Αγαπητοί αδελφοί… Αγαλλιάζει η καρδιά όλων μας, όσο πλησιάζουν οι μεγάλες ‘Ωρες των Χριστουγέννων… Όπως η μεγάλη οικογένεια του Ουρανού είναι συγκεντρωμένη, σύσσωμη θα λέγαμε υπό το βλέμμα και την σκέπη του Κυρίου μας, όπως οι Άγγελοι τρέχουν να προετοιμάσουν την Βηθλεέμ όπου θα υποδεχτεί τον Δεσπότη Χριστό μας, έτσι κι εμείς εδώ η επίγεια οικογένεια του Χριστού μας, ως αδέλφια μεταξύ μας, προετοιμαζόμαστε σιγά σιγά για να εορτάσουμε την Γέννηση του Θείου Βρέφους…. Πώς θα μπορούσαμε να μεταφέρουμε το νόημα της Ενανθρώπησης του Κυρίου μας; Πώς θα τολμούσαμε να ψιθυρίσουμε στις τέσσερις μεριές του ορίζοντα πως σύντομα ένας Βασιλιάς, ο Βασιλέας των Όλων, ο Βασιλέας των Πάντων, ο Αχώρητος αυτός Θεός, θα μικρύνει, από μείζων θα γίνει ελλάσων, και θα χωρέσει στην άχραντη κοιλία της Παρθένου Μαρίας μητρός Του, για να γεννηθεί ως ένα ανυπεράσπιστο βρέφος σε μία ταπεινή φάτνη… Μηδέ σε αρχοντικά μηδέ σε παλάτια… μηδέ σε μετάξια μηδέ με μεγαλοπρεπή φιρμάνια… «Βηθλεὲμ ἑτοιμάζου΄ εὐτρεπιζέσθω ἡ φάτνη τὸ Σπήλαιον δεχέσθω…»

Νομίζω πως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να αναφερθούμε στον υπέροχο λόγο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου «Περί της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο»…. Τέτοιας αγάπης, τέτοιου έρωτος προς την ανθρώπινη φύση, του Πατέρα προς τα παιδιά Του δηλαδή, που ενανθρωπίστηκε για να θυσιαστεί για την σωτηρία μας…

Και αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης με την χρυσή του πένα: «Πόρνης ἐπεθύμει ὁ Θεός; Ναί, πόρνης· τῆς φύσεως τῆς ἡμετέρας λέγω. Ὁ τοσοῦτος καὶ τηλικοῦτος ἐπεθύμησε πόρνης; Καὶ τί; Ἵνα γένηται νυμφίος. Τί ποεῖ; Οὐ πέμπει πρὸς αὐτὴν οὐδένα τῶν δούλων, οὐ πέμπει ἀρχάγγελον, οὐ πέμπει τὰ Χερουβίμ, οὐ πέμπει τὰ Σεραφίμ· ἀλλ' αὐτὸς παραγίνεται ὁ ἐρῶν.»
«Ο Αχώρητος στο νου, αόρατος, άπιαστος από τη σκέψη, υπάρχοντας παντοτεινά, μένοντας απαράλλακτος. Πάνω από τους αγγέλους, ανώτερος από τις δυνάμεις των ουρανών. Νικώντας τη λογική σκέψη, ξεπερνώντας τη δύναμη του μυαλού, αδύνατο να τον δεις, μόνο να τον πιστέψεις…Έριχνε το βλέμμα του στη Γη και την έκανε να τρέμει … Ποτάμια έβγαζε στην έρημο…Κι αυτός ο τόσο μέγας και τρανός πεθύμησε πόρνη. Γιατί; Για να την αναπλάσει από πόρνη σε παρθένα. Για να γίνει ο νυμφίος της. Τι κάνει; Δεν της στέλνει κάποιον από τους δούλους του, δεν στέλνει άγγελο στην πόρνη, δεν στέλνει αρχάγγελο, δεν στέλνει τα χερουβείμ, δεν στέλνει τα σεραφείμ. Αλλά καταφθάνει αυτός ο ίδιος ο ερωτευμένος.»

Και συνεχίζει ο Άγιος Ιωάννης λέγοντας:
«Ἐπειδὴ αὐτὴ οὐκ ἠδύνατο ἀναβῆναι ἄνω, αὐτὸς κατέβη κάτω.. Ὁρᾷ αὐτὴν μεθύουσαν. Καὶ πῶς ἔρχεται; Οὐ γυμνῇ τῇ οὐσίᾳ, ἀλλὰ γίνεται, ὅπερ ἦν ἡ πόρνη, οὐ τῇ γνώμῃ, ἀλλὰ τῇ φύσει γίνεται τοῦτο ἵνα μὴ ἰδοῦσα αὐτὸν πτοηθῇ, ἵνα μὴ ἀποπηδήσῃ, ἵνα μὴ φύγῃ. Ἔρχεται πρὸς τὴν πόρνην καὶ γίνεται ἄνθρωπος. Καὶ πῶς γίνεται; Εἰς μήτραν κυοφορεῖται, αὔξεται κατὰ μικρὸν καὶ ἔρχεται τὴν ὁδὸν τῆς ἡλικίας τῆς ἐμῆς. Τίς; Ἡ οἰκονομία, οὐχ ἡ θεότης· ἡ τοῦ δούλου μορφή, οὐχ ἡ τοῦ Δεσπότου· ἡ σὰρξ ἡ ἐμὴ, οὐχ ἡ οὐσία ἐκείνου· .

«Έρχεται προς την πόρνην και γίνεται άνθρωπος. Και πώς γίνεται; Όχι με ολοφάνερη τη θεότητά του, αλλά γίνεται εντελώς ίδιος μαζί της, μήπως βλέποντάς τον τρομοκρατηθεί, μήπως λαχταρήσει και του φύγει. Ενεδύθηκε ο Κύριος μας την ανθρώπινη φύση για να τη ανακαινίσει και να την καταστήσει και πάλι θεϊκή…. Τη βρίσκει καταπληγωμένη, εξαγριωμένη, από δαίμονες κυριευμένη. Και τι κάνει; Την παίρνει και την κάνει γυναίκα του. Και τι δώρα της χαρίζει; Δαχτυλίδι. Ποιο δαχτυλίδι; Το Άγιο Πνέυμα. Τόσο μας αγάπησε ο Κύριος μας που έγινε νυμφίος μας…»

Και καταφθάνουν αδελφοί μου, καθοδηγούμενοι από Άγγελο Κυρίου μέρα και νύχτα, οι σοφοί της εποχής φορτωμένοι με προφητείες και πίστη στην καρδιά τους, να προσκυνήσουν το Θείο Βρέφος και την Παρθένο Μητέρα Του.
Έρχονται ως μάρτυρες, να επισφραγίσουν το Θείο αυτό Μυστήριο και να ομολογήσουν την Κατά Σάρκαν Γέννηση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Καταφθάνουν κι εναποθέτουν μέσα στο ταπεινό σπήλαιο τα δώρα τους… Χρυσό, Λίβανο και Σμύρνα….

Χρυσό, αντάξιο δώρο για τον Μεγαλύτερο Βασιλιά που γεννήθηκε επί γης. Λίβανο για να μαρτυρεί τη θεϊκή καταγωγή του Βρέφους και… Σμύρνα, το πιο πικρό και αρωματικό δώρο των Μάγων ως προεικόνιση των Θείων Παθών και της μαρτυρικής Σταύρωσης του Κυρίου μας...

«Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία», ψάλλουν οι Άγγελοι προς τους ποιμένες για τον Δεσπότη Ποιμένα!!
« Ἄγγελοι μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι. Μάγοι δὲ μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι.» Και οι ποιμένες τρέχουν με καθαρή τη καρδία και καλή τη πίστη να προσκυνήσουν τον Σωτήρα Χριστό!

Εμείς αδελφοί μου πώς θα Τον ψάλλουμε; Εμείς πώς θα μετατρέψουμε τις καρδιές μας σε Φάτνη για να τον προσκυνήσουμε; Πώς θα ευπρεπίσουμε καρδιά και νου ώστε να υποδεχτούμε τα Χριστούγεννα στη ζωή μας; Νηστέψαμε τον εαυτόν μας; Εγκρατευτήκαμε από τα πάθη μας; Εξομολογηθήκαμε τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες μας; Μετανοήσαμε σε Θεό και ανθρώπους; Συγχωρεθήκαμε και ελεήσαμε τον πλησίον μας; Εκκλησιαστήκαμε καθόλου;

Ας αναλογιστούμε μόνο πώς ο Εμμανουήλ είναι μαζί μας! Ο Θεός είναι μαζί μας! « Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.»!

Η Παρθένος Μαρία πρόσφερε τον εαυτό της γι’αυτό τον σκοπό:
«Ιδού η Παρθένος εν γαστρί εξει». Τα σπάργανά Του το μαρτυρούν, όπου ένα κομμάτι από αυτά , παρέδωσε η Παναγία μας ως αντίδωρο στους Μάγους για να έχουν την απόδειξη της μαρτυρίας τους για το Βρέφος Βασιλιά.

Ακόμα και οι φιλόσοφοι της εποχής εκείνης πρέσβευαν πως τα υπερφυσικά διαχωρίζονται σε θεϊκό ή ανθρώπινο. Κι όμως ήρθε Ο ΘΕΟΣ και έγινε Άνθρωπος…« Όπου γαρ βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξιν».

Με αυτόν τον τρόπο ευδόκησε να έρθει κοντά μας εδώ στην εξορία… «Κεῖται ἐν φάτνῃ ὁ τὴν οἰκουμένην βαστάζων, καὶ ἐσπαργάνωται ὁ πάντα περιέπων. Κεῖται ὁ ναός καὶ ἐνοκεῖ ὁ Θεός. Καὶ ἔρχονται μάγοι, καὶ προσκυνοῦσιν εὐθέως»· Κείτεται μέσα σε φάτνη αυτός που βαστάζει την οικουμένη και σπαργανώθηκε αυτός που φροντίζει για όλα. Κείτεται ο ναός και μέσα (Του) κατοικεί ο Θεός. Και έρχονται μάγοι και προσκυνούν αμέσως. Και όλα μαρτυρούν την έλευσή του...Οι Άγγελοι, οι άνθρωποι, η κτίσης ολόκληρη!!!

«Τι σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ότι ώφθης επί γης ως άνθρωπος δι’ ημάς;…»
«Τι να σου προσφέρουμε Χριστέ, ότι φανερώθηκες επάνω στη γη ως άνθρωπος για εμάς; Το κάθε κτίσμα που δημιούργησες, σου προσφέρει την ευχαριστία του», αναφέρει το υπέροχον ιδιόμελον του εσπερινού των Χριστουγέννων…

Οι Άγγελοι πρόσφεραν τον ύμνο, οι ουρανοί τον Αστέρα, οι Μάγοι τα δώρα. Οι Βοσκοί το ζωντανό θαύμα, η γη σου πρόσφερε το σπήλαιο και η έρημος τη φάτνη… κι εμείς οι τελευταίοι, την Νέαν Εύαν, την Παρθένο Μαρία ως «καθαρώτατον ζυμωτήριον δια να προσκομίσει τον Άρτον της Ζωής» σε τόπο εύφορο και κατάλληλο όπως η Βηθλεέμ όπου το όνομά της σημαίνει: Τόπος άρτων!

Τέλος ας προβληματιστούμε αδελφοί… αν ήμασταν κι εμείς εκεί… μπροστά σε τούτο το «Μυστήριο Ξένον» που ένωσε τη Γη με τους Ουρανούς, ποιο ρόλο θα υπηρετούσαμε; Των Μάγων, των Βοσκών, ή του Ηρώδη και των πανδοχέων που είχαν την Αλήθεια μπροστά τους μα την απαρνήθηκαν; Θα απλώναμε το χέρι στη Μητέρα και στο Βρέφος ή θα τους προσπερνούσαμε και θα αδιαφορούσαμε; Μήπως ακόμα ακόμα θα τους καταδιώκαμε αδελφοί;

Γι’ αυτό λοιπόν κι εμείς ας ομολογήσουμε με την στάση μας, με την πίστη μας, με το βίωμα μας το Χριστός Γεννάται! Αληθώς Γεννάται! Κάθε μέρα γεννάται! Στον παρόντα χρόνο, εξακολουθητικώς γεννάται στις καρδιές μας και μας σπαργανώνει με ειρήνη, αγάπη, ομόνοια, γαλήνη, χαρά και φως ενάντια στο σκότος της αμαρτίας μας!!!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ!!!