ΜΝΗΜΗ Γιάννη Τσαμουργκέλη...
Πέντε χρόνια από το χαμό του Γιάννη, που αν ζούσε τα πράγματα στη Λέσβο ίσως να ήταν αλλιώς
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ Δημοσίευση 30/5/2021
Πέρασαν πέντε χρόνια από τη μέρα που έφυγε από τη ζωή νικημένος από τον καρκίνο ο Γιάννης Τσαμουργκέλης. Ένας εμβληματικός άνθρωπος της κεντροαριστεράς που θα μπορούσε αν ζούσε να ήταν αλλιώς ο τόπος και προπάντων η πολιτική του ζωή. Με «αν» όμως δυστυχώς δε γράφεται η ιστορία. Και φυσικά δεν ξαναγράφεται.
Κάπως έτσι είπα, απλά πέντε χρόνια μετά να πω πως τον θυμάμαι...
Ήξερα την περιπέτεια με την υγεία του, "παλεύω" μου έλεγε σαν τον ρωτούσα. "Ξέρουμε να παλεύουμε" του απαντούσα... Τι να του έλεγα κιόλας;
Ο Γιάννης Τσαμουργκέλης ήταν ο πιο ανοιχτόμυαλος ΠΑΣΠίτης της γενιάς μου. Μαλώναμε αλλά στο τέλος συμφωνούσαμε. Τότε. Γιατί μετά συμφωνούσαμε κι δεν είχαμε γιατί να μαλώσουμε. "Την προδώσαμε τη δική μας αριστερά ή αυτή μας πρόδωσε;" ρωτούσε τσουγκριζοντας το ποτήρι με το αγαπημένο του ούζο "Πιτσιλαδή" από την ιδιαίτερη του πατρίδα το Πλωμάρι. Κι απόσωνε. "Δηλαδή τώρα συμφωνούμε;'.
Το Νοέμβριο του 2008 τον είχα πείσει να μου μιλήσει για τον άγνωστο καημό του. Το νεολαιίστικο κίνημα "τότε", τη σημαία του Πολυτεχνείου που κρατούσε στο σπίτι του. Το ρεπορτάζ μικρό αλλά το τι άκουσε από όλους όσους συνήθιζε να συγκρούεται μαζί τους, χωρίς προηγούμενο. Δημοσιεύθηκε στην "Ελευθεροτυπία". Τα κείμενα της "Ελευθεροτυπίας" δυστυχώς δεν υπάρχουν στο Διαδίκτυο. Το έψαξα και το βρήκα και το δημοσίευσα τη μέρα που ‘γινε το ξόδι του. Για να 'χουν να λένε κάτι με τον Τριαντάφυλλο το Δραβαλιάρη σαν θα βρισκόταν και θα τον ρωτούσε: "Τελικά ρε Ντάφι, την προδώσαμε τη δική μας αριστερά ή αυτή μας πρόδωσε;"
Το ξαναδημοσιεύω σήμερα. Στη μνήμη του, στη μνήμη «της μεταπολίτευσης τη χαμένη γενιά» που λέει κι ο τραγουδοποιός.
«Ο οικονομολόγος Γιάννης Τσαμουργκέλης, διδάσκων σήμερα στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, μεγάλωσε μέσα στη χούντα. «Στα επτά μου χρόνια», λέει, «έζησα τη νύχτα της 21ης Απριλίου».
Γαλουχήθηκε στους αγώνες για τη δημοκρατία. Η πολιτικοποίηση ήταν δεδομένη. «Ονειρό μου να μπω στο πανεπιστήμιο, να γίνω μέλος της ΕΦΕΕ», λέει. Στα 21 του χρόνια, τριτοετής στο Οικονομικό της Νομικής, έγινε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου. «Με επέλεξε η παράταξή μου, η ΠΑΣΠ. Ήμουν ο νεότερος ανάμεσα σε σοβαρούς εκπροσώπους της προοδευτικής σκέψης από όλα τα κόμματα της Αριστεράς. Τον Τριαντάφυλλο τον Δραβαλιάρη και τον Θόδωρο τον Καραγιαννίδη από την ΚΝΕ, τον Νίκο τον Φίλη και τον Θόδωρο τον Μαργαρίτη από τον Ρήγα Φεραίο και τόσους άλλους».
Το ερώτημα πάει στη συζήτηση των τελευταίων ημερών. Τη σημαία του Πολυτεχνείου. «Στα 22 μου, το 1982», λέει ο Γιάννης Τσαμουργκέλης, «με φώναξε ο μέχρι τότε επικεφαλής της ΠΑΣΠ, της παράταξης που παραδοσιακά φύλαγε τη σημαία, ο Φώτης ο Χατζημιχάλης, που είχε διαδεχθεί για λίγο τον Χρήστο τον Παπουτσή, και μου έδωσε τη σημαία. Η παράδοση να φυλάνε τα στελέχη της Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ τη σημαία του Πολυτεχνείου ξεκίνησε όταν ήταν ακόμα πρόεδρος ο Στέφανος ο Τζουμάκας. Η συγκίνησή μου, τα αισθήματα ήταν μοναδικά.
Ως προεδρεύων της ΕΦΕΕ, είχα την τιμή να είμαι παραστάτης και να φυλάω τη σημαία μέχρι το 1987 που την παρέδωσα στον Βασίλη τον Τόγια, λίγο πριν φύγω στο εξωτερικό για να συνεχίσω τις σπουδές μου.
Όλα αυτά τα χρόνια τόλμησα μόνο μία φορά να την ξεδιπλώσω πάνω στο κρεβάτι μου για να ελέγξω μήπως και έχει φθορές από την υγρασία. Ντράπηκα τόσο που αμέσως μετά τον σύντομο έλεγχο τη δίπλωσα και την έβαλα στη θέση της».