Ο μόνος δρόμος είναι η ανατολή...
Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΛΑΔΙΤΗΣ*
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 2/5/2023
Πάμε πίσω, τότε που νέοι, παιδιά σχεδόν, με ένα σωρό '' γιατί '' και '' πως ''στο κεφάλι μας ψάχναμε να βρούμε το δρόμο μας.Τότε που τις απαντήσεις στα '' γιατί '' πιο πολύ τις ψυχανεμιζόμασταν παρά τις βρίσκαμε.
Όμως, διάολε, όταν το μεροκάματο που έπεφτε μέσα στο σπίτι ήταν ένα κι' αυτό όχι πάντα σίγουρο, κι΄ όταν τα λεφτά φτάνανε μέχρι τις 20, άντε τις 22 του μήνα, κι η μάνα μου έπρεπε να κάνει τα μαγικά της για να βγει ο ρημάδης ο μήνας, πόσο δύσκολο ήταν να καταλάβει κανείς τα '' γιατί ''.
Ήταν, βλέπεις και οι '' χωροφυλάκοι '' που ανεβοκατέβαιναν το δρόμο της Λαγκάδας και μέχρι να φύγουν σου κοβότανε η ανάσα.
Κι' από την άλλη, πάλι, ήταν κι ο Λαμπράκης που τον σκοτώσανε, και όλη η παρέα, δεκάχρονα και εντεκάχρονα κορμιά, θέλαμε να γίνουμε γιατροί για να γιατρεύουμε τσάμπα τον κόσμο και να παλεύουμε για την ειρήνη...
Πέρασε ο καιρός, μεγαλώσαμε, και οι απαντήσεις στα '' γιατί '' και στα '' πως '' μας, έγιναν πιο σίγουρες, πιο σταθερές. Παρέες, κουβέντες, βιβλία... ε, όσο νάναι ανοίξανε τα μάτια μας.
Πέρασε κι' άλλος καιρός, Αθήνα πια. Το μεροκάματο του πατέρα μου έγινε μισθός, καλούτσικός για τα δεδομένα μας, κι' εγώ φοιτητής μεν, αλλά η δουλειά - δουλειά και ,βέβαια, το κόμμα - κόμμα.
Τότε, όμως, άρχισαν να ηχούν κάτι σειρήνες. Κάτι για '' ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό'', κάτι για '' λαϊκό καπιταλισμό '', για '' εξανθρωπισμένο καπιταλισμό '', ας πούμε σαν τον σοσιαλισμό με δημοκρατικό πρόσωπο αλλά επί το καπιταλιστικότερο και άλλα τέτοια.
Τα καμπανάκια του κινδύνου ηχούσαν, μεν, συνέχεια, ο παππούς Κάρολος τα άκουγε και έφριττε, ο θείος Βλαδίμηρος έβγαζε τα λαρύγγια του από τις φωνές: '' Το νου σας ρεμάλια ", όμως κι από την άλλη, δουλειά βρίσκαμε οπόταν θέλαμε , ο βραχνάς της χούντας είχε φύγει, στο σπίτι περνούσαμε ανθρωπινά, είχαμε και τις σειρήνες που μας πιπίλαγαν το μυαλό με την '' αλλαγή των συνθηκών '',... ε, πολύ θέλει;
Κάποια, δε, στιγμή που απέκτησαν και οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης την '' ελευθερία τους '', ήρθε κι έδεσε.
Όμως, εδώ ισχύει το '' στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό ''. Τελικά η ελευθερία δεν ήταν για τους λαούς αλλά για το κεφάλαιο, τα κέρδη του, την εκμετάλλευση των εργαζομένων, για τους ιμπεριαλιστές και τους πολέμους τους.
Ξαναθυμηθήκαμε - ζήσαμε να πω καλύτερα από πρώτο χέρι -τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού, νοιώσαμε στο πετσί μας τι σημαίνει αδηφάγο κεφάλαιο, και διαπιστώσαμε '' ιδίοις όμμασιν '' ότι το μόνο που το νοιάζει είναι τα όσο γίνεται περισσότερα κέρδη του και ΜΟΝΟ.
Κατακτήσεις χρόνων και χρόνων πήγανε στράφι σε χρόνο ντε-τε, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ' όλο τον κόσμο. Η ανεργία γιγαντώθηκε και η μετανάστευση, και επιστημόνων αυτή τη φορά, έγινε η λύση. Τα μεροκάματα ούτε καν της πείνας, και οι εργατικές κατακτήσεις '' περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις ''. Φτάσαμε η οχτάωρη εργασία, η μεγάλη κατάκτηση της Πρωτομαγιάς του Σικάγο να γίνει και πάλι ζητούμενο, και κάποιες άλλες λαϊκές κατακτήσεις, όπως δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία, κοινωνική ασφάλιση και άλλες, να τις ρίξουν στα '' σκυλιά ''...
Και μέσα σ' αυτόν το χαμό, οι πάλαι ποτέ σειρήνες, σε ρόλο τζουτζέ του συστήματος, να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Λοιπόν, γιατί τα γράφω αυτά, ε; Για δυο λόγους.Ο ένας είναι για να τα πω και να τα ακούσουν αυτοί και αυτές που μαζί ξεκινήσαμε, μαζί στραπατσάραμε τη μούρη μας, και τώρα στέκονται με το πόδι μετέωρο...
Και ο άλλος να τα διαβάσουν αυτοί που ξεκινάνε τώρα τη μακρά τους πορεία. Ας έχουν το νου τους!Ο μόνος δρόμος είναι η '' ανατολή '', είναι ο αγώνας. Μιλώ σαν παθός και μαθός.