Δεν ξέρω πόσοι έχετε δει την ταινία "βιασμός στην πρώτη σελίδα" με τον αξέχαστο -τουλάχιστον σε μας τους "κάπως" μεγαλύτερους- Τζιαν Μαρία Βολοντέ.

Μια ταινία του Μάρκο Μπελόκιο, του 1972, που ο τίτλος στα Ιταλικά είναι "Sbatti il mostro in prima pagina" και που η πιο σωστή απόδοση θα ήταν "βάλτε τον δράκο στην πρώτη σελίδα".

Το στόρι: Eίναι παραμονές εκλογών. Μια εφημερίδα, που απευθύνεται στο συντηρητικό αναγνωστικό κοινό του Μιλάνου και οι φασίστες χρηματοδότες της που έχουν ξεμπροστιαστεί από τον τύπο της Aριστεράς βρίσκουν "σωσίβιο" στον βιασμό και την δολοφονία μιας νεαρής κοπέλας.

Το έγκλημα γίνεται πρώτο θέμα, κυριαρχεί επί μακρόν στις πρώτες σελίδες, ενώ τα άλλα ακανθώδη ζητήματα όπως ανεργία, αστυνομική βία κλπ γίνονται κάποιες άνευρες, ασήμαντες ειδησούλες στις εσωτερικές σελίδες.

Αποδιοπομπέος τράγος του φόνου γίνεται ένας αριστεριστής φοιτητής, φίλος της δολοφονημένης. Η όλη υπόθεση έχει στόχο να αποπροσανατολίσει την προσοχή της κοινής γνώμης, είπαμε είναι παραμονές εκλογών, και να τη στρέψει σε επιλεγμένα θέματα εξυπηρετώντας τα πολιτικά συμφέροντα της εφημερίδας και όχι μόνο.

Μετά τις εκλογές, η αθωότητα του φοιτητή θάβεται σε ένα μικρό μονόστηλο στις τελευταίες σελίδες.

Θα μου πείτε πώς μου ήρθε, τώρα, στο νου η συγκεκριμένη ταινία;
Δυστυχώς, οι αιτίες για κάτι τέτοιο είναι διαρκείς όμως τον τελευταίο καιρό έχουν αναχθεί σε συγκροτημένο σύστημα που διέπει την λειτουργία των συστημικών μέσων ενημέρωσης.

Έχουμε γίνει μάρτυρες ενός καταιγισμού πληροφοριών και "πληροφοριών" μιας σειράς εγκλημάτων που έχουν διαδραματιστεί στην χώρα μας.
Εγκλημάτων, που σαφώς και καταδικαστέα είναι και διεκδικούν έναν κάποιο τηλεοπτικό χρόνο στα αστυνομικά δελτία. Εγκλήματα που στην ώρα τους, ασφαλώς και θα απασχολήσουν τα ποινικά δικαστήρια.

Όμως, από το σημείο αυτό, μέχρι να γίνονται η κύρια είδηση που γύρω απ' αυτή να χτίζεται το κεντρικό δελτίο ειδήσεων, ε, απέχει πολύ.

Τα αναφέρω με τη σειρά που εξελίχθηκαν: Η τριανταπεντάχρονη που έριξε βιτριόλι στην Ιωάννα, ο βανδαλισμός του τάφου στα Ανώγεια, η απαγωγή της Μαρκέλλας, ο ψευτογιατρός και πάει λέγοντας.

Ένα σωρό λεπτομέρειες, αφορμές και αιτίες, αναλύσεις των αιτιών, προεκτάσεις των γεγονότων, ψυχολογικές καταστάσεις των δραστών, τρόποι δράσης τους, κλπ κλπ κλπ.

Και όλα αυτά, όχι μόνο από τα ιδιωτικά ΜΜΕ, αλλά και από την δημόσια ΕΡΤ βεβαίως- βεβαίως.

Την ίδια στιγμή, εξαφανισμένα, όχι μόνο από τα δελτία ειδήσεων, αλλά και από τα ενημερωτικά -υποτίθεται- πάνελ διαλόγου:

Το πάρτι του Στ. Πέτσα με τα 20 εκατ. ευρώ που μοιράστηκαν στα ιστολόγια, και πάλι υποτίθεται, για το "μένουμε σπίτι". Πώς, τι, γιατί, ποιοι τα πήραν, με ποια κριτήρια; Τίποτα, μούγκα.

Τα βάουτσερ του Βράουτσερ με τα "¨σκόιλ ελικίκου" που γέλασε και το παρδαλό κατσίκι, αν δεν το κρεμούσαν στα μανταλάκια τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ο αντιπολιτευόμενος τύπος, ακόμα δεν θα είχαμε ιδέα.

Πέρασε ένα κατάπτυστο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο που στέλνει την παιδεία δεκάδες χρόνια πίσω, όμως τα συστημικά ΜΜΕ ούτε είδαν, ούτε άκουσαν τίποτα.
Με αφορμή τον κορωνοϊό έχει καταβαραθρωθεί κάθε έννοια εργατικού δικαιώματος, η ανεργία έχει φτάσει στο Θεό, σε λίγο οι εργαζόμενοι αντί για να πληρώνονται θα πρέπει να πληρώνουν κιόλας για να στηρίξουν τους εργοδότες τους, όμως, αυτοί που η δουλειά τους είναι να ενημερώνουν και να πληροφορούν τον κόσμο, "περί άλλα τυρβάζουν".

Οι βιασμοί στην πρώτη σελίδα έχουν γίνει πια ο κανόνας, η καθημερινότητα, η κανονικότητα.

Όταν πριν λίγο καιρό ο Πολάκης τα ονόμασε "βοθροκάναλα" κάποιοι παρεξηγήθηκαν και κάποιοι το θεώρησαν πολιτικό ατόπημα.
Αλήθεια, τους πείραξε που τα είπε βοθροκάναλα ενώ η μπόχα που αναδύουν δεν τους ενοχλεί;

Κατά πώς φαίνεται, εκτός από το στόμα, τους έχουν στουμπώσει και τη μύτη και το μυαλό.

Σε κάτι τέτοιες στιγμές μου' ρχονται στο νου τα λόγια του Κώστα Σταυρόπουλου, του εκφωνητή της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, λίγο πριν μπουν οι Γερμανοί στην Αθήνα το 1941. Για άλλο λόγο τα είπε, όμως ταιριάζουν τόσο πολύ και στη δική μας εποχή: "Προσοχή, ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών, ύστερα από λίγο δεν θα είναι ελληνικός. Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέματα. Έλληνες, μην τον ακούτε. Ο πόλεμος συνεχίζεται και θα συνεχιστεί μέχρι της τελικής νίκης..."