Γράφει η ΕΙΔΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΤΡΙΑ

Μετά τις παραινέσεις του κ.Μουτζούρη, "να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους", οι πολίτες της Λέσβου το έκαναν πράξη.

Ήταν αρκετή μία απλή ανακοίνωση δυό φιλενάδων στο facebook για να σηκωθεί ένα κύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους ανθρώπους που ζουν στη Μόρια έξω από το KΥΤ, στα γύρω χωράφια, ξεχασμένοι στο έλεος του χειμώνα.

Πολίτες της Λέσβου, ξεχύθηκαν στα χωράφια της "ζούγκλας", κατέγραψαν τις ανάγκες της κάθε σκηνής ξεχωριστά και έδωσαν στους πρόσφυγες αυτά που είχαν ανάγκη. Οι σκηνίτες όμως είναι χιλιάδες. Ο πόνος της προσφυγιάς ξεχειλίζει στα χαντάκια με τα απόνερα και στους σκουπιδότους, χάσκει από τις τρύπιες παντόφλες.

Ο χειμώνας σήμερα λυσσομανά, οι αντοχές του χωριού της Μόριας δοκιμάζονται, οι πρόσφυγες σφίγγονται για να ζεσταθούν και οι πολιτικοί ετοιμάζουν συσκέψεις... για τα κλειστά κέντρα!

Η Λέσβος δεν επιλέχτηκε μόνο ως τόπος φυλακής για τους πρόσφυγες, αλλά και ως τόπος εξαθλίωσης και αφανισμού τους. - "Αφήστε τους να πεθάνουν". "Μέτρο αποτροπής" λέγεται, για όσους δεν το ξέρουν. Απόδειξη: οι χιλιάδες "σκηνίτες" του αυτοσχέδιου καταυλισμού στον ελαιώνα της Μόριας.

Χωρίς νερό, χωρίς τουαλέτες, χωρίς ρεύμα, χωρίς κουβέρτες, χωρίς ρούχα και παπούτσια. Χιλιάδες παιδιά. Σχεδον μηδέν βαθμοί κελσίου, εννιά μποφόρ. Η κατάσταση έχει ξεφύγει από τα χέρια της κυβέρνησης. Στη Μόρια εκτυλίσσεται μία τραγωδία, για την οποία κανείς δεν δικαιολογείται να πει "δεν ήξερα" ή "δεν κατάλαβα".

Οι κάτοικοι της Λέσβου, δεν θα τιμωρήσουν τους πρόσφυγες για τον ξεριζωμό τους. Οι άνθρωποι στους ελαιώνες της Μόριας παλεύουν για την επιβίωσή τους. Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει δίπλα μας από το κρύο και τις κακουχίες, θίγεται η δική μας αξιοπρέπεια. Όταν ένας άνθρωπος σφίγγει τη γροθιά του για ένα πιάτο φαί ή για ένα ζευγάρι παπούτσια, θίγεται η δική μας ασφάλεια. Οι υπέροχοι πολίτες της Λέσβου, αυθόρμητα απέδειξαν για μία φορά ακόμα ότι υπερασπίζονται την ανθρώπινη ζωή.
Η ανθρωπιά δεν έχει σβήσει από τον πλανήτη. Η αλληλεγγύη συνεχίζει να ανθίζει στη Λέσβο, ανάμεσά μας.

Το σπίτι μας σιγά σιγά μετατρέπεται σε αποθήκη ρούχων, καθώς γνωστοί και φίλοι, μας χτυπάνε την πόρτα και μας φέρνουν κουβέρτες, ρούχα και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Είναι συγκινητικό, ευχαριστούμε πολύ.

"Ανθρώπους", θέλουμε, "ανθρώπους" που θα τρέχουν στα χωράφια "να κουκλώνουν τα μωρά", μέχρι να απόφασίσει η κυβέρνηση να ανοίξει τα σύνορα του νησιού.