Παρακολουθώ, εδώ και ημέρες, κυρίως μετά τα αποτελέσματα των εκλογών, ότι πάει να περάσει ένα δίπολο του καλού εργαζόμενου και του τεμπέλη επιδοματάκια, το οποίο είναι πολύ πιο επικίνδυνο, αν το δεις πιο προσεχτικά, ασχέτως που χρησιμοποιείται για προεκλογικές σκοπιμότητες.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι από το 2008, έως σήμερα, που εργάζομαι στον ελευθέριο τομέα δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα.

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες πληρώνουμε άπειρες κρατήσεις, φπα, τέλη επιτήδευματος, εισφορά αλληλεγγύης. Έχουμε χάσει μεγάλο μέρος της επαγγελματικής μας ύλης είτε επειδή έχει περάσει σε άλλα σωματεία, είτε επειδή καταργούνται διατάξεις, είτε επειδή ο πελάτης δεν δύναται να πληρώσει. Από το 2008 θυμάμαι εαυτόν φοροεισπρακτορα του κράτους, με αποκορύφωμα την περίοδο των μνημονιων. Οι ώρες εργασίας ατελείωτες, τα έξοδα υπερογκα, η ανασφάλεια τεράστια και τα εισοδήματα, αρνητικά δυσανάλογα με τον κόπο.

Στον ιδιωτικό τομέα επίσης οι μισθοί χαμηλοί και οι κρατήσεις μεγάλες. Με άλλα λόγια ο ιδιωτικός και ελευθέριος τομέας σηκώνουν το βάρος των δημοσίων κρατικών δαπανών, οι οποίοι τομείς αριθμητικά είναι πολύ λιγότεροι από τους συνταξιούχους και τους δημόσιους υπαλλήλους. Ωστόσο, μεταξύ αυτών υπάρχουν άνθρωποι ηλικιωμένοι, άνθρωποι ευάλωτοι, άνθρωποι ανάπηροι κλπ.

Δε διαφωνώ ότι τα επιδόματα και άλλα βοηθήματα παρέχονται και σε ανθρώπους που εξαπατουν το κράτος και είναι πιο ευρωστοι οικονομικά από τους υπόλοιπους, που θεωρητικά και τεκμαρτα θεωρούνται πλούσιοι.
Καθολικά κανείς δεν είναι ευχαριστημένος από όλες αυτές τις τάξεις που ανέφερα. Και μην μου πει κάποιος ότι δεν είναι πάγια τακτική των κομμάτων ή και ημών των ιδίων να χωθουμε στο δημόσιο για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Δεν ξεχνάμε ούτε τα υπερογκα εφάπαξ ούτε τις εξωφρενικά υψηλές συντάξεις του παρελθόντος. Δεν ξεχνάμε ότι ο δημόσιος τομέας δεν είναι παραγωγικός εν πολλοίς. Είναι όμως η πηγή ψηφοφόρων των κομμάτων και δεν είμαστε αφελείς να πιστεύουμε ότι αυτό θα πάψει να συμβαίνει. Με μια διαφορά όμως, αφού κάτι καλύτερο δεν γίνεται εξ αιτίας των λαθών του παρελθόντος. Σήμερα δουλεύουν νέα παιδιά, εργαζόμενοι που δεν συμπλήρωσαν τα ένσημα τους, άνθρωποι που έμειναν άνεργοι και έχουν στόματα να θρεψουν.

Εγω λοιπόν που δεν είμαι εξ ορισμού από τους προνομιούχους, ούτε έχω γονείς με εισοδήματα, ούτε περιουσία στην άκρη, ούτε έχω πάρει δάνεια για διακοπές και life style σας θέτω το εξής δίλημμα : Θα την πληρώσουν πάλι οι χαμηλοσυνταξιουχοι, ή οι συνταξιούχοι; οι μόνες μάνες, οι άνεργοι; οι ανάπηροι; Αυτοί είναι οι τεμπέληδες κακοί;; ή θα στραφούμε εναντίον όλων των δημοσίων υπαλλήλων, συμβασιούχων ή μονίμων που καλώς ή κακώς δουλεύουν;

Θα φαγωθούμε αναμεταξύ μας; Είναι λογική το πονάει χέρι, κόβει χέρι; Γιατί διαρκώς την πληρώνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι..

Ας αφήσουμε λοιπόν τα ψευδοδιλημματα. Δεν μπορείς να πετάξεις έτσι ανθρώπους στο δρόμο. Οταν εξαπατάς το κράτος, οταν χώνεσαι με μέσον, οταν αντιποιεισαι τη δουλειά άλλων, οταν δουλεύεις μαύρα, οταν κλέβεις το δημόσιο, δλδ όλους εμάς, θα το βρεις μπροστά σου.

Αρα χρειάζεται εξυγίανση, έλεγχος, ελάφρυνση, κοινωνική πολιτική, σεβασμός στα εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα και κυρίως όχι να στρεφόμαστε ο εις εναντίον του άλλου.

Οι κατά τόπους περιφέρειες πρέπει να απορροφούν τα ευρωπαϊκά πακέτα ενίσχυσης, ώστε να δημιουργούνται θέσεις εργασιαςκαι επιχειρήσεις. Όχι να παίρνουμε επιδοτήσεις πχ και να τις τρώμε. Ο σεβασμός ξεκινά από μας και τελειώνει σε μας. Χρόνια τώρα κυνηγάμε τις ουρές μας, βρίζουμε, τα θέλουμε όλα δικά μας. Αναπόφευκτα με τέτοια κατάχρηση που είχαμε κάνει στο παρελθόν να επιβαρυνομαστε σήμερα. Αλλά για τον Καιάδα δεν περισσεύει κανένας. Μέτρο παιδιά.. Μέτρο.. Ένας από τους σπουδαιότερους κανόνες που μας δίδαξαν οι πρόγονοι μας. Λυπουμαι οταν βλέπω συνανθρώπους μου να πανηγυρίζουν, επειδή οι συνταξιούχοι και άλλοι αποροι θα περιθωριοποιηθουν παντελώς. Δε νομίζω, ότι ο κόσμος δε θέλει δουλειά και δεν πιστεύω ότι όποιος θέλει δεν βρίσκει. Αρκεί να υπάρχει δουλειά. Τα επιδόματα δεν χορηγούνται αντί εργασίας. Νομίζω ότι είναι προδηλη η σημασία της χορήγησή τους και για κάποιους πρόσκαιρη, ώστε να πατήσουν ξανά στα πόδια τους.

Από την άλλη το να δουλεύει κανεις 12 ώρες εβδομαδιαίως ή και περισσότερο δε θα του δώσει περισσότερα χρήματα. Εγώ πχ είτε δουλέψω 24 ώρες είτε δουλέψω 8 πάλι τα ίδια θα πάρω. Έχει περιοριστεί κατά πολύ η αγοραστική δύναμη. Τώρα θα περιοριστεί και η ποιότητα ζωής. Αυτά σας τα λέει κάποια που δεν έχει σταθερή ποσότητα εργασίας, που δουλεύει άνευ ωραρίου, που έγινε χρεοφειλετης των ταμείων της με το έτσι θέλω.

Γι αυτό σκεφτόμαστε λογικά, όχι εκδικητικα και κυρίως αγωνιζόμαστε!! Δεν χαρίζουμε τη δουλειά μας, ώστε να πλουτίζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι.

Δεν δωριζουμε τους φόρους μας σε ένα βαρέλι δίχως πάτο.

Δεν στηρίζουμε την ανισότητα. Θέλουμε ένα κράτος με παροχές και κυρίως Έλληνες με σωματική και πνευματική υγεία!