11 Ιουλίου 2016 - 11 Ιουλίου 2022. Έχουμε γενέθλια βρε....
Γενέθλια μιας ιστορικής υπόθεσης. Που από την κορυφαία της στιγμή, στις 11 Ιουλίου 2016 πέρασαν κιόλας έξι χρόνια!

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Στις 17 Νοεμβρίου του 2013, ο Διευθυντής ενός γυμνασίου δημοσίευσε ένα άρθρο στο προσωπικό του blog με τίτλο «Το απόλυτο ψέμα είναι ένα, αυτό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973».

Εκείνη την περίοδο, πριν εννέα δηλαδή χρόνια, εργαζόμουνα ως αρχισυντάκτης στην εφημερίδα «Εμπρός» και δημοσίευσα ένα άρθρο ως απάντηση - αντίδραση στην ανάρτηση του Διευθυντή, αποκαλώντας τον «νεοναζί» και «υποστηρικτή» συγκεκριμένης παράταξης.

Μετά από έγκληση του Διευθυντή του Γυμνασίου, στις 27 Νοεμβρίου 2013, χωρίς πάει να πει αναβολές και άλλες στρεψόδικες καταστάσεις από δαύτες που συνηθίζονται από κάτι παλληκάρια της φακής του διαδικτύου, ξεκίνησε η ακροαματική διαδικασία ενώπιον του Τριμελούς Πρωτοδικείου Μυτιλήνης. Υποστήριξα ότι αυτό που είχα γράψει ήταν αληθινό και βασισμένο σε έννομο συμφέρον.

Παρ’ όλα αυτά, το Πρωτοδικείο έκρινε ότι οι φράσεις «γνωστός νεοναζί διευθυντής» και «θεωρητικός της οντότητας […]» αποτελούσαν κρίσεις και χαρακτηρισμούς, όχι γεγονότα. Προσθέτοντας, επίσης, ότι ήταν προφανές από τον τρόπο με τον οποίο τέθηκαν πως υπήρχε πρόθεση να προσβληθεί η τιμή και η φήμη του Διευθυντή.

Σχετικά με το επιχείρημα μου ότι είχα έννομο συμφέρον να ενημερώνω τους αναγνώστες της εφημερίδας, αυτό αποφασίστηκε πως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, καθώς η ανάγκη ενημέρωσης του κοινού θα μπορούσε να ικανοποιηθεί με τη χρήση άλλων, πιο αξιοπρεπών εκφράσεων! Μάλιστα, το Πρωτοδικείο άλλαξε την κατηγορία από συκοφαντική δυσφήμιση σε προσβολή (εξύβριση), διαπιστώνοντας ότι ο δημοσιογράφος είναι ένοχος για προσβολή μέσω του Τύπου και έτσι καταδικάστηκα σε εξάμηνη ποινή φυλάκισης.

Τρία χρόνια μετά, στις 11 Ιουλίου 2016, η επέτειος που λέγαμε, κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Βορείου Αιγαίου, ισχυρίστηκα πως απλώς άσκησα το δικαίωμά μου στην ελευθερία της έκφρασης. Παράλληλα, τόνισα πως το δημοσίευμά μου εξυπηρετούσε έννομο συμφέρον, δηλαδή αφενός την ανάγκη ενημέρωσης του κοινού για τις παρατηρήσεις του Διευθυντή για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αφετέρου την ανάγκη αποκατάστασης της αλήθειας, καθώς η ανάρτηση του Διευθυντή εμπεριείχε ψευδείς ισχυρισμούς. Το Εφετείο επιβεβαίωσε την πρωτοβάθμια απόφαση, χρησιμοποιώντας την ίδια συλλογιστική, καταδικάζοντάς με σε ποινή φυλάκισης τριών μηνών.

Η υπόθεση, τελικά, οδηγήθηκε και ενώπιον του Αρείου Πάγου με το Ανώτατο Δικαστήριο να υποστηρίζει την πρωτόδικη απόφαση και να απορρίπτει την αναίρεση του δημοσιογράφου σχετικά και με την δευτεροβάθμια απόφαση για ζητήματα εφαρμογής του νόμου.

Αν καλείς λοιπόν τον κόσμο επώνυμα να ψηφίζει Χρυσή Αυγή δεν είσαι Χρυσαυγίτης. Κι αν τον πεις έτσι τον εξυβρίζεις. Και αν δηλώνεις περήφανος που είσαι εθνικοσοσιαλιστής δεν είσαι νεοναζί. Και αν τον πεις έτσι τον εξυβρίζεις γιατί θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις λέξεις πιο... ευπρεπείς!!!

Αυτά έλεγε η απόφαση του Τριμελούς Εφετείου βορείου Αιγαίου της Ελληνικής Δημοκρατίας στις 11 Ιουλίου του 2016 την επέτειο της οποίας τιμάμε. Θυμάμαι ακόμα τους δικαστές στην έδρα. Τη βαρεμάρα τους και την επιμονή τους να δικάσουν καλοκαιριάτικα. Τα ονόματα τους. Την ιστορία τους την έμαθα μετά. Να ‘μαι γερός μέχρι το βιβλίο μου για την υπόθεση αυτή «Η ιστορία ενός πολέμου για τη Δημοκρατία» θα το λένε και τότε θα ειπωθεί ποιοι τότε αγόρασαν και τι στη συνέχεια εξόφλησαν με αυτήν την απόφαση...

Και σα να μην έφτανε αυτό. Η προ εξαετίας απόφαση επιβεβαιώθηκε με απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου μας, του Αρείου Πάγου περικαλώ. Επ’ αυτού σημειώστε τούτο. Η υπόθεση δικάστηκε στις 21 Μαρτίου και ο Άρειος Πάγος απεφάνθη με μια απόφαση που κρίθηκε στις 4 Απριλίου και δημοσιεύτηκε στις 6 Απριλίου του 2017, δηλαδή σε χρόνο ρεκόρ για την παγκόσμια δικαιοσύνη! Σε 15 μέρες από την εκδίκαση ως τη δημοσίευση, συμπεριλαμβανομένων δυο Σαββατοκύριακων και μιας 25ης Μαρτίου!!! Τέτοια πρεμούρα οι ανώτατοι δικαστές μας.

Αλλά επειδή ο τρελός τα είχε 400 και κάποιες μάχες χάνονται για να κερδίζονται στο τέλος οι πόλεμοι, ήρθε το χαστούκι από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ). Χαστούκι από δαύτα που αφήνουν σημάδι παντοτινό.
«Παραβίαση του άρθρου 10 (ελευθερία έκφρασης) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» έκρινε το Νοέμβριο του 2019 το ΕΔΑΔ ότι υπήρξε από μέρους της Ελλάδας στην υπόθεση της καταδίκης μου με την κατηγορία της εξύβρισης.

Το ΕΔΑΔ διαπίστωσε, όπως αναφέρεται στην απόφαση, ότι τα ελληνικά δικαστήρια απέτυχαν να εξισορροπήσουν το δικαίωμα ελευθερίας έκφρασης του δημοσιογράφου απέναντι στο δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής του ενάγοντος εκπαιδευτικού, λαμβάνοντας υπόψη τις αρχές που ορίζονται στη νομολογία του Δικαστηρίου στις περιπτώσεις αυτές.

Όπως σημειωνόταν στην απόφαση, τα δικαστήρια δεν είχαν λάβει υπόψη το γεγονός ότι ο ίδιος ο μηνυτής – επώνυμο πρόσωπο ων - είχε τραβήξει την προσοχή αναφορικά με τις πολιτικές του απόψεις μέσω του ιστολογίου του και επομένως θα έπρεπε να ήταν πιο ανεκτικός ως προς την ασκούμενη προς αυτόν κριτική. Επίσης, ο δημοσιογράφος είχε θέσει υπ' όψιν των ελληνικών δικαστηρίων ότι στο παρελθόν ο εκπαιδευτικός δημοσίευσε άρθρα σχετικά με την Άρια Φυλή και τον Εθνικοσοσιαλισμό, ως γεγονότα για να υποστηρίξει τις εκφράσεις που είχε χρησιμοποιήσει στο άρθρο του.

Όπως αναφέρονταν στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σε αντίθεση με τα συμπεράσματα της κυβέρνησης και των οικείων δικαστηρίων, το ΕΔΑΔ δεν διαπίστωσε σε κανένα βαθμό προσβλητικό λόγο στις παρατηρήσεις του δημοσιογράφου. Και το άρθρο, αν και εμπεριείχε καυστική και σκληρή κριτική, δεν θα μπορούσε συνολικά να θεωρηθεί ως μια κατάφωρη προσωπική επίθεση στον γυμνασιάρχη. Τέλος, δεν υπήρχε καμία αιτιολόγηση για την επιβολή ποινής φυλάκισης.

Επισημαίνονταν επίσης στην απόφαση ότι «το Δικαστήριο ότι έχει ήδη διαπιστώσει παραβίαση του Άρθρου 10 της Σύμβασης σε μια σειρά υποθέσεων κατά της Ελλάδας λόγω της αδυναμίας των εθνικών δικαστηρίων να εφαρμόσουν πρότυπα τη συμμόρφωση με τη νομολογία τους σχετικά με την ισορροπία στην ελευθερία της έκφρασης έναντι της προστασίας της υπόληψης ενός ατόμου». Κοινώς «πάρτε τα» κυρίες και κύριοι εκείνης της 11ης Ιουλίου πριν έξη χρόνια. Και προπάντων η κυρία που μασούσε τσίχλα στην έδρα την ώρα της δίκης. Μη μασάς τσίχλα κυρία μου όταν κρίνεις τη ζωή – που λέει ο λόγος – ενός ανθρώπου.

Για την ιστορία, το Δικαστήριο (της Ευρώπης ντε...) έκρινε, τέλος, ότι η Ελλάδα πρέπει να καταβάλει στον προσφεύγοντα σημαντικού ύψους χρηματικό ποσό ως αποζημίωση για δικαστικά έξοδα, οικονομική και ηθική βλάβη.

Ακολούθησε άλλος ένας Γολγοθάς. Μόνο που αυτός με βεβαιότητα οδηγούσε στην Ανάσταση.

Στις 2 Απριλίου του 2021 ζητήθηκε από τον Άρειο Πάγο δια του Εισαγγελέα του η επανάληψη της διαδικασίας εκείνης της 11ης Ιουλίου πριν έξη χρόνια, να ακυρωθεί η αμετάκλητη καταδικαστική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Βορείου Αιγαίου και να παύσει η ποινική δίωξη που ασκήθηκε σε βάρος μου για την παραπάνω αξιόποινη πράξη (εξύβριση δια του τύπου).

Στις 9 Νοεμβρίου του 2021 ο Αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Δημήτριος Παπαγεωργίου προτείνει στο Σώμα να γίνουν δεκτά όλα όσα ζητούσα. Κοινώς την πλήρη δικαίωση μου. Στις 11 Ιανουαρίου ο Άρειος Πάγος έκανε δεκτή την εισήγηση του Εισαγγελέα και στις 28 Μαρτίου η απόφαση δημοσιεύθηκε. Προχθές από το Εφετείο βορείου Αιγαίου μου ζητήθηκε ένα ΙΒΑΝ προκειμένου να μου επιστραφούν τα δικαστικά και όποια άλλα έξοδα μου. Όπως έμαθα δε διαγράφηκε από το ποινικό μου μητρώο, το μετάλλιο, συγνώμη η ποινή της τρίμηνης φυλάκισης επί εξυβρίσει επειδή είχα πει τον εθνικοσοσιαλιστή.... νεοναζί.

Το περασμένο Σαββάτο στην Πάτρα στο Συνέδριο της Ένωσης Ποινικολόγων σε παρέμβαση του ο προαναφερθείς Αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Δημήτρης Παπαγεωργίου αναφέρθηκε σε αρνητικές αποφάσεις των δικαστηρίων στην Ελλάδα όπως αυτή που αναδείχθηκε με την απόφαση του ΕΔΑΔ για την υπόθεση Μπαλάσκας κατά Ελλάδος!

Και κάπως έτσι τελειώσαμε.
Τελειώσαμε;
Θοδωρή Θεοδωρόπουλε φίλε και σύντροφε και νομικέ μου συμπαραστάτη σε ευχαριστώ.

Ευχαριστώ και τους άλλους που στάθηκαν δίπλα μου σε αυτόν τον μοναχικό ομολογουμένως πόλεμο που κράτησε 10 χρόνια. Διαπίστωσα ότι οι μάχες για τη Δημοκρατία όταν δεν δίνονται μέσω του Διαδικτύου δε διακρίνονται και για τη μαζικότητα τους παρά τα Likes.

Να είμαστε γεροί να γιορτάζουμε μικρές καθημερινές δημοκρατικές νίκες...