Πως αγαπούν οι ιερείς
Γράφει ο ΞΕΝΟΦΩΝ Ε.ΜΑΥΡΑΓΑΝΗΣ
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 28/12/2019
Αντιγράφω με πολύ σεβασμό, ένα ποίημα από την πρόσφατη συλλογή του Βαγγέλη Τασιόπουλου, «Αχερουσία η θάλασσα», αφιερωμένη ολόκληρη στους κατατρεγμένους που προσπαθούν να βρουν τη σωτηρία στις ακτές των νησιών μας.
ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
«Μη ον ηγάπησεν η ψυχή μου είδετε;»
Άσμα ασμάτων
Το γράμμα έφτασε ασυνόδευτο, αλλά
στην απέναντι ακτή δεν βρήκε παραλήπτες
-πώς να εμπιστευτείς τον έρωτα σε ξένους.
Ξεχείλισε από το σωσίβιο
να βγει νωρίτερα στην ξέρα
ψυχή σταλμένη στο χαμό
για να διαδώσει το προνόμιο του θεού
εφόδιο στα κάτεργα
παρηγοριά στο παραμύθι του Μιλήσιου
τόσο κοντά ο κόσμος μας,
δυο ποταμοί και δύο θάλασσες,
τι είναι να φτάσει το γράμμα ασυνόδευτο;
«…αγαπημένη μου…»
Κρατώντας το πολύτιμο εύρημα ο ψαράς
ευλαβικά στην τσέπη το ασφαλίζει
συλλαβίζει τα κύματα υπολογίζει το θυμό τους
σταυρώνει έπειτα τα χέρια και δακρύζει
ψάχνει ψηλά για το θεό
-ούτε κι εσύ θα το ‘θελες…
εωθινό ανάγνωσμα
μες στή χερσαία λήθη».
Άραγε πόσοι ιερείς της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης, αισθάνονται τόσο πολύ τον πόνο και αγωνία αυτών των ανθρώπων και πόσοι συμπράττουν για την ανθρώπινη αντιμετώπισή τους, όταν συνεχώς μας μιλούν για την θρησκεία της αγάπης, την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούν;
Με τις καλλίτερες ευχές μου για όλους και ιδιαίτερα γι αυτούς που έχουν την υπομονή να με διαβάζουν.