισμικών τόσο για την εγχώρια χρήση της πραμάτειας τους όσο και για εξαγωγή της σε ανελεύθερα, διεφθαρμένα καθεστώτα.
Αποκάλυψη την αποκάλυψη, ο Μητσοτάκης κι η κυβέρνησή του, σαν πολιορκούμενοι σε κάστρο, έχουν αναγκαστεί στη μια υποχώρηση μετά την άλλη, ψάχνοντας κατά περίσταση τη νέα υπερασπίσιμη θέση (με χρόνο ημιζωής που σταθερά πέφτει) η οποία αναιρεί και αποστασιοποιείται από τα ψέματα της προηγούμενης.
Με κάθε ψηφίδα που προστίθεται διαμορφώνεται η εικόνα ενός Μητσοτάκη πανόπτη-εκβιαστή, μιας ΕΥΠ εκτός ελέγχου (θεσμικού ή άλλου) που λειτουργεί σαν παραμάγαζο που εξυπηρετεί την μακροημέρευση της εξουσίας του Μητσοτακέικου, μιας κυβέρνησης που δεν ορρωδεί προ ουδενός ανήθικου Μακιαβελικού χειρισμού προκειμένου να εξασφαλίσει την κυριαρχία της.
Δημοσίευμα το δημοσίευμα, η εικόνα του συνετού κεντρώου, υμνητή των θεσμών και των νόμων, δημοκράτη πολιτικού που με τόση επιμέλεια περιποιούνται και εξάγουν ο Μητσοτάκης και το επιτελείο του στραπατσαρίζεται.
Αποκαλύπτεται στα μάτια της κοινωνίας γι’ αυτό που πραγματικά είναι: ένας εξουσιομανής, πολιτικά ανήθικος και κοινωνικά ανάλγητος εξυπηρετητής των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης, εγχώριας και μη.
Για μια κυβέρνηση που πόνταρε σχεδόν τα πάντα στο image του πρωθυπουργού της (γιατί ανάθεμα κι αν πόνταρε στην βελτίωση του βιοτικού επιπέδου της λαϊκής πλειοψηφίας) αυτό αποτελεί όντως μείζον πρόβλημα και θέτει υπό αμφισβήτηση την πολιτική επιβίωση (αν δεν απειλεί και την ποινική δίωξη) του ίδιου του Μητσοτάκη.
Μπροστά στον κίνδυνο να χάσει τη θέση του ενδιάμεσου στις μπίζνες που στήνονται, του προϋπαντητή των συμφερόντων που λυμαίνονται την κοινωνία και του εφαρμοστή της νεοφιλελεύθερης τάξης πραγμάτων, επιτίθεται με τη μέθοδο που έχει τελειοποιήσει: αντιπερισπασμό και διαίρει και βασίλευε.
Όταν προέκυψε η δολοφονική καταδίωξη του 16χρονου Ρομά από αστυνόμους της ομάδας ΔΙΑΣ, με τους τελευταίους να θεωρούν ανάλογη της φυγής και της κλοπής πετρελαίου αξίας 20€ τον θανάσιμο πυροβολισμό στο κεφάλι, εικάζουμε πως λίγοι θα χάρηκαν σαν τον Μητσοτάκη και το επιτελείο του. Δεν θα μπορούσε να ζητήσει περιστατικό που να ταιριάζει πιο καλά στο πατρόν που έχουν διαμορφώσει μετά από χρόνια άθλιας προπαγάνδας.
Η μπατσοκρατία που, παρά τη μακρά ιστορία της σε τούτη τη χώρα, βρήκε παράφορο εραστή και γαλαντόμο ευεργέτη στο πρόσωπο του Μητσοτάκη, σαν κέρας της Αμαλθείας προσφέρει αφειδώλευτα τα δώρα της.
Η συγκυρία θα φάντασε ιδανική. Όργιο δολοφονικής αστυνομικής αυθαιρεσίας την παραμονή της μαύρης επετείου της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Μην αφήνοντας λεπτό να πάει χαμένο, γραπώνει αυτό το σωσίβιο ραμμένο με σβάστικες που του πέταξε η μοίρα και ανακοινώνει μπόνους 600€ για τα σώματα ασφαλείας (τους μόνους δημοσίους υπαλλήλους που δεν το λέει η ακροκεντρώα ψυχούλα του να κακοκαρδίσει), που του έχουν αποφέρει τα περισσότερα εύσημα με το ακροδεξιό κομματικό ακροατήριο.
Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν εννοούμε πως κατ’ ανάγκη προέκυψε αυτό το επίδομα ενώ δεν σχεδιαζόταν, αλλά τ’ ότι η συγκυρία όπως διαμορφώθηκε αντί να αναστείλει τη χορήγησή του, την επέσπευσε στα χέρια του Μητσοτάκη. Κι αυτό έχει πολιτική σημασία.
Γιατί μοναδικός στόχος αυτής της κίνησης ήταν η υποδαύλιση των συντηρητικών, ρατσιστικών, φασιστικών ενστίκτων και η επιστράτευσή τους ώστε να αποπροσανατολίσουν τη δημόσια συζήτηση από το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων.
Κι από δω προκύπτει ένα ανησυχητικό συμπέρασμα. Ο Μητσοτάκης ανάμεσα στην ευημερία των δημοκρατικών θεσμών (αυτών που μας έχουν απομείνει τέλος πάντων) και την προσωπική του πολιτική επιβίωση, ανερυθρίαστα και δίχως περιστροφή διαλέγει την πρώτη.
Δεν θα διστάσει να ενισχύσει την αντικοινωνική, ακροδεξιά ρητορεία, να βυθίσει στο βούρκο την πολιτική συζήτηση, να διαβρώσει ακόμα κι αυτούς τους ασθενείς δημοκρατικούς θεσμούς που μας απομείναν, να επαινέσει στην ουσία την αναίτια απόπειρα αφαίρεσης μιας ζωής (μιας ζωής βέβαια κατ’ αυτόν μιαρής, κατώτερης αξίας απ’ αυτές του σιναφιού του) προκειμένου έστω και πρόσκαιρα να αποπροσανατολίσει από τα οφθαλμοφανή εγκλήματά του.
Μπρος στο να κρατήσει λίγο ακόμα την κουτάλα αυτό το παρασιτικό σμήνος κηφήνων, γαία πυρί μιχθήτω. Για τις μικροπολιτικές του σκοπιμότητες θα προσπαθήσει να μας κάνει να ξεχάσουμε πως ασελγεί στο σώμα όλων μας με το να ασελγεί στο σώμα κάποιων από μας.
Σ’ αυτό ακριβώς συνίσταται η επικινδυνότητα του Μητσοτάκη και της κυβέρνησης των υποτακτικών του. Όσο πρωτοφανής κι αν φαίνεται ο εξόφθαλμος αμοραλισμός του όμως, δεν είναι.
Αν δεν είχαν ανοίξει το δρόμο οι προηγούμενοι, με ανεκτίμητη συνεισφορά αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα έβρισκε τόσο γόνιμο έδαφος ο γόνος για αναβάθμιση. Αν δεν φρόντιζαν άλλοι να έχουν τσακίσει κάθε υπόνοια κινήματος, να απαξιώσουν κάθε αναφορά στην αριστερά, να υποκαταστήσουν την προοδευτική εναλλακτική με τη μνημονιακή μονομανία, αν δεν είχαν βοηθήσει στην εμπέδωση των αδιεξόδων και την ακύρωση της συλλογικής προοπτικής αναβάθμισης των ζωών και της χώρας μας, δεν θα ήταν τόσο εύκολη η δουλειά του Μητσοτάκη.
Κι αυτό ας το έχουμε υπόψιν όποτε ακούγονται φωνές για άνευ όρων ενότητα ενάντια στις αθλιότητες που βιώνουμε. Γιατί ενότητα σε σαθρές βάσεις είδαμε που οδηγεί. Αν δεν ορίσουμε πρώτα απ’ όλα αυτές σωστά, κόντρα στις επιλογές της κυρίαρχης τάξης, την αμερικανοκρατία και τον ευρωμονόδρομο, δεν υπάρχει πολιτική η οποία να μην οδηγεί σε οικονομική εξαθλίωση, ηθική εξαχρείωση και να μην υπονομεύει συστημικά και συστηματικά το λαϊκό συμφέρον και τη δημοκρατία, κινδυνεύοντας να την κάνει (γι’ άλλη μια φορά) ανάμνηση.