Το θέμα συζήτησης των τελευταίων ημερών, να μην πω εβδομάδων, είναι το ζήτημα του γάμου και της τεκνοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών. Έχει παθιαστεί τόσο η ελληνική κοινωνία που πρέπει όλοι οι επώνυμοι και ανώνυμοι ανεξαρτήτως θέσης και επαγγέλματος να καταθέτουν την άποψή τους για το θέμα. Όποια συνέντευξη και να διαβάσει κανείς, από αθλητική έως κουτσομπολίστικη, από πολιτική ή για μαγειρική καταλήγει και στο κλισέ ερώτημα «Τι άποψη έχετε για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών;».
Για όσους είμαστε ελαφρώς μεγαλύτεροι σε ηλικία και διατηρούμε αναμνήσεις (δύσκολα πράγματα) οι τωρινές αντιδράσεις είναι πραγματικά ήπιες και σε λογικά πλαίσια σε σχέση με το μακρινό 1982, τότε που το κραταιό ΠΑΣΟΚ θέσπισε τον πολιτικό γάμο με την μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου που έβγαλε κόσμο στους δρόμους σε μια εποχή που δεν υπήρχε διαδίκτυο και social. Τότε που η Εκκλησία άρπαξε τα λάβαρα της επανάστασης και οι λογιών λογιών συντηρητικοί μιλούσαν για το θάνατο της θρησκείας και της οικογένειας. Σήμερα όλοι αυτοί τα έχουν σίγουρα ξεχάσει, να μην πω πως και τα παιδιά τους ή και οι ίδιοι έχουν συνάψει πολιτικούς γάμους ή και μεταγενέστερα σύμφωνα συμβίωσης.
Ωστόσο, για να επανέλθουμε στο σήμερα, αυτό που προσωπικά με ενοχλεί δεν είναι η δεδομένη αμηχανία των πολιτικών εκείνων που πιστεύουν πως η υποστήριξη τους στο νομοθέτημα θα ενοχλήσει τους συντηρητικούς ψηφοφόρους τους. Άλλωστε συντηρητικοί ψηφοφόροι, βουλευτές, πολιτικοί, ιεράρχες, ηθοποιοί ή τραγουδιστές υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα και η άποψη τους είναι σεβαστή και μη κατακριτέα, όπως οι απόψεις όλων, αντίθετων και μη, όταν εκφράζονται με επιχειρήματα και σε πολιτισμένα πλαίσια.

Για παράδειγμα ο ΓΓ του ΚΚΕ κ. Κουτσούμπας τάχθηκε κατά του νομοθετήματος θεωρώντας μεταξύ άλλων πως προωθεί την εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος και τον ευτελισμό του ρόλου της μητέρας μέσω των διαδικασιών τεκνοποίησης με παρένθετη μητέρα, μια άποψη που παραδεκτή ή και μη θα μπορούσε δημοκρατικά να συζητηθεί. Ο λόγος του ΓΓ κρίθηκε από κάποιους ομοφοβικός και μάλιστα πολλοί σοκαρίστηκαν που διατυπώθηκε από έναν εκφραστή της Αριστεράς λες και δε γνωρίζουν πως η ομοφοβία (εάν είναι τέτοια του κ. Κουτσούμπα – προσωπικά διαφωνώ) δεν έχει πολιτικό πρόσημο.

Αυτό που με εξοργίζει λοιπόν, είναι η υποκρισία μεγάλου μέρους των κατακριτών του νομοθετήματος όσο αφορά μέρος των επιχειρημάτων τους και θα γίνω περισσότερο συγκεκριμένος. Μιλάνε για κίνδυνο να χαθεί η ελληνική παραδοσιακή οικογένεια. Ένας θεσμός σε κρίση εδώ και χρόνια, ένας προβληματικός θεσμός που δεν μας απασχολούσε τόσο καιρό αλλά τον θυμηθήκαμε τώρα με το γάμο των ομόφυλων.
Τα επίσημα στοιχεία και όχι οι γνώμες που είναι υποκειμενικές, λένε πως τα τελευταία χρόνια οι γάμοι (πολιτικοί και θρησκευτικοί) μετά βίας ξεπερνούν τις 40.000 κάθε χρόνο όταν ήταν 50.000 το 2017 και πάνω από 60.000 το 2010. Να μη μιλήσω για παλιότερα που πλησίαζαν τις 100.000 κάθε χρόνο.
Οι γεννήσεις παιδιών παρουσιάζουν ακόμα τεράστια κάμψη, κάθε χρόνο και μεγαλύτερη, απλά σας λέω πως το 2022 ήταν 10% λιγότερες από το 2021. Χαρακτηριστικά τη δεκαετία του 80 οι γεννήσεις ήταν περίπου 120.000 κάθε χρόνο και το 2022 μετά βίας 80.000. Επίσης, οι θάνατοι πλέον είναι σε σχέση με τις γεννήσεις σε αναλογία 2 προς 1. Τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας αυξάνονται ραγδαία και οι επίσημες καταγγελίες κάθε χρόνο πλησιάζουν τις 15.000.

Και για να συμπληρωθεί το παζλ ξέρετε τι άλλο αυξήθηκε όλα αυτά τα χρόνια; Ε μα φυσικά τα διαζύγια και μάλιστα αλματωδώς. Οι γάμοι 40.000 κάθε χρόνο και τα διαζύγια σχεδόν 15.000. Μάλιστα μέσα στο lockdown η αναλογία γάμων – διαζυγίων έφτασε και στο 42% μιλάμε για τόσο δυνατό θεσμό. Αν όλα αυτά δε συνιστούν κρίση της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας όπως την φαντάζονται οι επικριτές του γάμου των ομοφύλων τότε τι είναι κρίση; Και ποιος μπορεί να με πείσει με λογικά επιχειρήματα πως η θέσπιση του γάμου των ομοφύλων ως νομοθέτημα θα πλήξει το θεσμό της οικογένειας όταν ήδη τα ομόφυλα ζευγάρια συνάπτουν σύμφωνα συμβίωσης;
Μήπως θα έπρεπε να εξεταστούν όλοι εκείνοι οι παράγοντες (κοινωνικοί, θεσμικοί, οικονομικοί) που οδηγούν σε αυτά τα αποκαρδιωτικά νούμερα και οι πολέμαρχοι που προασπίζονται την Αγία Οικογένεια να δουν τι φταίει και να προτείνουν ή να εφαρμόσουν (οι πολιτικοί) μέτρα πριν τον αναθεματισμό των ομόφυλων; Πόσο υπεύθυνοι πρέπει να θεωρούνται οι ομόφυλοι για τη διάλυση των οικογενειών ετερόφυλων, για την ενδοοικογενειακή βία, για τη μείωση των γεννήσεων ή για την άρνηση της νέας γενιάς να κάνει οικογένεια; Γιατί αν είναι εκείνοι υπεύθυνοι και όχι η οικονομική δυσπραγία, η κατάπτωση των ηθικών αξιών, το απρόσωπο και αντικοινωνικό Κράτος, η παρακμή της Παιδείας, οι αυξανόμενες ψυχικές πιέσεις της σύγχρονης εποχής και τόσα άλλα, ας τους ρίξουμε στην πυρά όλους τους ομόφυλους παρέα.
Ακόμα και για την τεκνοθεσία η συζήτηση στερείται σοβαρότητας. Από το 1947 όποιος τηρεί τις προϋποθέσεις μπορεί να τεκνοθετήσει παιδί ακόμα και ανύπαντρος και κανείς δεν ψάχνει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Το πρόβλημα δεν είναι η υιοθεσία από τους ομόφυλους αλλά η απλοποίηση των διαδικασιών τεκνοθεσίας ώστε να μην μεγαλώνουν παιδιά σε ιδρύματα. Όσοι ποτέ προσπάθησαν να υιοθετήσουν νόμιμα αντιλαμβάνονται τι εννοώ. Ήδη πολλοί ομόφυλοι έχουν υιοθετήσει παιδιά, πρόσφατα και μέσω παρένθετης μητέρας εδώ και πολλά χρόνια. Επίσης πολλά παιδιά που μεγάλωσαν με αγάπη και φροντίδα από έναν γονιό, όποιας σεξουαλικής προτίμησης ή από παππούδες και γιαγιάδες έγιναν καλοί άνθρωποι και άλλα δυστύχησαν και ας πήγαιναν οι γονείς κάθε Κυριακή στην εκκλησία.
Δυστυχώς πιστεύω πως όσοι καλόπιστα νιώθουν να τους ξενίζει ο γάμος και η υιοθεσία των ομόφυλων έχουν στο μυαλό τους τις οικογένειες των γονιών και των παππούδων τους τότε που στις γιορτές μαζεύονταν όλοι μαζί και έτρωγαν και διασκέδαζαν, μονάχα που πια οι εποχές άλλαξαν και αυτές οι εικόνες όσο περνάει ο καιρός λιγοστεύουν. Τα παιδικά μας χρόνια και οι αναπαραστάσεις που είχαμε τότε από μια κοινωνία που την έχουμε ως ανάμνηση, ίσως και δίκαια ωραιοποιήσει, δεν θα ξαναγυρίσουν όσο και αν προσπαθήσουμε. Πολύ περισσότερο όταν αρκετοί από τους σημερινούς επικριτές επιστρέφουν το βράδυ σπίτι σε οικογένειες και συντρόφους που δεν αντέχουν, που ζουν συμβατικά ή ακόμα χειρότερα όταν έχουν ήδη χωρίσει.
Το αν τα ομόφυλα ζευγάρια μπορούν να παντρεύονται δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί πρέπει να αφορά οποιονδήποτε άλλο εκτός από τα ομόφυλα ζευγάρια. Είναι θέμα των ετερόφυλων ή της Εκκλησίας που μιλά για δημοψηφίσματα; Υποχρέωσε κανείς κανέναν να γίνει ομόφυλος ή να παντρευτεί διά της βίας, αφαίρεσε κανείς από κανέναν το οποιοδήποτε δικαίωμά του; Απλά μια μερίδα ισότιμων πολιτών θα αποκτήσει ένα δικαίωμα που δεν έχει αλλά έχουν όλοι οι άλλοι. Είναι κάτι διαφορετικό, είναι κάτι παράνομο ή μη ηθικό και δεν το αντιλαμβάνομαι; Και επειδή ακούστηκε πως το θέμα είχε λυθεί με το σύμφωνο συμβίωσης ακριβώς για αυτό το λόγο τι μας πειράζει τώρα ο πολιτικός γάμος;
Κλείνοντας θα σας αναφέρω πως πέρυσι σύναψαν σύμφωνο συμβίωσης 394 ζευγάρια ανδρών και 113 γυναικών και φυσικά και εκείνοι χωρίζουν με την ίδια συχνότητα όπως και οι ετερόφυλοι. Κι αν έκαναν πολιτικό γάμο θα καταστρέφονταν η χώρα; Κι αν κάποιοι από αυτούς τους συμπολίτες μας έχουν υιοθετήσει ή πρόκειται να υιοθετήσουν παιδιά θα έρθουν οι Τούρκοι και θα μας σφάξουν όπως είπε ένας συμπαθής συμπολίτης μας; Μήπως τελικά έχουμε θέμα υποκρισίας και αλήθειας μεγαλύτερο από όσο φανταζόμαστε;