Η πολιτική αντίληψη Πολάκη
Γράφει ο ΞΕΝΟΦΩΝ ΜΑΥΡΑΓΑΝΗΣ Δημοσίευση 22/2/2019
Πριν από πολλά χρόνια, νοσηλευόμενος στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, παρέστη ανάγκη να χειρουργηθώ.
Φίλος καθηγητής, μου συνέστησε το πιο καλό «μαχαίρι», πανεπιστημιακό κι αυτόν, που κατά την επίσκεψή του στο δωμάτιό μου, με ρώτησε αν προτιμούσα ως τόπο χειρουργείου σ’ αυτό το νοσοκομείο ή μια μεγάλη ιδιωτική κλινική. Παίρνοντας το μήνυμα, απάντησα πως δεν είχα πρόβλημα, διευκρινίζοντας ότι το ασφαλιστικό μου ταμείο (των δημοσιογράφων) θα κατέβαλε το ίδιο ποσό είτε στη μια, είτε στην άλλη περίπτωση. Προσθέτοντας ότι δεν είχα καμιά διάθεση να καταβάλω ούτε μια δραχμή (δραχμές είχαμε τότε) παραπάνω.
Η εγχείρηση πραγματοποιήθηκε στην ιδιωτική κλινική και μετά την ανάρρωσή μου, πέρασα απ’ το ιδιωτικό ιατρείο του χειρουργού, να πάρω την απόδειξη για το ταμείο μου, οπότε μου ζήτησε 5.000 επιπλέον, προβάλλοντας τον λόγο ότι αυτός ως πανεπιστημιακός καθηγητής, είχε υποχρέωση να δώσει καλή μόρφωση στις δυο κόρες του, που φοιτούσαν σε ακριβό ιδιωτικό σχολείο και να έχει μια κοινωνική ζωή, ανάλογη με την ιδιότητά του.
Φυσικά δεν έδωσα το επί πλέον ποσό, αποχώρησα όμως με αηδία και φρίκη. Διαπιστώνοντας από πρώτο χέρι, τι σημαίνει η ανάγκη κάποιων για πολύ χρήμα, που αποτελεί βασικό σκοπό, πολλών όχι όλων , θα μπορούσα να πω, των προβεβλημένων γιατρών, θεμελιώνοντας αντικειμενικά και την πάγια συνήθεια για φακελάκια.
Παραβλέποντας όλο τον σάλο και τις παρενέργειες της περίφημης πια δανειοδότησης Πολάκη, αισθάνομαι την ανάγκη να σταθώ σε μια φράση της πρώτης τοποθέτησής του, μετά την έγερση του θέματος. Σύμφωνα με την οποία έλαβε το δάνειο για «να αντιμετωπίσω οικογενειακές και πολιτικές μου ανάγκες». Επειδή έχει κόρη που σπουδάζει σε άλλη πόλη και δεύτερη κόρη που ετοιμάζεται για το πανεπιστήμιο.
Που σημαίνει ότι για αυτόν δεν είναι αρκετός ένας υπουργικός μισθός κι ένας υπαλληλικός, που λαμβάνει η γυναίκα του, όταν οι άλλοι Έλληνες καλύπτονται με το πολύ 3.000 ευρώ τον μήνα, που μπορεί κατ’ ανώτατο όριο να φτάνουν δυο καλοί μισθοί σε μια οικογένεια. Και ακόμη πιο πολλοί, στριμώχνουν τις ανάγκες τους σε πολύ μικρότερες αποδοχές. Αναπαράγει δηλαδή ο αριστερός, αντισυμβατικός και απολύτως προβλέψιμος πλέον κ. Πολάκης την αντίληψη και την λογική που μου ανάπτυξε πριν από 30 ίσως χρόνια, ο δεξιός πανεπιστημιακός που με χειρούργησε.
Είπε και κάτι άλλο ο κ. Πολάκης. Ότι στον ιδιωτικό τομέα που δούλευε πριν γίνει υπουργός, είχε διπλάσιες και τριπλάσιες αποδοχές, από τις σημερινές. Προσπαθώντας σήμερα να ελκύσει, όσο το δυνατόν περισσότερους γιατρούς να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον δημόσιο τομέα.
Αλλά απ’ όσο ξέρω, οι έχοντες οράματα και ιδεολογίες δεν προτάσσουν ποτέ τις οικονομικές τους απολαβές, έναντι των σκοπών που θέλουν να υπηρετήσουν. Επειδή γι αυτούς ο σκοπός και μόνον προέχει. Πράγμα που δεν συμβαίνει με τον θορυβώδη αναπληρωτή υπουργό υγείας, ο οποίος με χίλιους πεντακόσιους τρόπους, προσπαθεί να μας πείσει πως το όλο έργο του υπουργείου υγείας το υλοποιεί ο ίδιος, προσβάλλοντας έμμεσα και τον σεμνό και χαμηλών τόνων υπουργό υγείας Ανδρέα Ξανθό.
Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή-δεν την ενστερνίζομαι- του προβλήματος πια Πολάκη. Ότι οι αντιδράσεις που προκάλεσε, μας ξαναθύμισαν τα μεγάλα δάνεια του Κυριάκου Μητσοτάκη για την εφημερίδα του, της Μαρίας Σπυράκη και πολλών άλλων ηγετικών στελεχών της δεξιάς, δηλαδή την αντιπαράθεση της συμπεριφοράς Πολάκη στην ανομία που καθιέρωσαν αυτού του είδους οι αντιλήψεις.
Αν λοιπόν κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι βρίσκονται σε άλλα επίπεδα πολιτικής ηθικής, από εκείνα του παλαιού πολιτικού κόσμου, επειδή δανείζονται φανερά, ποσά που δεν τολμούν να ονειρευτούν κοινοί θνητοί και δεν ενισχύονται μυστικά και υπόγεια, για τον ίδιο όμως ακριβώς λόγο, να καλύπτουν δηλαδή τις αυξημένες λόγω θέσης οικονομικές τους ανάγκες, τότε τι ακριβώς προσπαθούμε να αλλάξουμε; Νοοτροπίες και παγιωμένες συνήθειες η απλώς τρόπους επιδίωξης των ίδιων στόχων; Με μια λέξη δηλαδή της απόκτησης, πλούτου, πέραν κάποιων ορίων με άλλα μέσα από εκείνα που χρησιμοποιούσε το διεφθαρμένο παλαιό πολιτικό σύστημα.
Που εμένα, ως παλαιότερο, λόγω ηλικίας άλλωστε, αριστερό του κ. Πολάκη, με απωθεί.