«Το δικαστήριο με είχε καταδικάσει σε θάνατο. Κρυβόμουν για τέσσερα χρόνια»
Ιρανοί πρόσφυγες, διαμένοντες στον Καρά Τεπέ μιλούν στον συνάδελφο Κωνσταντίνο Πουλή, The Press Project
Δημοσίευση 3/3/2024
Γράφει ο Κωνασταντίνος Πουλής
Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα στη Λέσβο, για να μιλήσω σε μια εκδήλωση για τα πέντε χρόνια λειτουργίας του σάιτ “Στο Νησί”. Με αυτή την αφορμή, κανόνισα και μία συνάντηση, όπου είχα την ευκαιρία να μιλήσω με δύο πρόσφυγες από το Ιράν. Είχα μόλις φτάσει και πήγα κατευθείαν να τους συναντήσω, αφού δεν μπόρεσα να εξασφαλίσω άδεια για επίσκεψη στο καμπ. Έλαβα από την αρμόδια υπηρεσία μια ευγενική αρνητική απάντηση, αυτή τη φορά χωρίς καν την επίκληση των μέτρων για τον κόβιντ, που είχε χρησιμοποιηθεί την περασμένη φορά που είχα ζητήσει άδεια. Βρεθήκαμε σε ένα συνεργατικό καφέ στην πόλη της Μυτιλήνης, που τώρα λειτουργεί σαν συλλογική κουζίνα και κουβεντιάσαμε, ή μάλλον άκουσα την ιστορία τους. Και οι δύο ζήτησαν να μη βιντεοσκοπηθεί η συζήτηση και να μη χρησιμοποιηθούν τα ονόματά τους. Η συζήτηση έγινε με τη βοήθεια διερμηνέα.
-Από που είσαι;
-Από το Ιράν.
-Από πότε έχεις έρθει στην Ελλάδα;
-Από το Σεπτέμβριο, περίπου πέντε μήνες.
-Πώς ήρθες;
-Με βάρκα, από την Τουρκία.
-Έχεις κάνει αίτηση για άσυλο;
-Ναι.
-Και ξέρεις πότε πρόκειται να κριθεί;
-Όχι δεν ξέρω.
-Μένεις στο καμπ; Πώς είναι τα πράγματα εκεί;
-Ας πούμε ότι έχω μείνει στη φυλακή Έβιν, που είναι μια διαβόητη φυλακή, κι αν μπορώ να κάνω την σύγκριση, θα πω ότι εκεί ήταν πιο καθαρά.
Οι φυλακές Εβίν στην Τεχεράνη είναι πράγματι διαβόητες. Υπάρχει πληθώρα μαρτυριών και καταγραφών για τις συνθήκες εκεί, που ξεκινούν από το 1971, όταν χτίστηκε η φυλακή, μέχρι σήμερα, που βρίσκονται εκεί χιλιάδες κρατούμενοι, που μιλούν για απομόνωση και βασανιστήρια, καθώς και για χρήση ενδεχομένως πραγματικων πυρών εναντίον κρατουμένων όταν έγινε εξέγερση πριν από δύο χρόνια.
Όταν ρώτησα αν θα μπορούσα να βιντεοσκοπήσω την συνέντευξη, μου απάντησε πως θα προτιμούσε να γίνει γραπτά, διότι είναι πολιτικός κρατούμενος και έχει καταθέσει στα Ηνωμένα Έθνη, διότι έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν από βασανιστήρια, ανθρώπους που δεν τα κατάφεραν, και θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που γλίτωσε. Περιγραφει ότι δύο φορές στην Τουρκία οι υπηρεσίες ασφαλείας του Ιράν προσπάθησαν να τον συλλάβουν και γι’ αυτό δεν θέλει καμία δημοσιότητα με το όνομα του, προτιμά να μείνει ανώνυμος. Εξηγεί ότι όταν κάποιος δραπετεύει από τις υπηρεσίες ασφαλείας των Φρουρών της Επανάστασης, δεν θέλει να το διακινδυνεύσει.
-Και όσον αφορά την κατάσταση των γυναικών στο Ιράν σήμερα;
-Στο Ιράν η κατάσταση είναι άσχημη για όλους. Αλλά για τις γυναίκες είναι δέκα φορές χειρότερη από τους άντρες. Η κατάσταση είναι ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν πραγματικά να μιλήσουν ή να δουν ή να τους δουν σε συγκεκριμένα κανάλια, ιστοσελίδες ή να φορέσουν κάποια συγκεκριμένα ρούχα. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει λόγω του νόμου, ούτε του Συντάγματος, το κάνουν λόγω της εξουσίας των αρχών. Είναι ένα καθεστώς, ένα σταλινικό καθεστώς.