Mια σίγουρη λύση για τη δακοκτονία
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΚΟΜΒΟΣ*
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 25/5/2020
Με αφορμή το πλησίασμα της έναρξης της περιόδου των πρώτων ψεκασμών για το δάκο, βλέπουμε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει πολλά στο έργο της δακοπροστασίας των ελαιώνων μας, αλλά ακόμα πιο πολλά λέγονται γι’ αυτό από ειδικούς, ειδήμονες, γνώστες και μη.
Η προστασία των ελαιώνων μας από το δάκο είναι θέμα ύψιστης σημασίας για την παραγωγή ποιοτικού ελαιόλαδου, αν και δεν είναι ο μόνος φυσικός εχθρός της ελιάς που υποβαθμίζει την ποιότητα.
Ξεκινώντας, ας δούμε ποιός είναι ο χαρακτήρας της δακοκτονίας. Η προστασία του ελαιώνα απαιτεί μαζική εξόντωση του εντόμου (ή ανικανότητα πολλαπλασιασμού) καλύπτοντας μέσα σε προκαθορισμένη χρονική διάρκεια, έπειτα από υπόδειξη επιστημόνων γεωπόνων, ξεκινώντας από τις πεδινές περιοχές και ανεβαίνοντας σταδιακά μέσα σε διάστημα δέκα ημερών στα ορεινά.
Εκ των πραγμάτων, αυτό απαιτεί επιστημονική παρακολούθηση του πληθυσμού του δάκου, της κίνησής του, της κυοφορίας των θηλυκών αλλά και την πρόοδο πήξης του πυρήνα της ελιάς.
Έχοντας υπ’ όψη αυτά με τεκμηριωμένες μελέτες και παρατηρήσεις προχωράμε στην ανάληψη δράσης των συνεργείων ψεκασμού, ξεκινώντας απ’ τα πεδινά όπως προείπαμε και από τις περιοχές που υπάρχουν μεγαλύτερες εστίες του εντόμου. Συνεχίζουμε την παρακολούθηση με παγίδες και την επανάληψη ψεκασμών (δολωματικών ή διαβροχής) σύμφωνα πάντα με τις υποδείξεις των επιστημόνων γεωπόνων.
Η συχνότητα και ο αριθμός των ψεκασμών πρέπει να είναι αυτός που ενδείκνυται με αναφορά στη παρακολούθηση και μελέτη της συμπεριφοράς του εντόμου (δάκος) και όχι με βάση την χρηματοδότηση που ήδη έχει προϋπολογιστεί.
Στην πραγματικότητα δυστυχώς που ζούμε, παρατηρούμε, βιώνουμε και τελικά αποδεχόμαστε σαν «τετελεσμένα», βασικά στάδια και πρακτικές στη καταπολέμηση του δάκου. Την τελευταία δεκαετία έχει επιβληθεί μία πραγματικότητα σε σχέση με τη χρηματοδότηση αυτού του έργου: Μείωση 150%!! Δηλαδή υποχρηματοδότηση! Και ανάθεση σε ιδιώτες.
Τι σημαίνει αυτό; Επιλογή εργατικού δυναμικού με βάση το μεροκάματο (μέχρι πέρυσι 20-25 ευρώ), για να επιτευχθεί το μέγιστο εργολαβικό κέρδος. Πλήρης έλλειψη επιστημονικού προσωπικού (γεωπόνοι - τομεάρχες) λόγω υποστελέχωσης της ΔΑΟΚ.
Παρ’ όλα αυτά, αντί οι υπεύθυνοι να εστιάσουν στα παραπάνω, κατά καιρούς διαβάζουμε αναλύσεις γνώμες και συμβουλές για το πώς θα βελτιώσουμε το έργο της δακοπροστασίας με ότι έχουμε (μέσα και εφόδια), ίσα - ίσα για να σώσουμε ότι σώσουμε.
Κάθε φορά για τη βέβαιη αποτυχία της καταπολέμησης του δάκου μας … φταίνε οι «τεμπέληδες» και «ανεύθυνοι» εργάτες, στη «λογική» ότι για όλα φταίει τάχα η «ατομική ανευθυνότητα και η έλλειψη φιλότιμου».
Ότι φταίνε τάχα οι μεροκαματιάρηδες που δουλεύουν μέσα στη κάψα του ήλιου και των φαρμάκων και πληρώνονται, αν όλα πάνε καλά, στις γιορτές των Χριστουγέννων. Φταίνε τάχα οι ανεκπαίδευτοι παρασκευαστές του διαλύματος, τα κλειδωμένα χωράφια, οι βιοκαλλιεργητές, αφήνοντας να καλλιεργείται άσκοπη αντιπαράθεση μεταξύ των ελαιοπαραγωγών.
Βολικότατα επιχειρήματα αυτά για να αποποιηθεί ο κύριος υπεύθυνος την ευθύνη του. Με έξυπνα τεχνάσματα πρόσφατα πρότειναν στα συμβούλια των κοινοτήτων, στους αγροτικούς συλλόγους, στα ελαιοτριβεία (συνεταιριστικά και μη) να υποδείξουν αυτοί λέει τους εργάτες, κι αυτό όχι γιατί είναι έτοιμοι να ακούσουν τη γνώμη του κόσμου, αλλά για να βγάλουν από πάνω την ευθύνη τους!
Άλλο … έξυπνο επιχείρημα: Να ψεκάζουμε μόνοι μας. Εδώ επανέρχεται η «ατομική ευθύνη» που είναι και της μόδας τελευταία.
Μα η ευθύνη του κράτους, των εργολάβων που τρέχουν να αναλάβουν το έργο που είναι; Το κράτος, η περιφέρεια δεν πρέπει να προστατέψουν τον πρωτογενή τομέα και την παραγωγή;
Όσα επιχειρήματα και να ρίξουν στο τραπέζι ξέρουν πολύ καλά ότι η μόνη λύση στο πρόβλημα είναι η γενναία αύξηση της χρηματοδότησης, η πρόσληψη επαρκούς προσωπικού, εργατικού και επιστημονικού, η εκτέλεση του έργου από την ίδια την Περιφέρεια και τις υπηρεσίες της που πρέπει να στελεχωθούν, χωρίς εργολάβους, με ευθύνη του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης.
Γιατί αυτό που λείπει από τη σωστή εκτέλεση της δακοκτονίας, αυτό που είναι προτεραιότητα και αναγκαιότητα σήμερα, είναι ο δημόσιος χαρακτήρας του έργου.
Που με βάση τις επιστημονικές μελέτες δε θα νοιάζεται για το κόστος εάν είναι για το καλό της παραγωγής, για τις ανάγκες του λαού, αλλά θα ψεκάζει όσες φορές και σε όποιες εποχές απαιτείται, λόγω και της κλιματικής αλλαγής.
Ο πρωτογενής παραγωγικός τομέας είναι ο βασικός πυλώνας της χώρας μας και οι αγρότες αυτοί που τον στηρίζουν. Χωρίς κρατική μέριμνα όμως γινόμαστε έρμαια στα χέρια μεγαλεμπόρων και μονοπωλιακών ομίλων του κλάδου.
Χωρίς κεντρικό σχεδιασμό και στήριξη, αφήνοντας το κόστος παραγωγής να ανεβαίνει και τις τιμές των αγροτικών προϊόντων να κατρακυλούν όλο και πιο χαμηλά στην τσέπη του παραγωγού, δε θα υπάρχει δυνατότητα να παράγουμε φτηνά και ποιοτικά προϊόντα που ως τέτοια θα φτάνουν στο τραπέζι των λαϊκών οικογενειών, για να καλύψουμε τις ανάγκες του λαού μας αλλά και τις δικές μας.
Γράφοντας όλα τούτα, καταλαβαίνουμε απόλυτα την εύλογη αντίδραση πολλών. Μα τι μας λέει; Που ζει; Φυσικά ξέχασα ότι ζούμε στον καπιταλισμό, που απλόχερα τα δίνει όλα στον ιδιωτικό τομέα για να υπάρξει λέει … εξέλιξη – ανάπτυξη. Δεν βλέπεις τι γίνεται με την Υγεία, την Παιδεία, την Ενέργεια, το Νερό, σε λίγο και στα σκουπίδια μας και εσύ μας λες για την δακοκτονία; Μα επειδή βλέπουμε τι γίνεται και στους τομείς αυτούς, επειδή την είδαμε και την … ανάπτυξή τους, γι’ αυτό προειδοποιούμε.
Γι’ αυτό δε μιλάμε μόνο για την δακοκτονία, μιλάμε γενικά για τον πρωτογενή τομέα και την προστασία του σ’ όλη τη χώρα. Γιατί χωρίς πρωτογενή τομέα, όχι μόνο η χώρα μας, αλλά κάθε χώρα στην εποχή που ζούμε είναι καταδικασμένη στη πείνα των φτωχών και μικρομεσαίων στρωμάτων της.
Μιλάμε και για την υγεία και για την παιδεία και για τον πολιτισμό, για όλα αυτά που έχουμε ανάγκη σήμερα. Γιατί ονειρευόμαστε και παλεύουμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που θα προσφέρει τα ίδια και στο γιό του Αγά, αλλά και στο γιό του ζευγά.
