Εκατό μέρες παρά κάτι (μέρος δεύτερο)
Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΛΑΔΙΤΗΣ
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 19/10/2019
Το προηγούμενο Σάββατο ασχοληθήκαμε με τις πρώτες εκατό μέρες της κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη. Επειδή όμως, αυτές οι εκατό μέρες δεν πέρασαν μόνο για τη Νέα Δημοκρατία αλλά και για τους λοιπούς καπαδόκες, ας ρίξουμε μια ματιά και στα δικά τους πεπραγμένα, έτσι, για να’ χουμε μια πιο σφαιρική εικόνα του τι γίνεται και τι μας περιμένει. Γιατί το τι κάνει ή δεν κάνει μια κυβέρνηση, ως γνωστόν, εξαρτάται και από την αντιπολίτευση (βεβαίως, όχι μόνο…).
ΣΥΡΙΖΑ: Αξιωματική αντιπολίτευση μετά από πενταετή κυβερνητική θητεία. Πρωτόγνωρες συνθήκες για τους πρώην κυβερνώντες κι ένα αρχικό μούδιασμα αναμενόμενο. Αναμενόμενη και εν πολλοίς δικαιολογημένη μια εσωστρέφεια και ενδοσκόπηση. Σαφώς θα πρέπει να εξετάσουν τι έφταιξε και τι πήγε στραβά ώστε να προχωρήσουν και στις σχετικές διορθωτικές κινήσεις.
Όμως από το σημείο αυτό μέχρι την παντελή απουσία τους από την κοινωνία υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Όπως κι οι ίδιοι παραδέχονται έχουν χάσει την ταυτότητά τους. Οι κακές γλώσσες λένε μάλιστα ότι την πετάξανε αλλά… τέλος πάντων.Στην προσπάθειά τους λοιπόν να φτιάξουν μια άλλη, εντελώς νέα και σαφώς διαφορετική ταυτότητα από τη προηγούμενη, έχει στηθεί ένα κυνήγι μαγισσών για οτιδήποτε αριστερόστροφο μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ λες και έχασε τις εκλογές από τις πολλές αριστερές πράξεις και αποφάσεις του ως κυβέρνηση. Απ’ ότι φαίνεται δε, η προσπάθεια επανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ από κυβέρνηση σε κόμμα, ένα κόμμα προοδευτικό, δημοκρατικό, μαζικό, πλατύ, ανοιχτό, άντε και λίγο αριστερό, δεν τους επιτρέπει να ασχοληθούν με τίποτα άλλο.
Εντελώς επιγραμματικά να επισημάνω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξαφανιστεί εντελώς από τα συνδικάτα. Απέχει από οποιαδήποτε κινηματική ενέργεια και όπου δραστηριοποιείται ακόμα -προσφυγικό- είναι λόγω κεκτημένης ταχύτητας από το παρελθόν.
Αν και έχει μετατραπεί σε έναν μηχανισμό εντελώς κοινοβουλευτικό – εκλογικό και η μόνη του έγνοια είναι το «τι θα κάνουμε για να ξαναπάρουμε την κυβέρνηση» η αντιπολίτευση που ασκεί είναι σπασμωδική. Περιορίζεται στις εντός βουλής αψιμαχίες , στις ανακοινώσεις του γραφείου τύπου και στις διαρροές «κύκλων».
Ακόμα και οι περιοδείες των βουλευτών και του προέδρου του είναι ενταγμένες στα πλαίσια της κατασκευής της νέας ταυτότητας και της ανεύρεσης της νέας φυσιογνωμίας.Όμως, είναι απολύτως βέβαιο ότι τέτοια συμπεριφορά δεν ταιριάζει σε ένα κόμμα που θέλει να λέγεται αριστερό, πόσο μάλλον και να είναι.
ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ: Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μια φθορά που την προκαλούν από την μια η Ν.Δ κι από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ. Και μια αφθαρσία… που δεν τη βλέπω πουθενά.
Οι όποιες απέλπιδες προσπάθειες της προέδρου του για επιβίωση υπονομεύονται από την ίδια μια που ο βήχας και τα γλυκοσαλιάσματα με την δεξιά δεν κρύβονται.
Έτσι οι κορώνες όπως «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ ενωμένο δυνατό» ακούγονται σαν αστείο και μάλιστα κακόγουστο. Ήδη το μισό «ενωμένο» ΠΑΣΟΚ -Χρυσοχοΐδης, Μενδώνηκλπ- έχει στελεχώσει τον κυβερνητικό μηχανισμό, το δε άλλο μισό «ενωμένο» ΠΑΣΟΚ -Ραγκούσης, Προοδευτική Συμμαχία- έχει αναλάβει την οργάνωση της προσυνεδριακής δουλειάς του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι μέλλει, λοιπόν, γενέσθαι; Το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ περιμένει εναγωνίως το σωσίβιο της πρόσκαιρης επιβίωσής του που θα του πετάξει είτε ο εκ δεξιών του είτε ο εξ αριστερών του για μια κυβερνητική συνεργασία. Βέβαια, τέτοια σωσίβια είναι μικρής διάρκειας, αλλά ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά πιάνεται.
ΚΚΕ: Ας μη κρυβόμαστε. Εδώ που έχουμε φτάσει, και με τις συμπεριφορές που αναφέραμε παραπάνω, το ΚΚΕ είναι η μόνη ελπίδα για να μη πέσει ο ουρανός και μας πλακώσει.
Με όσες διαφωνίες και διαφορές που μπορεί να έχει κανείς μαζί του, δεν μπορεί παρά να του αναγνωρίσει τη διάθεση και τη δυνατότητα να παλέψει για να μπει φρένο στην κατηφόρα που έχουμε πάρει.
Πιστεύω ότι υπάρχει μια τεράστια αναντιστοιχία ανάμεσα στο εκλογικό ποσοστό του και στην αποδοχή του από τον κόσμο, στο πόσο γειωμένο είναι στη συνείδηση του κόσμου.
Τώρα που τα πράγματα βαδίζουν έτσι όπως βαδίζουν πολλοί είναι αυτοί που γυρνούν το βλέμμα τους προς το ΚΚΕ ψάχνοντας από εκεί μια ακτίνα φωτός. Το ζήτημα είναινα φανεί αντάξιο των προσδοκιών αυτών.Το τελευταίο προεκλογικό σύνθημά του ήταν «ΚΚΕ: η δύναμή σου την επόμενη μέρα». Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν.